نکات ظریف زندگی جمعی را مراعات کنید

 برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

سال ها قبل در تبلیغات یک خمیردندان معروف صحنه ای بود که دختر جوانی به شدت از دوستش عصبانی شده بود چون به او گفته بود «دهنت بو می ده» و البته بعد از مصرف آن خمیردندان، همراه دهان خوشبو و لبخند درخشان، روابط هم به گرمی و آشتی منتهی شد!
در کتابی که یک مادر به عنوان نصیحت های قبل از ازدواج برای دخترانش نوشته بود، مطالب جالبی را در مورد رعایت نکات ریز اما مهم زندگی در کنار دیگری، خواندم. نکاتی مثل ظاهر مرتب و تمیز، خوشبویی، رفتار درست موقع حرف زدن و غذا خوردن و ...
افراد خانواده در کنار هم زندگی می کنند. زن و مرد، با ژن های مشترک شان صاحب فرزند می شوند. فرزندان از یک پدر و مادر هستند. هیچ پیوند و تعهدی از این قوی تر و شناخته شده تر وجود ندارد، اما گاه همین آدم ها با این پیوندهای بی چون و چرا آن قدر از به سر بردن در کنار هم زجر می کشند و خسته می شوند که نمی دانند چه کنند. به راستی چرا؟ درست است که خانه محل استراحت است و لازم نیست که بسیاری از قید و بندهای محیط بیرون را مراعات کنیم، اما حتی در محیط خانواده نیز باید بسیاری از مسائل را رعایت کرد. وقتی والدین چنین نمی کنند، فرزندان، خصوصاً نوجوان، عصبی و آزرده می شوند. مسائلی مثل:
* با صدای بلند حرف زدن
* با سر و صدا غذا خوردن
* رعایت نکردن نظافت شخصی
* بلند کردن صدای تلویزیون
* سیگار کشیدن در خانه
* ریخت و پاش کردن در قسمت های عمومی خانه مثل آشپزخانه، هال و ...
* سر و صدا کردن بدون در نظر گرفتن ساعت خواب، استراحت و درس خواندن دیگران
* مرتب نکردن محیط بعد از حمام
* جلو جمع مسواک زدن، ناخن گرفتن یا نخ دندان کشیدن
* با قاشق خود توی ظرف غذا زدن
* و ده ها مورد دیگر
شاید ما والدین فکرش را هم نمی کنیم که بعضی رفتارهایی که به نظر خودمان عادی است چه قدر فرزندان ما را آزار می دهد. علت از بین نرفتن این گونه آزردگی ها یک مسئله ی به ظاهر ساده است: نوجوانان جرئت نمی کنند دلیل آزردگی شان را به ما بگویند، چون ما عادت نکرده ایم رفتارمان را جدا از کل روابط مان ببینیم. ما فکر می کنیم اگر کسی از یک رفتار ما انتقاد کرد، دوست مان ندارد، زحمات مان را نادیده گرفته، بی ادب، گستاخ و ناسپاس است و هیچ احترامی برای ما قایل نیست.
انتقاد از یک رفتار کوچک ما چنین هزینه ی سنگینی برای فرزندان مان دارد. ما با رفتارمان باعث آزار آن ها می شویم و متأسفانه
اصلاً از این موضوع خبر نداریم. بیاییم هر چند وقت یک بار راجع به رفتارهای مان از آن ها بپرسیم. به آن ها اطمینان بدهیم که وقتی راجع به رفتارمان حرفی می زنند، ما برخوردهای شدید نمی کنیم، تا باور کنند یک تذکر، انتقاد یا پیشنهاد کوچک هزینه ی گزافی را بر آن ها تحمیل نمی کند. قبول کنیم که در زندگی جمعی در یک محیط کوچک مثل خانه، شنیدن این انتقادها از فرزندان و اصلاح کردن خود، در بهبود کیفیت زندگی اهمیت زیادی دارد.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم