بیماران مرگ مغزى در علم پزشکى اشخاصى هستند که دچار توقّف تمامى فعّالیّت‎هاى شناخته شده مغزى شده، ولى قلب و بعضى از اعضاى دیگر بدن آنها به کار خود ادامه مى دهد. تنفّس در این بیماران متوقّف شده، و با استفاده از دستگاه تنفّس دهنده (اسپیراتور) مى توان تنفّس را برقرار کرد. این گونه بیماران در فواصل زمانى چند ساعت یا بیشتر نهایتاً دچار ایست قلبى و مرگ خواهند شد، آیا مى توان با توجّه به فروض ذیل این گونه بیماران را از دستگاه تنفّس دهنده جدا نمود: الف) هزینه سنگین دستگاه هاى تنفس دهنده. ب) استهلاک این دستگاه ها در حدّى که در موارد ضرورى تر کارآیى کافى را نخواهد داشت. ج) تحمّل اضطراب و انتظار طولانى خانواده بیمار، در حالى که بیمار آنها بهبود نخواهد یافت. د) وجود بیمارى که شانس بهبودى بیشترى داشته، و همزمان محدودیّت در تعداد دستگاه‎هاى تنفّس دهنده وجود دارد. نظر شما چیست؟