نویسنده: عبدالحسین رفعتیان
زن و شوهری که در زمان سلامت، روابط عاطفی و جنسی خوبی داشته اند، در زمان بیماری نباید فکر کنند که بیمار دیگر به روابط جنسی نیاز ندارد. بلکه حتی به صورت نمایشی و نمادین هم که شده، خوب است روابط جنسی بیمار ادامه پیدا کند. این کار اثر مناسبی روی او دارد. چون احساس می کند که زندگی روزمره اش چندان آسیب ندیده است.
بیمار هم نیاز جنسی دارد، او دوست دارد به چشم یک زن یا مرد به او نگاه شود، نیاز دارد او را بخواهند و دوستش داشته باشند. انکار کردن این نیاز هم یک تله است، پس باید به آن توجه داشت. خیلی مهم است که بیمار احساس کند هنوز جذابیت دارد و هنوز دوست داشتنی است. البته طبیعی است که روابط جنسی مانند سابق پرشور ادامه پیدا نکند، چنین انتظاری هم نباید داشت، ولی حتی شکل نمادین رابطه ی جنسی، موجب می شود فشارهای روانی زیادی تخلیه شود.
فعالیت هایی مانند تغذیه، خواب، روابط اجتماعی و روابط جنسی، که آهنگ طبیعی فعالیت های روزمره را حفظ می کنند، به تخلیه شدن بخشی از فشارهای حاصل از بیماری، کمک می کنند و به بیمار آرامش می دهد.
منبع مقاله :
رفعتیان، عبدالحسین؛ (1386)، همراهی نزدیکان در طول بیماری (چگونگی برخورد با بیماری های سخت درمان)، تهران: نشر قطره، چاپ دوم
