ترجمه: حمید وثیق زاده انصاری
منبع:راسخون
منبع:راسخون
استراتژیست‌های نظامی امریکا در حال بررسی و انتخاب اطمینان بخش‌ترین تکنولوژی‌ها برای نیروهای خود در طی سالیان آینده هستند. بیش از یک‌صد دانشمند و مهندس، کارهای نهایی خود را در یک بررسی جامع بر روی تکنولوژی‌های جدید نظامی در آینده‌ی نه چندان دور برای پنتاگون انجام می‌دهند. در رأس فهرستِ نتیجه‌بخش‌ترین زمینه‌های پژوهشی، الکترونیک، حسگرها، کامپیوترها، و نرم‌افزارها قرار دارند. مهندسی ژنتیک، مواد جدید، و نیروی محرکه‌ی برقی برای وسایل نقلیه هم در بین چند زمینه‌ای است که به عنوان داشتن بهترین دورنما برای نتیجه‌گیری در امور نظامی مشخص شده‌اند. نتیجه‌ی گزارش مفصل شورای ملی پژوهش امریکا، بر مسأله‌ی ارتقاء عمل‌کرد سربازان در میدان جنگ از طریق بهبود جنگ‌افزارها، تحرک و حفاظت آن‌ها، و تکنولوژی جمع‌آوری اطلاعاتی که در اختیارشان باید باشد تأکید دارد. در مقام مقایسه، در مورد ساخت راه‌های جدید کشتار، مطالب کمی در آن آمده است. ارتش امریکا گفت که از نتایج این بررسی بسیار خشنود است و هم‌اکنون نیز در طرح‌های پژوهشی درازمدت‌اش از آن‌ها استفاده می‌کند.
تصویر روبوت‌های جنگجو که به طور خودکار به نبرد مشغولند کماکان در عرصه‌ی داستان‌های علمی-تخیلی مانده است. در خلاصه‌ی گزارش آمده است: «حتی با پیش‌رفت مداوم تکنولوژی، عملیات هر سیستم ارتشی کماکان با حضور انسان صورت خواهد گرفت.» هرچقدر هم که به راه انداختن یک سیستم، پیچیده باشد، کنترل انسان لازم خواهد بود و این انسان‌ها هستند که باید داده‌ها را تفسیر کنند.
این بررسی بر اساس این نظر ارتش پایه‌ریزی شده است که سرباز را به عنوان سیستم، کنترل کننده‌ی آرایه‌ای از تجهیزات می‌داند. یک هدف آن کمک به ارتش برای حفظ قدرت خویش است. اگر همان‌طور که انتظار می‌رود، پایان جنگ سرد به مفهوم وجود سربازان کم‌تر باشد، سربازان آینده علاوه بر سلاح‌ها و لوازم ایمنی، ممکن است حسگرها، تجهیزات ارتباطی، و کامپیوترهای جیبی هم دریافت کنند. «یاور»های تخصصی روبوتی قادر به بلند کردن و بردن تجهیزات هستند، و روبوت‌هایی که برای مقاصد عمومی‌تر ساخته شده‌اند ممکن است بازیگر پیاده نظام در حمل بار در میدان جنگ باشند. ماشین‌ها و سیستم‌های جنگ‌افزار با کنترل از راه دور ممکن است بتوانند برای کارهای شناسایی و هدف‌گیری در جبهه‌ی جنگ جای انسان را بگیرند. ممکن است سربازان در پشت جبهه، وسایل نقلیه‌ی زمینی یا هوایی را توسط کابل‌های ظریف فیبر نوری یا از طریق امواج میکروموج در هوا به کار اندازند.
تکنولوژی جدید ممکن است مستقیماً عمل‌کرد فیزیکی سربازان را افزایش دهد. مهندسان اسکلت خارجی روبوتی را مد نظر دارند که با حرکت‌های کسی که آن را پوشیده است کنترل می‌شود، اما بسیار قوی‌تر از انسان است. این بررسی در درازمدت اتصال سیستم عصبی انسان به ابزار بیونیکی یا مکانیکی را پیشنهاد می‌کند که توسط سرباز کنترل خواهد شد. گزارش پیش‌بینی می‌کند دست‌یابی به چنین سیستم «سرباز-ماشین»ی می‌تواند در حدود سال 2030 امکان‌پذیر باشد.
تکنولوژی زیستی می‌تواند سربازان بهتری را از راه‌های دیگر بسازد. در گزارش آمده است که بیماری‌های طبیعی احتمالاً «کماکان به عنوان بزرگ‌ترین علت تلفات میدان‌های نیرو مطرح خواهند بود». اما با استفاده از مجموعه‌های ژن بیماری‌های شناخته شده و عناصر جنگ‌افزارهای شیمیایی و بیولوژیکی، این امکان وجود دارد که تا سال 2030 دست‌کاری‌هایی در گلبول‌های خون انجام گیرد که سربازان را در برابر بیماری‌ها مقاوم گرداند.
چون سربازان کم‌تری کنترل سیستم‌های متعددی را به دست می‌گیرند، هر یک از آن‌ها به سرمایه‌ی ارزشمندتری تبدیل می‌شوند که به طور فزاینده‌ای ارتباط با سربازان و محافظت از آنان طی جنگ را با اهمیت می‌سازد. این بررسی امکان فراهم ساختن «کلاهخودهای هوشمند» را برای سربازان در نظر دارد. این کلاهخود علاوه بر محافظت از سر سرباز در برابر گلوله و ترکش، و داشتن سایه‌بانی برای بستن راه ورود پرتوهای لیزری، احتمالاً با اتصال‌های نوری، فروسرخ، یا میکروموج، به حسگرها و شبکه‌ی ارتباطی میدان نبرد هم متصل خواهد بود. حتی ممکن است دارای دوربین فروسرخ باشد و امکان دید در شب را به سربازان بدهد. حسگرهای دیگر می‌توانند بر موفقیت سرباز در میدان نبرد نظارت کنند و اطلاعات را به یک صفحه‌ی نمایش – احتمالاً هولوگرافیک – تغذیه نمایند. حسگرهای داخل کلاهخود می‌توانند مسیر حرکت چشم‌ها را ردگیری کنند. سرباز می‌تواند با یک نگاه، حسگرها و سلاح‌های شخصی‌اش را خیلی دقیق‌تر از نشانه‌روی با دست، هدف بگیرد.
سربازان آینده می‌توانند از معادل بسیار پیش‌رفته‌ی زره‌ِ شواله‌های قرون وسطی هم برخوردار باشند، گرچه این زره با مدارهای سرد یا گرم کننده، که به سربازان امکان می‌دهد در شرایط سخت عمل نمایند، بسیار راحت‌تر و متنوع‌تر خواهد بود. تکنولوژی زیستی هم‌چنین قادر به تولید مواد جدید برای ساخت تجهیزات حفاظتی، به ویژه برای دفاع علیه سلاح‌های بیولوژیکی و شیمیایی خواهد بود. یک هدف، کنترل نفوذناپذیری زره جدید است که به گرما و آب اجازه‌ی عبور بدهد اما از نفوذ عوامل بیولوژیک و شیمیایی جلوگیری کند. در خلاصه‌ی گزارش آمده است که کاتالیزورهای شیمیایی یا آنزیم‌ها ممکن است در داخل این مواد قرار گیرند و نقش «محافظ روزنه«ها را بازی کنند. مواد مرکبی که توسط تکنولوژی زیستی ساخته می‌شوند و به ترکیبات زیستی موسوم‌اند، از نظر قدرت تضعیف امواج صوتی و انفجاری تحت آزمایش قرار گرفته‌اند.
هم‌چنین ممکن است از تکنولوژی زیستی برای تهیه‌ی ترکیبات حفاظتی استفاده شود، مثل مولکول‌های زیستی که قادر به شناسایی و حمله به عوامل شیمیایی و بیولوژیک در هوا باشند و کرم‌هایی که مستقیماً بر روی پوست قابل استفاده‌اند. این بررسی هم‌چنین تکمیل محصولات تکنولوژی زیستی را پیشنهاد می‌کند و آن‌ها را «مولکول‌های ره‌گیر» می‌نامد که می‌توانند به عنوان آخرین سد دفاعی در مقابل موادی که از دیگر سدهای دفاعی عبور کرده‌اند، وارد جریان خون شوند.
حفاظت در برابر حملات شیمیایی و بیولوژیک، در مقایسه با استفاده‌ی تهاجمی از همین تکنولوژی‌ها حجم بسیار بیش‌تری از گزارش منتشر شده را در بر می‌گیرد. نویسندگان گزارش می‌گویند از آن‌ها خواسته شده بود: «به عنوان هدف‌های کار، فقط در مورد مواد و میدان جنگ» بررسی کنند، لیکن این خلاصه گزارش در میان هفت کاربرد «بسیار نتیجه‌بخش» تکنولوژی زیستی، «محصولات ضد ماده (آرام‌کش)» را هم قرار داده است. گزارش بدون نام بردن از این عوامل، می‌گوید که آن‌ها سیستم پیش‌رانش وسایل نقلیه را از کار خواهند انداخت و «خصوصیات خاک یا پوشش گیاهی را تغییر خواهند داد، یا مواد مورد نیاز در جنگ را از بین خواهند برد». هدف‌ها شامل غیر قابل عبور کردن مناطق، انهدام ذخایر غذا، یا درواقع از کار انداختن دشمن بدون کشتار مستقیم سربازان است.
این گزارش، کار در مورد لیزرهای «ضد حس‌گر» را تشویق می‌کند. به طوری که در آن آمده است، از لیزر برای ناتوان‌سازی حسگرهایی که موشک‌های بسیاری را به هدف‌هایشان هدایت می‌کنند استفاده خواهد شد. نویسندگان اشاره می‌کنند که «نیاز سیستم‌های ضد نفر نیز همین‌ها هستند». اما از بحث صریح پیرامون نظرِ جنجالیِ استفاده از لیزر برای نابینا کردن ارتشیان دشمن خودداری می‌کنند. در کتاب جدیدی موارد استفاده و کارایی لیزرهای کم‌انرژی به عنوان سلاح‌هایی برای از بین بردن تجهیزات و نابینا کردن سربازان بررسی شده است.
در گزارش آمده است که ارتش باید گونه‌های جدیدی از مین‌های زمینی و وسایل مقابله با مین‌های دشمن را تکمیل کند. از حسگرها و پردازشگرهای بسیار کوچک همراه با مواد منفجره‌ی قوی‌تر، مین‌های بسیار کوچکی به دست خواهند آمد که قادر به انهدام وسایل نقلیه خواهند بود. گزارش هم‌چنین به امکان ساخت مین‌های «جهشی» اشاره می‌کند که می‌توانند از زمین بجهند و به هواپیماهایی که در سقف پایینی پرواز می‌کنند، و به ویژه به هلیکوپترها، حمله کنند. امکان دیگر، ساخت مین‌های هوشمند است که می‌توان آن ها را برای رفتن به محیط‌هایی که می‌توانند مؤثرتر باشند، یا شاید برای پرهیز از عملیات پاک‌سازی میدان‌های مین، برنامه‌ریزی کرد.
ممکن است سایر تکنولوژی‌های جدید به کم‌خطر ساختن مین برای افراد غیر رزمی کمک کنند، که فعلاً مسأله‌ی مجروح شدن یا مرگشان تا سال‌ها بعد از جنگ وجود دارد. برای مثال ممکن است مین‌ها متکی به منابعی از نیرو باشند که پس از چند هفته از کار بیافتند و نه این که سال‌ها فعال باقی بمانند تا شخصی پای خود را روی آن‌ها قرار دهد. قرار دادن گیرنده‌های رادیویی در داخل مین‌ها امکان به کار یا از کار انداختن میدان‌های مین را از فاصله‌ی دور پدید می‌آورد. توسعه و تکمیل حسگرها و پردازشگرها باید ساخت مین‌هایی را که قادر به تشخیص نیروهای خودی و دشمن باشند آسان‌تر کند، و کنترل بهتر مین‌ها باید خطرات مین‌گذاری را کاهش دهد.
