و آرنیس هم دارای چهار تا شش منطقه مبارزه است. استفاده از چوب کوتاه یا یک خنجر بلند، استفاده از دو اسلحه به صورت همزمان که شامل یک شمشیر و یک خنجر می باشد، مبارزه با دستان خالی که در آن از ضربات مشت، لگد و یا گلاویزشدن با حریف استاده می شود.
استفاده از میله و نیزه و زدن ضربه به طور همزمان، استفاده از سلاح های قابل انعطاف همچون شلاق، طناب نیسمی دندانه ای، سلاح های پرتابی مانند کمان و تفنگ بادی از جمله روش های مبارزه در این سبک ها محسوب می شوند. میله هایی که در سبک آرنیس استفاده می شوند عمدتاً از جنس چوب هستند و یا از جنس نوع خاصی از بامبوی فیلیپینی که به آنها راتان گفته می شود. طول آنها معمولاً هفتاد سانتی متر و قطرشان دو سانتی متر است. البته طول این شمشیرها می تواند از سی تا 220 سانتیمتر متغیر باشد.
در اسکریما و آرنیس، مبارزان بیشتر از میله یا چوب استفاده می کنند و در کالی، سلاح مورد استفاده تیغه یا شمشیر است. اما نکته مشترک بین همه این سبکها، هندسه است.
در ضربات دفاعی و به هنگام حملات، همه حرکات، خطوط و مسیرها و همچنین ناویه های انتخابی بسیار مهم می باشند. استفاده مستقل از دستها و یا دستها و پاها توأمان با اجرای تکنیک ها، نیازمند کسب تجربه بسیار می باشد.
در هنرهای رزمی فیلیپینی، استفاده از زانو، آرنج، لگدهای کوتاه و مشت در هنگام ایجاد فاصله بسیار نزدیک بین دو مبارز آزاد است. ضربه با سر، گرفتن حریف، پرتاب، ضربه با آرنج، شانه، قوزک و زانو نیز آزاد می باشد.
تاریخچه هنرهای رزمی کالی، اسکریما و آرنیس
کالی را به عنوان مادر هنرهای رزمی فیلیپین می شناسند. هنگامی که این کشور تحت تسلط اسپانیا بود انجام کلیه هنرهای رزمی در این کشور ممنوع و جرم محسوب می شد. عناصر سبک رزمی کالی در بازی های محلی و رقص های ذاتی مردم این کشور پنهان بود و تحت تأثیر نفوذ اسپانیایی ها، هنرهای رزمی و ذاتی مردم فیلیپین به نام های اسکریما، استوکادا، آرنیس دمانویا آرنیس شناخته شدند. اولین رقابتهای جهانی رشته آرنیس در سال 1985 برگزار شد.منبع:رزمی کار
