عصر جدید ستاره شناسی

ادوین هابل (1) نخستین کسی بود که کهکشانهای فراتر از کهکشان خودمان را شناسایی کرد. او بزرگترین تلسکوپهای موجود در زمان خود را به کار گرفت تا فواصل قلمرو فراکهکشانی را برآورد کند. سپس با مطالعه ي دقیق رنگهای کهکشانها پی برد که هرچه کهکشانی از ما دورتر باشد، رنگ آن بیشتر به سرخ منتقل می شود. او رابطه ي خطی ساده ای بین فاصله و « انتقال به سرخ» پیشنهاد کرد. انتقال به سرخ یک کهکشان را می توان به معنی دور شدن آن از ما تعبیر کرد، بنابراین داده های هابل حاکی از این بود که کل عالم در حال انبساط است. هابل در ابتدا نسبت به پذیرش چنین تعبیری، محتاط بود ولی دیگران خیلی راحت متقاعد شدند و به این ترتیب، نخستین گامها در راه پدید آمدن نظریه ي «مهبانگ» برداشته شد که نظریه ای درباره ي منشأ و تاریخ عالم، اینک مورد قبول عام واقع شده است.
سوبراهمانیان چاندراسخار (2) ( که به «چاندار» معروف بود) در کندوکاو پیچیدگی های فیزیک ستارگان از همه بهتر بود. او طی دوره ي کاری درازمدتش به عنوان یک اختر فیزیکدان به ساختار، دینامیک و تحول ستارگان پرداخت. یکی از آخرین تلاشهای او، تحقیق درباره ي نظریه ي ریاضی «سیاهچاله ها» بود. سیاهچاله ها، اجرام پرجرمی هستند که بر اثر رمبش گرانشی بسیار شدید، تشکیل شده اند. مهمترین ابزار نظری او برای تحقیق درباره ي سیاهچاله ها، نظریه ي گرانی ابراز شده در قالب نظریه ي نسبیت عام اینشتین بود.
استیون هاوکینگ نیز شیفته ي ویژگی عجیب سیاهچاله ها بود. او و همکارش، راجر پنروز، مطالعه شان را بر بی نهایتهای نامطلوبی متمرکز کردند که بنابر پیش بینی نسبیت عام، در مرکز سیاهچاله ها، جا خوش کرده اند. آنها با بدگمانی به این «تکینگی ها» می نگریستند، به ویژه وقتی فهمیدند عالمی که در سیطره ي نسبیت عام و سناریوی مهبانگ است، باید از این تکینگی نمایان آغاز شده باشد. یک راه گریز از تکینگی های ناجور، پدید آوردن نظریه ای مرکب از نسبیت عام و نظریه ي کوانتومی است. چنین نظریه ي وحدت بخشی هنوز به وجود نیامده است ولی هاوکینگ و کیهان شناسان دیگر، مثل همیشه خوش بین اند.

پي‌نوشت‌ها:

1.edwin Hubble.
2. subrahmanyan Chandrasekhar.

منبع مقاله :
كروپر، ويليام هـ، (1389)، فيزيكدانان بزرگ از گاليله تا هاوكينگ، احمد خواجه نصير طوسي ـ سهيل خواجه نصير طوسي، تهران، مؤسسه ي فرهنگي فاطمي، چاپ اول 1389.