سلام.من مدت ها پیش درخواست مشاوره دادم ولی به من جواب ندادید.مدتهاست که احساس افسردگی می کنم ولی کاهی اوقات این احساس شدیدتر می شود به خصوص زمانی که دانشگاه نمی روم.اخیرا حالم بدتر شده.کاملا از خودم ناامیدم.حوسله هیچ کس و هیچ جا و هیچ کاری را ندارم.در بسیاری از موارد خودم را ضعیف میدانم و این حالم را بد می کندکه بعد از 20 سال چرا باید این نقطه باشم و برای درست کردن همه چیز خیلی دیر شده.حوصله این که خودم را هم درست کنم ندارم.خیلی زود عصبانی میشوم. دوست ندارم خیلی معاشرت کنم به خصوص با افراد جدید.از رفت و آمد خوشم نمی آید چون احساس می کنم همه مرا تحقیر می کنند و بچه حساب می کنند که البته احساسم درست است.شاید کمی خجالتی باشم.قدرت تصمیم گیری ندارم و بعد از تصمیم گیری دوست ندارم آن کار را انجام دهم.چندین بار خواستم به مشاور مراجعه کنم ولی این کار را نکرده ام.در تابستان به معنای واقعی دیوانه می شوم و اعصاب همه را خرد می کنم. فقط راه میروم و حوصله هیچ کار حتی تلویزیون را هم ندارم و به جان بقیه غر می زنم.از چیزهایی که قبلا دوست داشتم لذتی نمیبرم.کمتر چیزی خوشحالم می کند. از حرف ساده دیگران به شدت ناراحت میشوم.رفتار عادی دیگران و یا کوچکترین بی مهری رنجورم می کند.اعتماد به نفس ندارم و از ترس این که یک کار جدید را اشتباه انجام دهم میترسم.به آینده خوش بین نیستم.از ناکامی های کوتاه مدت خیلی زود ناامید می شوم.احساس بی ارزشی میکنم.زندگی برایم پوچ شده از این که هر روز یک کار ثابت را باید انجام دهم و در آخر روزی به سادگی بمیرم.آیا این پوچ نیست؟از خودم خوشم نمیآید و احساس میکنم جذابیتم را از دست داده ام.احساس میکنم تنها کسانی که مرا دوست دارند خانواده ام هستند و نزد هیچ کس محبوبیت ندارم.با این تفاسیر دلیلی نمیدانم که گوشه گیر نباشم.من باید چه کنم؟این که کارهایی کنم که خوب شوم را هم حوصله ندارم. شاید فقط منتظر معجزه ام.شاید هم دوست ندارم خوب شوم.نمیدانم.