با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
با توجه به دلایلی که عنوان کردید قصد جدایی دارید و حتی در توضیح خود یک نکته مثبت را اشاره نداشتید. این یعنی خودتان به نتیجه کامل رسیده اید و تردید از جانب خودتان نیست. صاحب تردیدها دیگرانی هستند که مسئله طلاق برایشان تلخ و ناخوشایند است. شخصا با موضوع طلاق و هدایت به سوی ان مخالف هستم اما این شما هستید که باید در متن زندگی تان پر از شور و نشاط حضور یابید و ان را با همه بالا و پایین هایش مدیریت نمایید. وقتی در همین ابتدای زندگی هیچ انگیزه و دلیلی برای شروع ان ندارید، چگونه میتوان شما را به ادامه زندگی تشویق کرد؟ اشاره به عذاب وجدان و ریشه مشکلات نامزدتان و کمبود های خانوادگی، حس انسان دوستانه شما را نشان میدهد این که به هر حال شما در عقد او هستید و به حکم همان عقد و پیمان، در دل شما مهر ایجاد شده است و اینکه حدود سه سال است که با او همراه هستید. شما اگر یک سال با یک نفر هم اتاقی شوید و حتی با او مراوده هم نداشته باشید، به دلیل مجاورت، باز نگران او خواهید بود. اما در هر حال این دلسوزی و عذاب وجدان دلیل کافی برای ادامه زندگی نیست. زندگی نیاز به انگیزه ها و تناسبات و علاقه و مهارت دو طرفه دارد که با حس کنونی شما قابل مرتفع شدن نیست. عذاب وجدان خود را کنار بگذارید و از نگاه ترحم امیز به او بپرهیزید. او یک مرد است و نیاز به اقتداری دارد که از جانب شما باید تامین باشد. این ترحم اجازه اقتدار بخشیدن و در نتیجه همسر شایسته شدن را به شما نخواهد داد.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.