سلام خسته نباشید ممنون از سایت خوبتون من 28 سالمه لیسانس علوم سیاسی دارم 8ساله که ازدواج کردم ودوتا دختر دوقلویک ونیم ساله دارمسه ساله که درنهضت هم تدریس میکنم شرایطی در زنگیم پیش اومده که همیشه افسرده هستم از بچگی هم همینطور بودم ازسختگیری خانواده بگیر تا همه چیحسرت خیلی چیزها رو دلم مونده دلم میخواد ازاد باشم همیشه محدودبودم عاشقدرس خواندن بودم درسهام همیشه خوب بودولی خانواده اجازه نمیدادنباهر بدبختی که بوداز راه دور ادامه تحصیل دادمتا سوم دبیرستان که برخلاف علاقه خودم مجبورشدم رشته انسانی رو انتخاب کنم تا اینکه ازدواج کردم راستش زیاد به ازدواج علاقه نداشتم فقط به خاطراینکه خاستگارم توشهر زندگی میکرد وشرط منو برای ادامه تحصیل قبول کرد من هم مجبورشدم ازدواج کنم چون که درمنزل پدرشوهرم زندگی میکردیم شرایطم بد بود ونتونستم رتبه خوب بیارم دانشگاه رفتم ولی الان میفهمم اصلا به رشته ام علاقه ندارمبعد از اینکه زایمان هم کردم افسردگیم شدیدترشدشوهرم خیلی عصبیه ازش بدم نمیاد اما بعضی وقتها زندگی کردن باهاش سخته شاید اگه خانواده ام سخت گیر نبودهزاربارطلاق گرفته بودم میدونم که بعداز طلاق دوبارهمحدود میشم ودخترهام مثل خودم بزرگ بشن راستش همیشه ارزومه بیام تهران زندگی کنم شاید بگی تهران جای زندگی نیست ولی من عاشق تهرانم دلم میخواد تنهازندگی کنم سرکاربرم اگه اجازه میدادن حتما این کاررومیکردم به خدا ادم هرزه ای نیستم چند ساله پاک زندگی میکنم اما دلم نمیخوادکسی بهم کار داشته باشه از همه خسته ام گریزانم همیشه در خیالم زنگی میکنم یعنی اون جوری که دوست دارم توروخدا کمکم کنید چجوری به زندگی عادی برگردم مثل همه زندگی کنم ببخشید طولانی شدخواهشن جواب بدید