سلام همراه گرامی؛ سپاس از اعتماد شما به راسخون،امیدوارم این پاسخ راهگشای شما باشد.
دوست عزیز همدلی و همراهی شما به عنوان یک معلم از شاگردتان بسیار ستودنی و باعث خرسندی است که چنین معلمهای دلسوزی چون شما هستند که شرایط سخت شاگردانشان برایشان مهم است و باعث دل مشغولی شما شده.
دوست عزیز در مراحل سوگ بچه ها به صورت کلی از طرف معلم و مدرسه هیچ اقدامی صورت نمی گیرد و در واقع مدرسه و معلم نمی توانند کاری در جهت رفع مراحل سوگ انجام دهند. اما اینجا اطلاعات مختصر و کوتاهی را خدمتتان عرض می کنم انچه شما می توانید انجام دهید این است که کمی مراعات دانش آموزتان را داشته باشید و کمتر نام پدر را بکار ببرید. اما نه اینکه اصلا استفاده نکنید در واقع مثل دیگران با او رفتار کنید چون او هم باید کم کم بپذیرد همانطور که دیگران مشکلاتی دارند او هم مشکلی دارد. اما گفتم کمی مراعات کنید چون بچه ها در سنین دبستان اکثرا برای جلب توجه افراطی و بیش از حد بخصوص در مدرسه اینگونه واکنشات را نشان می دهند و می خواهند توجه بگیرند حتی به صورت منفی یا گرفتن حس ترحمالبته این در بچه ها ناخودآگاه است و اینطور نیست که برای آن از قبل نقشه بکشند و نکته دوم که شما می توانید به دانش آموزتان کمک کنید این است که خانواده او را در جریان قرار دهید و از آنها بخواهید از یک مشاور تسهیل گر که روند سوگ را برای این بچه تسهیل کند کمک بگیرند و در این موارد هم دقت کنید خود کودک را پیش مشاور نمی برند چون بچه ها خودشان نمی توانند نقشی داشته باشند و نقش پذیر هستند. بنابراین باید خانواده به مشاور مراجعه کند و یک نکته جهت راهنمایی اینکه پدر برای فرزند بیش تر نقش حمایتی و پشتیبان را دارد. بنابراین این خلا را برای بچه ها می توان از طریق یکی از بزرگترها مثل عمو یا دایی پر کرد و این کودک از او محبت کلامی و لمسی و حمایتی را دریافت کند و اگر یکی این نقش را مدتی به عهد بگیرد بچه ها خیلی سریع مراحل سوگ و پذیرش را می گذرانند.
در پناه حق عاقبت به خیر باشید.