آشنایی با نام های خداوند: الشّکور

عدد ابجدی: 526 الشکور به معنی جزادهنده ی شکر شاکران است و «مشکور» نیز معنی می دهد. «شیخ بُرسی» (ره) فرموده است: هر کس این اسم را چهل مرتبه بر آبی بخواند و چشم دردناک با آن آب شسته شود، شفا می یابد و در بعضی از رسایل است که هر کس در شب چهارشنبه هفتاد و یک «لام» بنویسد و در هنگام نوشتن بگوید «یاغَفُورُ یا شَکُورُ» و با خود دارد، از مکر خلایق ایمن گردد و برای دفع غم و کدورت چهل و یک مرتبه این اسم را بخواند و بر آب بدمد و از آب بیاشامد، جمیع غم ها و کدورت ها از او دفع گردد و مداومت بر این اسم برای وسعت معیشت مجرّب است و برای صفای باطن و پاک شدن دل از غلّ و غَش و حِقد، خواندن این اسم تا چهار روز، روزی پانصد و بیست و شش مرتبه بسیار مؤثر است و همراه داشتن مکسَّر (شکل شماره 1) و مکسَّر (شکل شماره 2) به صدر مؤخّر نیز خواص بسیار دارد:
 

ش	ک	و	ر
و	ر	ش	ک
ر	و	ک	ش
ک	ش	ر	و

ش	ک	و	ر
ر	ش	و	ک
ک	ر	و	ش

پژوهه در مفهوم الشَّکُور از مترجم

حقیقت «شکر» تشکر زبانی یا گفتن «الحمدلله» و مانند آن نیست. «شکر» دارای سه مرحله است: 1- توجه و ایمان و آگاهی، 2-مرحله ی زبانی 3-مرحله ی عملی (شکر)، استفاده صحیح انسان از تمام نعمت های خداوند در جای خود می باشد).

این واژه از اسمای خداوند به معنی پاداش دهنده می باشد که وزن صرفی آن- صیغه ی مبالغه- دلالت بر کثرت و تداوم در فعل دارد. این اسم چهاربار در قرآن کریم ذکر شده است.

بنابر اسم «شکور» اِنعام و اکرام خداوند بسیار زیاد است و به عبادت کم، و پاداش فراوان کرامت می فرماید: "شکر" در لغت به معنای شناختن احسان و اعتراف نمودن به اوست بنابراین چون خداوند تبارک و تعالی خود احسان کننده به بندگان خویش است حقیقت شکر نسبت به او صادق نیست پس باید گفت "شکور" یعنی شکرپذیر و جزادهنده بر اعمال خوب بندگان. همچنین بعضی گفته اند نسبت دادن شکر به پروردگار به اعتبار این که به احسان خود اعتراف می کند و شاکر نفس خویش می باشد جایز نیست.

چگونگی شکور بودن خداوند بیشتر در قیامت آشکار می گردد، آن هنگام که به طاعت و عبادات مختصر درجات بلند و پرارزش می دهد و به خاطر اعمال صالح چند ساله ی عمر انسان نعمات جاودانه و بی پایان تفضل می نماید.

«بخورید و بیاشامید گوارا باد بر شما به سبب اعمالی که در ایّام گذشته کرده اید». [الحاقه/24]

آن کس که «نعمت قدرت» را وسیله ی ظلم و ستم و چپاول از بیت المال قرار می دهد به زبان حال فریاد می کشد، خداوندا لایق این نعمت نیستم، و آن کس که از آن در مسیر اجرای حق و عدالت و مردم محوری، بهره می گیرد به زبان حال می گوید: پروردگارا! شایسته ام افزون کن! وَالله شَکُورٌ حَلیمٌ؛ و منظور از شکرگزاری خداوند آن است که به مقداری که بندگان در مسیر طاعت او گام برمی دارند آنها را مشمول مواهب و الطاف خویش می سازد و از آنها تشکر و سپاسگزاری می کند و از فضل خود بیش از آنچه استحقاق دارند بر آنها می افزاید.


منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم