پرسش :
باد شابكه چگونه درمان می شود؟
پاسخ :
الإمام الكاظم عليهالسلام :
مِنَ الرّيحِ الشّابِكَةِ وَالحامِّ والإِبرِدَةِ فِي المَفاصِلِ ، تَأخُذُ كَفَّ حُلبَةٍ وكَفَّ تينٍ يابِسٍ تَغمُرُهُما بِالماءِ وتَطبُخُهُما في قِدرٍ نَظيفَةٍ ، ثُمَّ تُصَفّي ثُمَّ تُبَرِّدُ ، ثُمَّ تَشرَبُهُ يَوما وتَغِبُّ يَوما ، حَتّى تَشرَبَ مِنهُ تَمامَ أيّامِكَ قَدرَ قَدَحٍ رَوِيٍّ .
امام كاظم عليهالسلام :
براى درمانِ بادِ شابكه و حام و سردىاى كه مفاصل را در بر مىگيرد و بدانها درمىپيچد ، يك مشت شنبليله و يك مشت انجيرِ خشك برمىدارى و در آب مىخيسانى و در ديگى تميز مىپزى . سپس آن را از صافى مىگذرانى و آنگاه سرد مىكنى و يك روز در ميان ، از آن مىخورى و اين كار را تا هنگامى كه يك كاسه پُر مصرف شود ، ادامه مىدهى .
علاّمه مجلسى در شرح اين حديث ، چنين آورده است : گويا مقصود از «شابكه» ، بادى است كه ميان پوست و گوشت ، رخ مىنمايد و آنها را به هم پيوند مىزند، يا مقصود ، بادى است همانند قولنج كه در پشت و جاهاى ديگر ، رخ مىنمايد و در نتيجه انسان نمىتواند حركت كند. براى واژه «حامّ» ، معنايى سراغ نداريم. گويا اين واژه ، «خامّ» (با حرف خ) است، به معناى بلغم خام كه هنوز به پختگى نرسيده است. شايد هم مقصود از آن ، بادى است كه پيوسته در بدن شخص جاى گرفته باشد، برگرفتهشده از «حام الطير على الشىء» ، يعنى پرنده در جايى مسكن گرفت. درباره «اِبرده»، فيروزآبادى مىگويد: «سردىاى در درون است». نيز در النهاية گفته است: «ابرده (با كسره همزه و راء) بيمارىاى است شناختهشده كه از چيرگى برودت و رطوبت بر طبع ، حاصل مىآيد و انسان را از آميزش ، ناتوان مىسازد». در القانون آمده است: «شنبليله در آخر فصلِ نخست ، گرم و در طول فصل نخست ، خشك است ؛ از رطوبتى شگفت ، تهى نيست ؛ نضجدهنده و نرمكننده است ؛ ورمهاى بلغمى و پشتى را از ميان مىبرد ؛ شكم كلنها را نرم مىكند و به آستانه باز شدن مىرساند ؛ سينه و حلق را نرم مىكند و بويژه هنگامى كه با عسل يا خرما و يا انجير پخته شود ، سرفه و نفَستنگى را فرو مىنشاند. بهتر ، آن است كه شنبليله را با قدرى خرما بياميزند و بفشرند و عصاره آن را بگيرند و سپس با مقدار زيادى عسل درآميزند و آنگاه بر روى حرارتى معتدل ، گرم كنند و قبل از غذا (با فاصله زياد) آن را بخورند. پخته آن در سركه، براى ضعف معده ، سودمند است و آبپزشده آن نيز براى دلپيچه و شكمرَوى ، خوب است» (بحار الأنوار : جلد 62 صفحه 187 حديث 3). دانش نامه احاديث پزشكي : 2 / 286
الإمام الكاظم عليهالسلام :
مِنَ الرّيحِ الشّابِكَةِ وَالحامِّ والإِبرِدَةِ فِي المَفاصِلِ ، تَأخُذُ كَفَّ حُلبَةٍ وكَفَّ تينٍ يابِسٍ تَغمُرُهُما بِالماءِ وتَطبُخُهُما في قِدرٍ نَظيفَةٍ ، ثُمَّ تُصَفّي ثُمَّ تُبَرِّدُ ، ثُمَّ تَشرَبُهُ يَوما وتَغِبُّ يَوما ، حَتّى تَشرَبَ مِنهُ تَمامَ أيّامِكَ قَدرَ قَدَحٍ رَوِيٍّ .
امام كاظم عليهالسلام :
براى درمانِ بادِ شابكه و حام و سردىاى كه مفاصل را در بر مىگيرد و بدانها درمىپيچد ، يك مشت شنبليله و يك مشت انجيرِ خشك برمىدارى و در آب مىخيسانى و در ديگى تميز مىپزى . سپس آن را از صافى مىگذرانى و آنگاه سرد مىكنى و يك روز در ميان ، از آن مىخورى و اين كار را تا هنگامى كه يك كاسه پُر مصرف شود ، ادامه مىدهى .
علاّمه مجلسى در شرح اين حديث ، چنين آورده است : گويا مقصود از «شابكه» ، بادى است كه ميان پوست و گوشت ، رخ مىنمايد و آنها را به هم پيوند مىزند، يا مقصود ، بادى است همانند قولنج كه در پشت و جاهاى ديگر ، رخ مىنمايد و در نتيجه انسان نمىتواند حركت كند. براى واژه «حامّ» ، معنايى سراغ نداريم. گويا اين واژه ، «خامّ» (با حرف خ) است، به معناى بلغم خام كه هنوز به پختگى نرسيده است. شايد هم مقصود از آن ، بادى است كه پيوسته در بدن شخص جاى گرفته باشد، برگرفتهشده از «حام الطير على الشىء» ، يعنى پرنده در جايى مسكن گرفت. درباره «اِبرده»، فيروزآبادى مىگويد: «سردىاى در درون است». نيز در النهاية گفته است: «ابرده (با كسره همزه و راء) بيمارىاى است شناختهشده كه از چيرگى برودت و رطوبت بر طبع ، حاصل مىآيد و انسان را از آميزش ، ناتوان مىسازد». در القانون آمده است: «شنبليله در آخر فصلِ نخست ، گرم و در طول فصل نخست ، خشك است ؛ از رطوبتى شگفت ، تهى نيست ؛ نضجدهنده و نرمكننده است ؛ ورمهاى بلغمى و پشتى را از ميان مىبرد ؛ شكم كلنها را نرم مىكند و به آستانه باز شدن مىرساند ؛ سينه و حلق را نرم مىكند و بويژه هنگامى كه با عسل يا خرما و يا انجير پخته شود ، سرفه و نفَستنگى را فرو مىنشاند. بهتر ، آن است كه شنبليله را با قدرى خرما بياميزند و بفشرند و عصاره آن را بگيرند و سپس با مقدار زيادى عسل درآميزند و آنگاه بر روى حرارتى معتدل ، گرم كنند و قبل از غذا (با فاصله زياد) آن را بخورند. پخته آن در سركه، براى ضعف معده ، سودمند است و آبپزشده آن نيز براى دلپيچه و شكمرَوى ، خوب است» (بحار الأنوار : جلد 62 صفحه 187 حديث 3). دانش نامه احاديث پزشكي : 2 / 286
