ناسازگاری فرزند دختر با پسر
پرسش :
دختر سیزده ساله و پسر شش ساله ی من خیلی با هم ناسازگاری و دعوا دارند. لطفاً راهنمایی بفرمایید.
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
نکته ای که در اینجا وجود دارد این است که یک پسر شش ساله و یک دختر سیزده ساله تناسب خیلی کمی با هم دارند؛ چرا که این دو فرزند در دو گروه سنّی متفاوت هستند. یعنی اینها نقاط تضادّ بیشتری نسبت به نقاط اشتراکشان دارند.
با این اختلافاتی که با هم دارند، اینها نمی توانند در کنار هم با یک دیگر با صلح و دوستی بمانند؛ چون ما می گوییم که همبازی و دوست بچّه ها باید اقلاً دو ویژگی را داشته باشد وحداکثر تا ده مورد را شمرده ایم. یکی این است که هم سن باشند و دوّم این که هم جنس باشند و اصلاً این دو مورد پایه ی دوستی ها و پایه ی ارتباطات است. وقتی این پایه نباشد، طبیعی است که این اختلافات زیاد می شود.
توصیه من به این مادر بزرگوار این است که به جای این که انتظار داشته باشند که این خواهر و برادر با هم دیگر، هم بازی باشند و با هم، بازی کنند، بگذارند فقط با هم خواهر و برادر باشند.نقاط اشتراکشان را کم کنید!
برای این کار باید سعی کنند که نقطه افتراقشان را بیشتر کنند؛ یعنی چه؟ یعنی این که از اینها خیلی انتظار نداشته باشند که با هم دیگر کارهای مشترک انجام بدهند؛ مثلاً اگر والدین می خواهند به فرزندان بگویند که بروید اتاقتان را مرتّب کنید، نگویند که با هم بروید با هم اتاقتان را مرتّب کنید؛ بلکه باید به دختر بگویند: که دختر خوبم! تو برو و وسائل مربوط به خودت را جمع کن و بعد از تو می خواهم به برادرت بگویم که بیاید و وسایل مربوط به خودش را جمع کند؛ یعنی حتّی آنها را هم زمان برای مرتّب کردن اتاق نفرستیم.
همین مقدار سازگاری کافی است!
ممکن است که این سوال در ذهن والدین پیش آید که اینها بالاخره باید با یک دیگر بتوانند سازگاری داشته باشند. ما می گوییم که بگذاریم سازگاری بچّه ها بیشتر در زمان هایی که نا خودآگاه در کنار هم هستند، شکل بگیرد؛ یعنی ما این فکر را نکنیم که اگر اینها ده ساعت در خانه با هم هستند، باید تمام این ده ساعت را با هم سازگاری داشته باشند، کارهای مشترک داشته باشند و مسئولیت های مشترک را بپذیرند؛ نه، همین مقدار که به صورت طبیعی سازگاری داشته باشد، کفایت می کند؛ یعنی همین که مثلاً مادر هنگام پهن کردن سفره ی غذا به دختر و پسرش می گوید: دخترم تو سفره را پهن کن و پسرم تو هم بیا و ماست ها را بگذار بر سر سفره، همین مقدار کافی است که انشاالله آن سازگاری ها ایجاد بشود.
نکته ای که در اینجا وجود دارد این است که یک پسر شش ساله و یک دختر سیزده ساله تناسب خیلی کمی با هم دارند؛ چرا که این دو فرزند در دو گروه سنّی متفاوت هستند. یعنی اینها نقاط تضادّ بیشتری نسبت به نقاط اشتراکشان دارند.
با این اختلافاتی که با هم دارند، اینها نمی توانند در کنار هم با یک دیگر با صلح و دوستی بمانند؛ چون ما می گوییم که همبازی و دوست بچّه ها باید اقلاً دو ویژگی را داشته باشد وحداکثر تا ده مورد را شمرده ایم. یکی این است که هم سن باشند و دوّم این که هم جنس باشند و اصلاً این دو مورد پایه ی دوستی ها و پایه ی ارتباطات است. وقتی این پایه نباشد، طبیعی است که این اختلافات زیاد می شود.
توصیه من به این مادر بزرگوار این است که به جای این که انتظار داشته باشند که این خواهر و برادر با هم دیگر، هم بازی باشند و با هم، بازی کنند، بگذارند فقط با هم خواهر و برادر باشند.نقاط اشتراکشان را کم کنید!
برای این کار باید سعی کنند که نقطه افتراقشان را بیشتر کنند؛ یعنی چه؟ یعنی این که از اینها خیلی انتظار نداشته باشند که با هم دیگر کارهای مشترک انجام بدهند؛ مثلاً اگر والدین می خواهند به فرزندان بگویند که بروید اتاقتان را مرتّب کنید، نگویند که با هم بروید با هم اتاقتان را مرتّب کنید؛ بلکه باید به دختر بگویند: که دختر خوبم! تو برو و وسائل مربوط به خودت را جمع کن و بعد از تو می خواهم به برادرت بگویم که بیاید و وسایل مربوط به خودش را جمع کند؛ یعنی حتّی آنها را هم زمان برای مرتّب کردن اتاق نفرستیم.
همین مقدار سازگاری کافی است!
ممکن است که این سوال در ذهن والدین پیش آید که اینها بالاخره باید با یک دیگر بتوانند سازگاری داشته باشند. ما می گوییم که بگذاریم سازگاری بچّه ها بیشتر در زمان هایی که نا خودآگاه در کنار هم هستند، شکل بگیرد؛ یعنی ما این فکر را نکنیم که اگر اینها ده ساعت در خانه با هم هستند، باید تمام این ده ساعت را با هم سازگاری داشته باشند، کارهای مشترک داشته باشند و مسئولیت های مشترک را بپذیرند؛ نه، همین مقدار که به صورت طبیعی سازگاری داشته باشد، کفایت می کند؛ یعنی همین که مثلاً مادر هنگام پهن کردن سفره ی غذا به دختر و پسرش می گوید: دخترم تو سفره را پهن کن و پسرم تو هم بیا و ماست ها را بگذار بر سر سفره، همین مقدار کافی است که انشاالله آن سازگاری ها ایجاد بشود.
