با سلام و احترام
پرسشگر گرامی: اینکه از انحرافات شرک امیز بیزارید و نسبت به گسترش توحید الهی و اسلام ناب احساس مسئولیت می کنید بسیار ارزشمند و قابل مباهات است،   برای تبیین این مسئولیت آن را از دو زاویه تحلیل و بررسی می کنیم؛ یکی از جهت  وظیفه مسئولان و دست اندرکاران نظام، و دیگری از جهت وظیفه مردم و افراد جامعه در مقابل انحرافات فرهنگی، عقیدتی و اجتماعی؛ از این رو به صورت جداگانه این دو موضوع را پی می گیریم.
1. وظیفه مسئولان نظام در قبال منکرات و انحرافات عقیدتی: برخورد سطحی و فیزیکی (از ناحیه دولت یا اشخاص) با این گونه مسائل در بسیاری از موارد نه تنها نتیجه ندارد، بلکه ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد. از اموری که به نظر می رسد توجه به آن ضروری است، ریشه یابی در مورد اسباب ورود این مسائل در مراکز فرهنگی و جامعه است. گر چه کارهای خوبی در سالیان اخیر جهت رشد فرهنگی و اعتقادی جوانان صورت گرفته است، اما این مسئله نباید مورد غفلت قرار گیرد، پرداختن به امور فرهنگی خصوصا برای نسل جوان، با گذشته بسیار متفاوت است؛ زیرا با ابزار و امکاناتی نظیر اینترنت، شبکه های ماهواره ای، و رسانه های جمعی، که توسط دشمنان اسلام برای تبلیغ مقاصد خود ایجاد شده و به سهولت در اختیار نسل امروز است، کار را کمی دشوارتر کرده است. امروزه برای مقابله با این ابزار، ضروری است، اولاً:  آن را شناخت و بعد با همان ابزار به مقابله با آن رفت. به عنوان مثال اگر امروز دشمن از طریق هنر و فیلم های سینمایی ضد دینی به میدان آمده است، راه مقابله تنها بستن سینماها، فیلتر کردن سایت های مستهجن و خلاف اخلاق، و برخورد فیزیکی نیست؛ زیرا این کار نتیجه نهایی را به دنبال نخواهد داشت. بنابر این لازم است با استفاده از هنر بر اساس آموزه های اسلامی در خنثا کردن آن کوشید.
از آنچه بیان شد می توان نتیجه گرفت که تدابیر دیگری برای مقابله با این امور باید اتخاذ کرد. پیشنهاد می شود با برگزاری جلسات پرسش و پاسخ (متناسب با ظرفیت و روحیه جوانان) و حضور کارشناسان متعهد، اردوهای سالم تفریحی، آموزشی، و... به جوانان آگاهی بخشید تا با اختیار خود راه صحیح را انتخاب نمایند.
نکته ای که در این جا قابل ذکر است، این است که گر چه دروس معارف دانشگاه ها، کمک خوبی برای رشد آگاهی های دانشجویان است، اما به هر حال کافی نیست؛ زیرا عده ای از سر نیاز دینی و اعتقادی در این دروس شرکت نمی کنند، بلکه فقط برای پاس کردن آن درس و اجبار، در کلاس حاضر می شوند، لذا اگر اساتید دروس تخصصی متعهد و آشنای به مسائل اسلامی، با هماهنگی اساتید معارف و کارشناسان علو م دینی، به صورت غیر مستقیم دقایقی از وقت کلاس را در این مسائل سپری کنند، به نظر می رسد که نتیجه بهتری داشته باشد و مجالی برای کسانی که مسائل ضد دینی را القا می کنند باقی نخواهد ماند.
2. وظایف مردم در مواجهه با این امور: یکی از دستورات بسیار مهم اسلامی که از فروع دین نیز محسوب می شود و اولیای الاهی مال و جان و آبروی خود را در این راه صرف کرده اند، مسئله امر به معروف و نهی از منکر است. قرآن کریم نیز یکی از صفات برجسته مؤمنان را امر به معروف و نهی از منکر دانسته است. با تمام اهمیتی که در اسلام برای این واجب الاهی وجود دارد، اما اجرای آن شرایطی دارد که در صورت نبود هر یک از آنها، وجوب آن از عهده انسان برداشته می شود. در این مقال به جهت اختصار و به تناسب پرسش به یکی از آنها اشاره می کنیم، و آن احتمال تأثیر است. این وجوب تا زمانی بر عهده انسان است که احتمال تأثیر باشد، اما زمانی که دیگر به هر نحوی استنباط شود که امر به معروف تأثیری ندارد، قرآن کریم این مسئولیت را از عهده انسان بر می دارد. هر حال تردیدی نیست که مسئله امر به معروف و نهى از منکر از مهم ترین ارکان اسلام است که به هیچ وجه نمى‏توان شانه از زیر بار مسئولیت آن خالى کرد، این وظیفه در جایی ساقط مى ‏شود که امیدى به تأثیر آن نباشد و دیگر شرایط لازم در آن جمع نگردد. اما در برخورد با این گونه افراد نباید با گشاده رویی برخورد کرد، بلکه آنچه را که آموزه های دینی می گوید، باید در مقابل چنین انسان هایی برخورد سنگین داشت، نه دوستانه: "عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ‏ (ع) قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) أَمَرَنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَنْ نَلْقَى أَهْلَ الْمَعَاصِی بِوُجُوهٍ مُکْفَهِرَّةٍ"؛ [کافی، ج 5، ص 59] امام صادق (ع) می فرماید: امام علی (ع) فرمود: پیامبر (ص) به ما امر کرد تا در برخورد با گناهکاران با چهره گشاده برخورد نکنیم.
این شاید بدان جهت باشد که تا آنان بدانند شما نسبت به سهل انگاریشان در عمل به احکام و دستورات دینی ناراحت می باشید و در قلبتان کار آنها را انکار می کنید: "عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ یَحْیَى الطَّوِیلِ صَاحِبِ الْمِنْقَرِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ حَسْبُ الْمُؤْمِنِ عِزّاً إِذَا رَأَى مُنْکَراً أَنْ یَعْلَمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ قَلْبِهِ إِنْکَارَهُ"؛ [کافی، ج 5، ص 60] در عزت مؤمن همان بس که اگر منکری را دید، بداند که خداوند از انکار قلبیش نسبت به آن منکر آگاه است.
آنچه در پایان این گفتار ضروری به نظر می رسد، این است که برای نجات انسانی که در حال غرق شدن است آشنا بودن به فن شنا به تنهایی کافی نیست؛ زیرا بسیار اتفاق افتاده است که افرادی که شناگر خوبی بوده اند، ولی در هنگام کمک به دیگران خود نیز غرق شده اند؛ بنابراین لازم  است که نجات غریق هم باشند.
موفق و پیروز باشید