باسلام برادر گرامی پرخاشگری کودکان در این سن دلایل زیادی می تواند داشته باشد که هر کدام راه حل های متفاوتی را می طلبند. یکی از دلایل پرخاشگری که در بچه ها کم هم مشاهده نمی شود به این خاطر است که از کودکی یاد گرفته اند اگر خواسته هایشان را با جیغ و داد و فریاد بخواهند حتما نتیجه می گیرند و با تقویت این رفتار و به دست آوردن رگ خواب شما و مادرش این رفتار به تدریج در او شکل گرفته، و تقویت می شود. دلیل دوم بالاخص اگر این رفتار را اخیراً در کودک خود مشاهده می کنید به این دلیل است که فرزندتان توانایی حل مسئله و به عبارتی مهارت های اجتماعی کافی برای بیان خواسته ها و مشکلاتش ندارد که آموزش آنها را می طلبد. دلیل سوم این است که برخی از مشکلات و اختلالات دوران کودکی خود را با تحریک پذیری و پرخاشگری نشان می دهند چون کودک هنوز قادر نیست هیجانات مرتبط با آْن مشکل و یا هیجانات صحیح کنار آمدن با آن مسائل را نشان دهدآنها را با عصبانیت و پرخاشگری بروز می دهد. برخی از این مشکلات عبارتند از اضطراب ها و افسردگی های دوران کودکی. و دلایل دیگر. اگر پرخاشگری پسرتان آزاردهنده است و به روابط او با دوستانش و حتی سازگاری با محیط خانه و مدرسه لطمه وارد کرده توصیه می کنم با یک روانشناس کودک مشورت کرده ، در ابتدا دلایل این رفتار را مشخص کرده و با راهنمایی ایشان مشکل فرزندتان را برطرف کنید. اما مسئله تنبیه، مخصوصا از نوع بدنی به مثابه این است که شما به فرزندتان می گویید به حرفی که می زنم گوش کن ولی به کاری که انجام می دهم نگاه نکن، من حق عصیبانی شدن دارم ولی تو نداری . پس با تنبیه ممکن است فرزندتان از شما بترسد و در آن لحظه پرخاشگری نکند ولی علاوه بر اینکه رابطه اش با شما دچار آسیب خواهد شد از رفتار خودتان نیز که تنبیه است الگو برداری می کند ولی به جای تنبیه می توانید به او بگویید تنها وقتی به صحبت هایش توجه می کنید که آرام از شما آن را بخواهد و به تدریج متوجه شود جیغ و داد فایده ای ندارد و در قالب داستان و بازی های هدفمند به او نشان دهید به جای فریاد زدن چه کار دیگری می تواند انجام دهد.