باسلام. احساسات منفی شما در مورد این مسئله، کاملاً‌ قابل درک است. زیرا این کاملاً طبیعی است که هنگامی که یکی از ویژگی های ظاهریمان با اکثریت افرادی که می شناسیم تفاوت داشته باشد، تاحدی احساس فشار و استرس و داشته باشیم. ولی اینکه به صرف وجود این تفاوت، احساس حقارت و کم ارزشی کنیم یا نه، چیزی است که تماماً به خود ما مربوط می شود. احساس عزت نفس و ارزشمندی شخصی، چیزی نیست که بتوانیم از خصوصیات ظاهری و بیرونی، نظر مثبت اطرافیان و مواردی از این دست، به دست آوریم. براساس مبانی علم روانشناسی، یک عزت نفس پایدار و سالم، به معیارهای ارزشگذاری درونی ما برمی گردد. یعنی هنگامی ما ارزشمند هستیم که شخصیت خودمان و وجود خودمان را صرف نظر از همه ی ملاک های بیرونی مثل ویژگی های ظاهری،‌ وضع اقتصادی، تأیید مداوم دیگران و ... ارزشمند بدانیم. این موضوع به معنی گول زدن خود یا مثبت اندیشی مفرط نیست. بلکه به معنی یک تجدید نظر مفید و سازنده در معیارهای ارزش گذاری است. براساس مبانی علم روانشناسی، بدترین معیارها برای ارزش گذاری، ویژگی های ظاهری و بیرونی و بهترین معیارها ویژگی های درونی همچون، فضایل اخلاقی، زیبایی های شخصیتی، مولفه های معنوی و مولفه هایی از این دست هستند. به همین دلیل است که افراد زیادی در گذشته و حال حاضر بوده و هستند که علی رغم نقایص بارز جسمی و ظاهری و اجتماعی، توانسته اند به ارزشمندترین افراد تبدیل شوند و به بالاترین مدارج دست یابند. در حال حاضر، بسیاری از افراد دارای سمت های مهم و جایگاه های ارزشمندی همچون کرسی استادی دانشگاه و ... هستند که دارای معلولیت بوده و یا از قد بسیار کوتاه برخوردارند ولی رمز موفقیت این افراد،‌ در این بوده که معیار ارزشمندی خودشان را محدود به ویژگی های ظاهری خود نکرده اند. در ضمن، شما معلولیت یا مشکل خاصی هم ندارید زیرا در سن رشد هستید و قدتان جای رشد قابل توجهی دارد. سرعت رشد در دوره ی نوجوانی ممکن است بین افراد مختلف تفاوت داشته باشد ولی برای همه ی افراد تا حدود بیست سالگی رشد استخوان ها همچنان ادامه می یابد. بنابراین ممکن است فردی دیرتر از افراد دیگر جهش های رشدی دوره ی نوجوانی را آشکار کند ولی به هرحال، همه این رشد را طی خواهند کرد.