با سلام . نگرانی شما خواهرگرامی در مورد لکنت زبان فرزندتان کاملا طبیعی است ، ولی با این حال لازم است بدانید که این مسئله در بین کودکان رواج بسیاری دارد . و بیشتر در سنین 2 تا 5 سالگی رخ می دهد . و همانطور که خود نیز اشاره کرده اید کودکانی که لکنت دارند در مواقع استرس زا ، حضور جمع و به ویژه هنگامی که در برابر افراد بیگانه قرار می گیرند وضع دشوارتری پیدا می کنند ولی وقتی که تنها هستند یا وضعیت روانی آرامی دارند و یا هنگامی که آواز می خوانند و در بعضی موارد وقتی به شدت عصبانی هستند ممکن است اشکالی در تکلم نداشته باشند. بسیاری از کودکانی که دچار لکنت زبان شده اند مشکلات هیجانی ، عاطفی و اضطراب دارند و ممکن است در بررسی منظومه ی خانواده مشکل روابط وجود داشته باشد. ولی توجه داشه باشید که علت هرچه باشد روابط خانواده و تعارضات موجود در رابطه با کودک می تواند مشکل را پیچیده کند . شما برای درمان کودکتان اقدامات زیادی انجام داده اید این قابل سپاس است ولی با اینکه قصد دارید کودکتان از لکنتش مطلع نشود ، با این حال با مراجعه به گفتاردرمان های متعدد و روانشناسان او را ناخودآگاه متوجه این مسئله می کنید که مشکلی وجود دارد و به این ترتیب توجه کودک را ناخواسته به طرز صحبت کردنش بیشتر جذب می کنید. بهتر است به گفته ی متخصصانی که تا به حال به آنها مراجعه کرده اید اعتماد کنید و به جای مراجعه های متعدد به موارد زیر بیشتر توجه کنید. مادر گرامی بهتر است بدانید که مشکل کودک شما یک شبه حل نخواهد شد و لکنت زبان یکباره قطع نمی شود. برای درمان لکنت زبانی که به علت اضطراب و ناراحتی های کودک به وجود می آید لازم است به کودک و نوع ارتباطی که با او وجود دارد توجه کرد . درک کشمکش های درونی و بیرونی کودک و اصلاح رابطه ی خانواده با او اولین گام برای کمک به کودک است. وقتی بچه ها سعی کنند لکنت نداشته باشند ، لکنت آنها بیشتر می شود و هر وقت بپذیرند که لکنت دارند ، لکنت آنها کاهش می یابد پس در برابر صحبت های فرزندتان شنونده ی خوبی باشید و کم حوصلگی نشان ندهید. با حرکات چهره تان در برابر لکنت او ناراحتی نشان ندهید. با پسرتان آرام حرف بزنید ولی به او نگویید "آرام حرف بزن " همانقدر که با دیگران و قبلا با او حرف می زدید الآن نیز با او صحبت کنید و او را حذف نکنید. مسئولیت اجتماعی به او بدهید و برای حرف زدن در مهمانی مثل دیگران با او برخورد کنید و به جای او حرف نزنید. تعارضات خانوادگی بین خود و همسرتان یا خواهر و برادرهایش را شناسایی و کاهش دهید. به او دائم نگویید مشکلی نداری آنچه کودک از آن می ترسد را شناسایی وسعی در رفع آنها داشته باشید. روی نقاط مثبت کودکتان تاکید کنید تا باعث افزایش اعتماد به نفس او شود . و در نهایت توصیه ی من این است که سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید زیرا اضطرابی که شما دارید اثر مستقیمی روی حالات فرزندتان دارد و مشکل او را حادتر خواهد کرد. موفق باشید.