با سلام و خسته نباشید و از این که فرصت این را یافتم که با شما ارتباط برقرار کنم خیلی خوش حال هستم راستش نمیدونم چطور شروع کنم ولی حدودا3سال میشه که یه فکری مثل غده سرطانی وارد ذهنم شده که دیگر اجازه نمیده کار هایم را جلو ببرم و واقعا اذیتم میکنه اینجانب فرزند هشتم و ناتنی خانواده هستم پدرم بعد از فوت همسرش دوباره مجبور به ازدواج شد که قرار بود یکی باشه که بعد از فوت پدرم از مادرم مراقبت کنه که حاصل این تصمیماتشون من به دنیا اومدم حالا هم سه ساله پدرم فوت کرده است مادرم طوری هستش که میتونم بگم خیییلییی ادم بدبختیه از کودکی خانواده اش همه کار هایشان را به او سپرده اند از نظافت خانه گرفته تا نگهداری کودک و در نهایت الان هیچ چیز نمیفهمد عین یک کودک 1ساله است و اگر من نبودم خدا میدونست عاقبتش چی میشه و واقعا خوش حالم که پسرهستم و میتونم مثل کوه جلوش بایستم و ازش حتی به بهای جانم دفاع کنم و تا اخر عمرش کنارش باشم ولی چیزی که منو اذیت میکنه اینه که من21 ساله تنها هستم منظورم هیچ محبتی از هیچ کسی ندیده ام پدرم خدا بیانرز وقتی من بدنیا اومدم70سال داشت که یک از یک پیرمرد انتظار محبت نمیشه کرد و مادرمم گفتم که چطوره خواهران و برادران مرا عین یک دشمن دیده اند و حتی حالا هم مرا ناتنی میدانند واگر فرصتش را بیابند زندگی ام را به اتش میکشند واسه همین راهمو با جز یکی با همشون جدا کرده ام و به هیچ عنوان به هیچ کدامشان اجازه ورود و دخالت در زندگیم نمیدهم خاله و دایی و عمه و اینام که مثل عریبه اند و رفت و امدمون سالی یه بار اونم تو عیده که اونم نه خانوادگی فقط خالم و داییم میان یکم میشینن و میرن حالا میبینین که نمیتوان گفت دایلش بهران اقتصادی و ایناست که اونام فکرشون بنده خلاصه ببخشید سرتونو درد آوردم اینارو گفتم تا یه بیو کای از خودم عنوان کنم تا بتوانین مشکلمو درک کنین مشکل اینه که من تو این دنیا هیچ حقی از جمله ازدواج و تشکیل خانواده و اینا ندارم من مثل یک سرباز برای انجام وظیفه اومده ام و بعد ا فوت مادرم وظیفه ام تموم میشه و بعدش کارمو ادامه میدم تا روزی که منم از این دنیا بروم و با توجه به این که هیچ درکی از محبت و دوست داشته شدن ندارم و از نزدیک ترین هایم بدی دیده ام پس در اینده هیچ وقت درکی از ازدواج و دوست داشتن نخواهم داشت و هیچ وقت قدم اول را بر نخواهم داشت و هیچ وقت دا به کسی نخواهم بست و تا اخر عمرم تنها خواهم ماند چون نمیخوام باز به روزای اولم برگردم که از خانواده ام بی مهری ببینم و من هیچ امیدی و هیچ اعتقادی مبنی بر اینکه روزی یکی منو دوست خواهد داشت ندارم و این دست خودم نیست دیگر قلبم و ذهنم اینطوری پرورش یافته است که هیچ کسی منو دوست نخواهد داشت و نمیتوانم این عقیده را تغیر دهم نمیشه چون سرنوشت من اینه شاید الان بگین که اینا همش منفی بافیه و نمیتوانم بگم که در اینده چه اتفاقی قراره بیفته شاید کسی باشه دوستم داشته باشه و یا خدا بزرگه و ایناا که لطفا زخپحمت نکشید چون گفتم ذهنم وقلبم اینارو نمی پذریه و گفتم دست خودم نیست مشکلم اینه که ننیتونم از این افکار جدا بشم و کل انرژی و تمرکزم را روی کارم جمع کنم همش به اینا فکر میکنم و فایده نداره این سرنوشتمه نمیتونم خوش بخت بشم لا اقل تمرکزم را روی کارم جمع کنم و در ابعاد کاری زندگیم پیشرفت کنم که در اینجا به کمک شما نیاز دارم و ازتون خواهش میکنم حداقل راهنماییم کنید این دوماه که به کنکور مانده تمرکزم را یکم بهبود بخشم بعدش قول میدم برای ادامه کار حتما حضوری به مشاور مراجعه کنم البته با اطلاع شما حیلی ممنون اگر خواستید بیشتر خودمو مشکلمو توضیح میدهم با تشکر