حسگرها و روش‌های داده‌پردازی جدید هم باید تشخیص مین‌های معمولیِ کار گذاشته شده را با کنترل از راه دور وسایل نقلیه از زمین و هواپیما آسان تر کنند. ستون‌های پرقدرت میکروموج ممکن است مین‌های کار گذاشته شده را بیابند و منفجر کنند. روبوت‌های خودکار یا وسایل نقلیه‌ی کنترل شده از راه دور نیز قادر به پاک‌سازی میدان های مین خواهند بود. آن‌ها می‌توانند با تقلید نوسان‌ها و علائم مغناطیسی وسایل نقلیه‌ی دشمن، مناطق وسیعی را پاک‌سازی کنند.
این گزارش به تکنولوژی جدید پزشکی برای درمان سربازانی که به اندازه‌ی کافی تحت محافظت قرار نگرفته‌اند هم اشاره می‌کند. سیستم‌های کارشناسی مبتنی بر کامپیوتر قادرند به افراد غیر متخصص کمک کنند که مراقبت‌های اضطراری را در میدان نبرد ارائه نمایند، ضمن این که داروها و تجهیزات جدید می‌توانند امید زنده ماندن سربازان مجروح در جنگ را بالا ببرند. تکنولوژی DNAی بازسازی شده می‌تواند ارگانیسم‌های بیماری‌زا را جدا کند و تهیه‌ی واکسن علیه آن‌ها را تسریع نماید. مواد جدید زیستی ممکن است پروتزها، و شاید خون و پوست مصنوعی را هم فراهم سازند.
بنا بر نظر کارشناسان تکنولوژی نظامی پنتاگون، نُه زمینه‌ی تحقیقاتی امیدوار کننده وجود دارد: اول، تکنولوژی حسگرهای هوشمند چند حوزه‌ای: وسایلی هستند قادر به حس کردن، فراوری و انبار کردن علائم مختلف مثل نور فروسرخ، میکروموج، و امواج صوتی. دوم، وسایل الکترونیکی تراهرتس: مدارهایی هستند که قادرند یک تریلیون (1012) عمل را در ثانیه انجام دهند. اَبَر کامپیوترهایی که در آن‌ها چندین تراشه به موازات هم کار انجام می‌دهند قادرند میلیاردها عمل را در ثانیه انجام دهند. سوم، تکنولوژی ارتباطات مطمئن باند تواتر وسیع: راه‌هایی هستند برای انتقال اطلاعات با سرعت زیاد با استفاده از سیم، فیبر نوری، و برخی از اشکال پرتوهای الکترومغناطیسی – بدون خطر استراق سمع. چهارم، نرم‌افزار اداره کننده‌ی نبرد: برنامه‌های کامپیوتری‌ای هستند برای کمک به فرماندهان رزمی در اجرای جنگ، مثلاً از طریق کمک به ردیابی سربازان و جنگ‌افزارهای دشمن. پنجم، لیزرهای حالت جامد و/یا آرایه‌های لیزری دیودی همدوس: لیزرهایی هستند با کارایی بالا و ابعاد کوچک که باریکه های پرقدرتی را مستقیماً از گروهی از وسایل لیزری نیمه رسانا، یا با استفاده از لیزرهای نیمه رسانا برای تحریک یک لیزر بلوری، ایجاد می کنند. ششم، مولکول‌ها و مواد ساخته و تکمیل شده با مهندسی ژنتیک: با وجودی که تکنولوژی زیستی از نظر تکنولوژی نظامی، توسعه نیافته‌ترین زمینه محسوب می‌شود، اما در عین حال امیدوار کننده‌ترین عرصه هم به حساب می‌آید. پیش‌رفت در این رشته می‌تواند به جایی منتهی شود که سربازان در جبهه ی جنگ قادر شوند مایحتاجشان، از جمله غذا، سوخت، آب آشامیدنی، و مواد منفجره را خود تولید کنند. این امر تدارکات نیروهای پشتیبانی را در جاهای دوردست بسیار ساده می‌کند. از هدف‌های مشخص در این زمینه سیستمی است که ده‌ها لیتر سوخت را در روز تولید می‌کند. گرچه ارائه‌ی نمونه‌ی آزمایشگاهی چنین دستگاهی امکان‌پذیر است، ممکن است سیستم‌هایی برای میدان نبرد تا سال 2030 آماده شوند. هفتم، تکنولوژی نیروی محرکه‌ی برقی: سیستم‌هایی هستند برای وسایل نقلیه‌ی جنگی با نیروی برق که انعطاف‌پذیری و کنترل بیش‌تری نسبت به وسایل نقلیه‌ای با موتورهای دیزل دارند. هشتم، روش‌هایی برای فرمول‌بندی مواد طراحی شده: مورد استفاده‌ی آن‌ها در زره و تجهیزاتی است که در برابر سلاح‌های شیمیایی مقاوم و غیر قابل نفوذ و در عین حال سبک و راحت خواهند بود. نُهم، روش‌ها و تکنولوژی طراحی سیستم یکپارچه: کاربرد آن‌ها برای اطمینان از این است که اجزای یک سیستم، هماهنگی کاملی با هم داشته باشند. مثلاً سیستمی که برای کار در دمای 40- درجه‌ی سانتیگراد ساخته شده است نمی‌تواند دارای اجزائی باشد که در 20- درجه‌ی سانتیگراد منجمد می‌شوند. اشتباه در تحلیل سیستم‌ها علت وقوع فاجعه‌ی شاتل فضایی چلنجر در سال 1986 بود: ناسا توجه نکرده بود که اگر سرما زیاد شود واشرهای لاستیکی درست کار نمی‌کنند.
این بررسی بر اساس این نظر ارتش پایه‌ریزی شده است که سرباز را به عنوان سیستم، کنترل کننده‌ی آرایه‌ای از تجهیزات می‌داند. یک هدف آن کمک به ارتش برای حفظ قدرت خویش است. اگر همان‌طور که انتظار می‌رود، پایان جنگ سرد به مفهوم وجود سربازان کم‌تر باشد، سربازان آینده علاوه بر سلاح‌ها و لوازم ایمنی، ممکن است حسگرها، تجهیزات ارتباطی، و کامپیوترهای جیبی هم دریافت کنند. «یاور»های تخصصی روبوتی قادر به بلند کردن و بردن تجهیزات هستند، و روبوت‌هایی که برای مقاصد عمومی‌تر ساخته شده‌اند ممکن است بازیگر پیاده نظام در حمل بار در میدان جنگ باشند. ماشین‌ها و سیستم‌های جنگ‌افزار با کنترل از راه دور ممکن است بتوانند برای کارهای شناسایی و هدف‌گیری در جبهه‌ی جنگ جای انسان را بگیرند. ممکن است سربازان در پشت جبهه، وسایل نقلیه‌ی زمینی یا هوایی را توسط کابل‌های ظریف فیبر نوری یا از طریق امواج میکروموج در هوا به کار اندازند.
تکنولوژی جدید ممکن است مستقیماً عمل‌کرد فیزیکی سربازان را افزایش دهد. مهندسان اسکلت خارجی روبوتی را مد نظر دارند که با حرکت‌های کسی که آن را پوشیده است کنترل می‌شود، اما بسیار قوی‌تر از انسان است. این بررسی در درازمدت اتصال سیستم عصبی انسان به ابزار بیونیکی یا مکانیکی را پیشنهاد می‌کند که توسط سرباز کنترل خواهد شد. گزارش پیش‌بینی می‌کند دست‌یابی به چنین سیستم «سرباز-ماشین»ی می‌تواند در حدود سال 2030 امکان‌پذیر باشد.
تکنولوژی زیستی می‌تواند سربازان بهتری را از راه‌های دیگر بسازد. در گزارش آمده است که بیماری‌های طبیعی احتمالاً «کماکان به عنوان بزرگ‌ترین علت تلفات میدان‌های نیرو مطرح خواهند بود». اما با استفاده از مجموعه‌های ژن بیماری‌های شناخته شده و عناصر جنگ‌افزارهای شیمیایی و بیولوژیکی، این امکان وجود دارد که تا سال 2030 دست‌کاری‌هایی در گلبول‌های خون انجام گیرد که سربازان را در برابر بیماری‌ها مقاوم گرداند.
چون سربازان کم‌تری کنترل سیستم‌های متعددی را به دست می‌گیرند، هر یک از آن‌ها به سرمایه‌ی ارزشمندتری تبدیل می‌شوند که به طور فزاینده‌ای ارتباط با سربازان و محافظت از آنان طی جنگ را با اهمیت می‌سازد. این بررسی امکان فراهم ساختن «کلاهخودهای هوشمند» را برای سربازان در نظر دارد. این کلاهخود علاوه بر محافظت از سر سرباز در برابر گلوله و ترکش، و داشتن سایه‌بانی برای بستن راه ورود پرتوهای لیزری، احتمالاً با اتصال‌های نوری، فروسرخ، یا میکروموج، به حسگرها و شبکه‌ی ارتباطی میدان نبرد هم متصل خواهد بود. حتی ممکن است دارای دوربین فروسرخ باشد و امکان دید در شب را به سربازان بدهد. حسگرهای دیگر می‌توانند بر موفقیت سرباز در میدان نبرد نظارت کنند و اطلاعات را به یک صفحه‌ی نمایش – احتمالاً هولوگرافیک – تغذیه نمایند. حسگرهای داخل کلاهخود می‌توانند مسیر حرکت چشم‌ها را ردگیری کنند. سرباز می‌تواند با یک نگاه، حسگرها و سلاح‌های شخصی‌اش را خیلی دقیق‌تر از نشانه‌روی با دست، هدف بگیرد.
سربازان آینده می‌توانند از معادل بسیار پیش‌رفته‌ی زره‌ِ شواله‌های قرون وسطی هم برخوردار باشند، گرچه این زره با مدارهای سرد یا گرم کننده، که به سربازان امکان می‌دهد در شرایط سخت عمل نمایند، بسیار راحت‌تر و متنوع‌تر خواهد بود. تکنولوژی زیستی هم‌چنین قادر به تولید مواد جدید برای ساخت تجهیزات حفاظتی، به ویژه برای دفاع علیه سلاح‌های بیولوژیکی و شیمیایی خواهد بود. یک هدف، کنترل نفوذناپذیری زره جدید است که به گرما و آب اجازه‌ی عبور بدهد اما از نفوذ عوامل بیولوژیک و شیمیایی جلوگیری کند. در خلاصه‌ی گزارش آمده است که کاتالیزورهای شیمیایی یا آنزیم‌ها ممکن است در داخل این مواد قرار گیرند و نقش «محافظ روزنه«ها را بازی کنند. مواد مرکبی که توسط تکنولوژی زیستی ساخته می‌شوند و به ترکیبات زیستی موسوم‌اند، از نظر قدرت تضعیف امواج صوتی و انفجاری تحت آزمایش قرار گرفته‌اند.
هم‌چنین ممکن است از تکنولوژی زیستی برای تهیه‌ی ترکیبات حفاظتی استفاده شود، مثل مولکول‌های زیستی که قادر به شناسایی و حمله به عوامل شیمیایی و بیولوژیک در هوا باشند و کرم‌هایی که مستقیماً بر روی پوست قابل استفاده‌اند. این بررسی هم‌چنین تکمیل محصولات تکنولوژی زیستی را پیشنهاد می‌کند و آن‌ها را «مولکول‌های ره‌گیر» می‌نامد که می‌توانند به عنوان آخرین سد دفاعی در مقابل موادی که از دیگر سدهای دفاعی عبور کرده‌اند، وارد جریان خون شوند.
حفاظت در برابر حملات شیمیایی و بیولوژیک، در مقایسه با استفاده‌ی تهاجمی از همین تکنولوژی‌ها حجم بسیار بیش‌تری از گزارش منتشر شده را در بر می‌گیرد. نویسندگان گزارش می‌گویند از آن‌ها خواسته شده بود: «به عنوان هدف‌های کار، فقط در مورد مواد و میدان جنگ» بررسی کنند، لیکن این خلاصه گزارش در میان هفت کاربرد «بسیار نتیجه‌بخش» تکنولوژی زیستی، «محصولات ضد ماده (آرام‌کش)» را هم قرار داده است. گزارش بدون نام بردن از این عوامل، می‌گوید که آن‌ها سیستم پیش‌رانش وسایل نقلیه را از کار خواهند انداخت و «خصوصیات خاک یا پوشش گیاهی را تغییر خواهند داد، یا مواد مورد نیاز در جنگ را از بین خواهند برد». هدف‌ها شامل غیر قابل عبور کردن مناطق، انهدام ذخایر غذا، یا درواقع از کار انداختن دشمن بدون کشتار مستقیم سربازان است.
این گزارش، کار در مورد لیزرهای «ضد حس‌گر» را تشویق می‌کند. به طوری که در آن آمده است، از لیزر برای ناتوان‌سازی حسگرهایی که موشک‌های بسیاری را به هدف‌هایشان هدایت می‌کنند استفاده خواهد شد. نویسندگان اشاره می‌کنند که «نیاز سیستم‌های ضد نفر نیز همین‌ها هستند». اما از بحث صریح پیرامون نظرِ جنجالیِ استفاده از لیزر برای نابینا کردن ارتشیان دشمن خودداری می‌کنند. در کتاب جدیدی موارد استفاده و کارایی لیزرهای کم‌انرژی به عنوان سلاح‌هایی برای از بین بردن تجهیزات و نابینا کردن سربازان بررسی شده است.
ممکن است سایر تکنولوژی‌های جدید به کم‌خطر ساختن مین برای افراد غیر رزمی کمک کنند، که فعلاً مسأله‌ی مجروح شدن یا مرگشان تا سال‌ها بعد از جنگ وجود دارد. برای مثال ممکن است مین‌ها متکی به منابعی از نیرو باشند که پس از چند هفته از کار بیافتند و نه این که سال‌ها فعال باقی بمانند تا شخصی پای خود را روی آن‌ها قرار دهد. قرار دادن گیرنده‌های رادیویی در داخل مین‌ها امکان به کار یا از کار انداختن میدان‌های مین را از فاصله‌ی دور پدید می‌آورد. توسعه و تکمیل حسگرها و پردازشگرها باید ساخت مین‌هایی را که قادر به تشخیص نیروهای خودی و دشمن باشند آسان‌تر کند، و کنترل بهتر مین‌ها باید خطرات مین‌گذاری را کاهش دهد.
حسگرها و روش‌های داده‌پردازی جدید هم باید تشخیص مین‌های معمولیِ کار گذاشته شده را با کنترل از راه دور وسایل نقلیه از زمین و هواپیما آسان تر کنند. ستون‌های پرقدرت میکروموج ممکن است مین‌های کار گذاشته شده را بیابند و منفجر کنند. روبوت‌های خودکار یا وسایل نقلیه‌ی کنترل شده از راه دور نیز قادر به پاک‌سازی میدان های مین خواهند بود. آن‌ها می‌توانند با تقلید نوسان‌ها و علائم مغناطیسی وسایل نقلیه‌ی دشمن، مناطق وسیعی را پاک‌سازی کنند.
این گزارش به تکنولوژی جدید پزشکی برای درمان سربازانی که به اندازه‌ی کافی تحت محافظت قرار نگرفته‌اند هم اشاره می‌کند. سیستم‌های کارشناسی مبتنی بر کامپیوتر قادرند به افراد غیر متخصص کمک کنند که مراقبت‌های اضطراری را در میدان نبرد ارائه نمایند، ضمن این که داروها و تجهیزات جدید می‌توانند امید زنده ماندن سربازان مجروح در جنگ را بالا ببرند. تکنولوژی DNAی بازسازی شده می‌تواند ارگانیسم‌های بیماری‌زا را جدا کند و تهیه‌ی واکسن علیه آن‌ها را تسریع نماید. مواد جدید زیستی ممکن است پروتزها، و شاید خون و پوست مصنوعی را هم فراهم سازند.
بنا بر نظر کارشناسان تکنولوژی نظامی پنتاگون، نُه زمینه‌ی تحقیقاتی امیدوار کننده وجود دارد: اول، تکنولوژی حسگرهای هوشمند چند حوزه‌ای: وسایلی هستند قادر به حس کردن، فراوری و انبار کردن علائم مختلف مثل نور فروسرخ، میکروموج، و امواج صوتی. دوم، وسایل الکترونیکی تراهرتس: مدارهایی هستند که قادرند یک تریلیون (1012) عمل را در ثانیه انجام دهند. اَبَر کامپیوترهایی که در آن‌ها چندین تراشه به موازات هم کار انجام می‌دهند قادرند میلیاردها عمل را در ثانیه انجام دهند. سوم، تکنولوژی ارتباطات مطمئن باند تواتر وسیع: راه‌هایی هستند برای انتقال اطلاعات با سرعت زیاد با استفاده از سیم، فیبر نوری، و برخی از اشکال پرتوهای الکترومغناطیسی – بدون خطر استراق سمع. چهارم، نرم‌افزار اداره کننده‌ی نبرد: برنامه‌های کامپیوتری‌ای هستند برای کمک به فرماندهان رزمی در اجرای جنگ، مثلاً از طریق کمک به ردیابی سربازان و جنگ‌افزارهای دشمن. پنجم، لیزرهای حالت جامد و/یا آرایه‌های لیزری دیودی همدوس: لیزرهایی هستند با کارایی بالا و ابعاد کوچک که باریکه های پرقدرتی را مستقیماً از گروهی از وسایل لیزری نیمه رسانا، یا با استفاده از لیزرهای نیمه رسانا برای تحریک یک لیزر بلوری، ایجاد می کنند. ششم، مولکول‌ها و مواد ساخته و تکمیل شده با مهندسی ژنتیک: با وجودی که تکنولوژی زیستی از نظر تکنولوژی نظامی، توسعه نیافته‌ترین زمینه محسوب می‌شود، اما در عین حال امیدوار کننده‌ترین عرصه هم به حساب می‌آید. پیش‌رفت در این رشته می‌تواند به جایی منتهی شود که سربازان در جبهه ی جنگ قادر شوند مایحتاجشان، از جمله غذا، سوخت، آب آشامیدنی، و مواد منفجره را خود تولید کنند. این امر تدارکات نیروهای پشتیبانی را در جاهای دوردست بسیار ساده می‌کند. از هدف‌های مشخص در این زمینه سیستمی است که ده‌ها لیتر سوخت را در روز تولید می‌کند. گرچه ارائه‌ی نمونه‌ی آزمایشگاهی چنین دستگاهی امکان‌پذیر است، ممکن است سیستم‌هایی برای میدان نبرد تا سال 2030 آماده شوند. هفتم، تکنولوژی نیروی محرکه‌ی برقی: سیستم‌هایی هستند برای وسایل نقلیه‌ی جنگی با نیروی برق که انعطاف‌پذیری و کنترل بیش‌تری نسبت به وسایل نقلیه‌ای با موتورهای دیزل دارند. هشتم، روش‌هایی برای فرمول‌بندی مواد طراحی شده: مورد استفاده‌ی آن‌ها در زره و تجهیزاتی است که در برابر سلاح‌های شیمیایی مقاوم و غیر قابل نفوذ و در عین حال سبک و راحت خواهند بود. نُهم، روش‌ها و تکنولوژی طراحی سیستم یکپارچه: کاربرد آن‌ها برای اطمینان از این است که اجزای یک سیستم، هماهنگی کاملی با هم داشته باشند. مثلاً سیستمی که برای کار در دمای 40- درجه‌ی سانتیگراد ساخته شده است نمی‌تواند دارای اجزائی باشد که در 20- درجه‌ی سانتیگراد منجمد می‌شوند. اشتباه در تحلیل سیستم‌ها علت وقوع فاجعه‌ی شاتل فضایی چلنجر در سال 1986 بود: ناسا توجه نکرده بود که اگر سرما زیاد شود واشرهای لاستیکی درست کار نمی‌کنند.
/ج
