سابقه‌ی سینمای خانواده

اگر تلویزیون، پنجره‌ی دید ما نسبت به دنیاست، چه کسی گفته است همیشه باید به اندازه‌ی یک دریچه باشد؟ چرا صفحه تلویزیون خانه‌ی ما نباید به اندازه ی پنجره ای باشد که در اتاق نشیمن رو به چشم انداز باز می شود؟ واقعیت این است که می توانید دیوار معمولی خود را به صفحه نمایش تلویزیونی تبدیل کنید که با تصویرهای دیده شده از پل فرماندهی ناو فضایی اینترپرایز قابل رقابت باشد. راه حل آن است که تصویر ویدیویی را یا روی دیوار بیندازیم و یا با قرار دادن دستگاه در دیوار آن را ببینیم. این تلویزیون که پنجره‌ی شما به سوی دنیاست، می تواند قطری برابر2|1 تا 3 متر داشته باشد. اما فعلاً اندازه‌ی آن مطرح نیست، بلکه شیوه‌ی کار فرق کرده است. تلویزیونهای زیادی با صفحه‌ی بزرگ وجود داشت، هم از مدلهای دارای لامپ تصویر مستقیم و هم نوع پروژکتوری، هر چند این تلویزیونها انواع مختلف تصویر را نشان می دادند ولی در تمام آنها تصویر را درون یک جعبه می‌دیدید. وقتی که تصویر ویدیو با سطح دیوار هم تراز شود، شیوه ی کار فرق کرده است. چنان به نظر می‌رسد که تصویر بخشی از دیوار است یا از پشت دیوار حاصل شده است. تا چندی پیش بزرگترین نوع تلویزیون دیواری، سیستم تصویر از پشت 120 اینچی میتسوبیشی بود. صفحه‌ی نمایش این تلویزیون به ارتفاع 80|1 و عرض 4|2 متر بود و در واقع یک دیوار را درون خود جای می‌داد. برای استفاده از تصویر آن و جای دادن چند بلندگو (که سیستم صوتی فراگیری مناسب با این تلویزیون به دست دهد)، اتاق خیلی بزرگی لازم بود. هرچند می توان برای این تلویزیون دیوارهای کاذب و تکیه گاههایی درست کرد، اما شرکت میتسوبیشی نصب آن را از طریق نمایندگان خود به عهده گرفته بود. هزینه‌ی داشتن این مجموعه در منزل بسته به پیچیدگی نصب، حدود 20 هزار دلار بود و چون با افزایش اندازه‌ی تصویر کیفیت آن واضحتر می‌شود، شاید بخواهید یک دستگاه ویدیو با تفکیک زیاد بخرید (مثل دیسک لیزری، یا دستگاه گیرنده‌ی ماهواره‌ای با آنتن بشقابی). نوع دیگری که با هزینه و اندازه‌ی معمول خانه ها تناسب بیشتری دارد، تلویزیون دارای تصویر از پشت وال ویژن از شرکت فیلیپس بود. در واقع این تلویزیون ترکیبی از تلویزیون ساده و دستگاه تطبیق دهنده‌ای است که برای نصب در دیوار ساخته شده است. قیمت سه نوع از این دستگاه با قطر پنجره ی 46،52، و61 اینچ ،به ترتیب 3700،3300،3000 دلار بود. این قیمت، سیستم صوتی فراگیر 50 واتی دالبی را نیز شامل می‌شد. عمق لازم برای نصب در دیوار از30 تا 34 اینچ تغییر داشت که شامل فضاهای لازم برای تهیه‌ی سیستم نیز بود. دستگاههای وال ویژن به لحاظ طراحی با هم فرق دارند، اما اساساُ شامل یک چارچوب پرده برای نمایش و یک شبکه‌ی جدا نشدنی برای سیستم بلندگوها هستند. وقتی تلویزیون در پشت دیوار قرار می‌گیرد، چارچوب و شبکه بر روی سطح بیرونی قرار می‌گیرند.
هردو سیستم میتسوبیشی و فیلیپس از سیستم تصویر از پشت استفاده می‌کردند به نحوی که تصویر از دیوار پشت سر شما ظاهر می شود. اما تفاوت تلویزیون دیواری شرکت شارپ در آن است که یک واحد تصویر‌انداز درون اتاق، تصویر را روی دیوار می اندازد. این سیستمهای تصویر از جلو جدید نیستند، اما دستگاه شارپ منحصر به فرد است. دستگاه‌های دیگر چند لامپ و عدسی را در یک جعبه ی ساده یا نصب شده بر روی سقف در بر می گیرند و تصویر را بر روی پرده ای مقعر که توسط چارچوب نگه داشته شده، می اندازند. پروژکتور و پرده باید در فاصله ای دقیق و ثابت قرار گیرند تا میزان شدن و همگرایی درست انجام گیرد. تفاوت تلویزیون شارپ در آن است که بیشتر شبیه پروژکتور اسلاید یا سینما عمل می‌کند. چون این دستگاه به جای لامپهای معمولی از صفحه (صفحه نمایش کریستال مایع) استفاده می‌کند ،وزن پروژکتور تنها 30 پاوند و اندازه آن حدود 21 اینچ (عرض و ارتفاع) بود. فاصله‌ی‌ پروژکتور و صفحه نمایش اهمیت ندارد ،زیرا عمل میزان کردن با چرخاندن یک عدسی صورت می گیرد. این عدسی میزان کردنی است، بنابراین تصویر می‌تواند در فاصله 120 اینچی تا 100 اینچی قرار گیرد گرچه کارخانه شارپ پرده‌هایی داشت که جمع می‌شدند و می‌شد آنها را از دور کنترل کرد، اما پرده خاصی لازم نیست و یک دیوار سفیدکفایت می‌کرد. این تکنولوژی ارزان تمام نمی‌شد. قیمت دو نوع مختلف آن 3995 دلار و 4695 دلار بود. البته این قیمتها شامل قسمت تنظیم‌پذیر تلویزین یا تقویت کننده صوتی نبود و فقط مربوط به پروژکتور می‌شد. بنابر این مانند سیستم میتسوبیشی به دستگاه ویدیو و تقویت کننده صوتی و بلندگو نیاز داشتید.

تلویزیون مجتمع

این دستگاه در فروشگاههای بزرگ، موزه‌ها و حتی مراکز تجاری دیده می‌شد. دیواری از تلویزیون‌ها، شاید 16 یا 64 تلویزیون، که در یک مستطیل گرد هم آمده‌اند. اما عوض این‌که چند تصویر از یک موضوع نشان بدهد، این دیوار الکترونیک یک تصویر متحرک به قطر 70/2 یا 5/4 متر دارد. اگر از شبکه‌ای که مرزهای بین تصاویر ایجاد می‌کنند صرف نظر کنیم، می توان تصور کرد که شیشه‌گری به چنان پیشرفتی نایل آمده که لامپهای تصویر تلویزیون مانند ناقوس کلیسا در ریخته گری تهیه می‌شوند. نکته جالب اینجاست که این تلویزیون غول پیکر ساخت کارخانه‌ای مثلا در نیویورک بود. مهارت لازم برای تولید یک تصویر تلویزیونی بر روی چند صفحه نمایش، که هر صفحه قسمت مربوط به خود را با تفکیک کامل و بدون این‌که محو یا رنگ پریده باشد نشان دهد، مرهون پردازشگر دیجیتال این شرکت بود. هر یک از تلویزیون‌های این مجموعه پردازشگر، یک صفحه حافظه دارد. چون تصویر تلویزیون باخط‌های پیمایش آمیخته تشکیل می‌شود که هر ثانیه 30 بار تصویر را تجدید می‌کنند، برای هم زمان کردن چندین حرکت، به حافظه و پردازش بسیار سریع نیاز است. این قسمت آسان کار است که به صورت الکترونیکی انجام می‌شود. تعادل رنگ، کنتراست و روشنی در میان 64 تلویزیون را باید انسان برقرار کند. یکی از دست اندرکاران ساخت این تلویزیون می‌گفت «تلویزیون چهار در چهار را در عرض یک ساعت سوار می‌کنیم ولی تنظیم این شانزده دستگاه 4 تا 5 ساعت طول می‌کشد». قیمت مجموعه‌ی شانزده‌تایی آن در اندازه 4/2×8/1 متر برابر 50 هزار دلار و قیمت مجموعه 9 تایی آن 30 هزار دلار بود.