با عرض سلام و تقدیم احترام خدمت شما پرسشگر محترم! ارتباط مجدد شما با ما گویای این است که در صدد انتخاب مسیر صحیح هستید و امیدواریم ما نیز راهنمای خوبی برایتان در مسیر تربیت فرزندتان باشیم.

خواهر محترم! اصل اولی در آموزه‌های دینی و تعالیم اسلامی، پرورش فرزندان در کانون خانواده و دامان مادر است و هیچ الزامی برای فرستادن کودکان به مهد وجود ندارد. البته اسلام در خصوص سپردن فرزندان به مهد، دایه و پرستار ممنوعیت خاصی قائل نشده است، اما اولویت را به پرورش فرزندان در کانون خانواده و دامان مادر می‌دهد. بنابراین، تا ضرورت عقلی و عرفی واقعاً اقتضا نکند، سپردن فرزندان به مهد، دایه و پرستار کار درستی نیست.

دلیل اصلی آن هم این است که مادر نخستین فرد خانواده است که با کودک خود تماس مستقیم دارد. در واقع زندگی کودک با ارتباط زیستی میان او و مادرش آغاز می‌شود. این ارتباط نه تنها در رفع نیازهای کودک مؤثر است، بلکه بر حالات روانی و عاطفی وی نیز بیشترین تأثیر را می‌گذارد. اصولاً رشد طبیعی و روانی کودک در درجه نخست، به وجود مادر وابسته است و تا مدتی طولانی، وی عمده‌ترین نقش را در زندگی بازی می‌کند.

متأسفانه امروزه با تغییر سبک زندگی مردم، بحث اشتغال زنان و ادامه تحصیل آنان باعث شده که فرزندان به جای این که در دامان پُر مِهر و عطوفت مادران‌شان به رشد و نمو بپردازند به مهدها سپرده شوند. این مسئله مسلماً تبعات خاص خود را خواهد داشت و به رابطه بین مادر و کودک خدشه وارد می‌کند؛ چرا که کودک در بخشی از ساعات روز از مهر و محبت مادر محروم می‌گردد و همچنین مجبور است به خاطر رفتن به مهد صبح‌های خیلی زود از خواب ناز بیدار شود. این مسئله به مرور باعث دلزدگی و بی‌میلی کودک از مهد می‌گردد.

اما در وضعیت شما که ظاهرا چاره ای جز گذاشتن فرزندتان در مهدکودک ندارید و سن فرزندتان نیز در سنین پیش دبستانی است، می‌توانید او را در روزهای اول همراهی کنید و بعد کم کم از او جدا شوید؛ با این کار به استقلال او کمک نموده‌اید، در سال بعد نیز که برنامة رفتن به مدرسه را دارد، کار شما آسان‌تر می‌شود.

بنابراین بهترین کار برای ترغیب و تشویق فرزندتان برای رفتن به مهد، می‌توانید چند روز اول او را همراهی کنید و خودتان نیز ساعتی در مهد بمانید و با او بازی کنید و سپس به تدریج از او فاصله بگیرد و از مربیان مهد بخواهید که با نشاط‌افزایی بیشتر در مدرسه و کلاس، تمایل فرزندتان را برای مشارکت در بازی‌های گروهی بیشتر کنند تا او به ماندن رفتن به مهد و ماندن در آن راغب و متمایل گردد. با برخی از همسالان فرزندتان که در همسایه شما هستند طرح دوستی بریزید تا با آنها دوست گردد و به همراه آنان به مهد رود.

ضمنا توصیه می‌کنیم مراقب باشید خودتان دچار استرس نشوید زیرا اگر او احساس کند که شما دچار استرس هستید، ناسازگاری بیشتری از خود نشان می‌دهد. پس در همه حال آرامش خود را برای بالا بردن تحمل فرزندتان حفظ نمایید.

البته راهکارهای دیگری هم وجود دارد که برای آشنایی با آنها شما را به مطالعه کتاب‌هایی که در این زمینه کودک و در زمینه چگونگی رفتار با کودکان نگاشته شده‌است، ارجاع می‌دهیم:

1. گاربر، استیفن و گاربر، ماریان دانیلز، چگونه با کودکم رفتار کنم؟، ترجمة: هومن حسینی نیک و دیگران، تهران: مروارید، 1388.

2. گری، جان، بچه‌ها‌‌ بهشتی هستند، ترجمة: مهدی قراچه داغی، تهران: پیکان، 1390.

3. فیبر، آدل و مازلیش، الین، به بچه‌ها گفتن، از بچه‌ها شنیدن: گفت و شنود با کودکان، ترجمة: فاطمه عباسی فر، تهران: دایره، 1391.

همواره موفق و کامروا باشید.

بیشتر بخوانید:
اضطراب جدایی در دانش‌آموزان