کنترل و مدیریت بازی کودک
پرسش :
من یک دختر سه ساله و یک دختر شش ساله دارم که اگر دختر کوچکم حرف خواهر بزرگش را گوش کند، او کاری به کارش ندارد و با هم خوب بازی می‌کنند؛ ولی وقتی در خلال بازی حرف خواهر بزرگش را گوش نمی‌کند، او از هر چیزی مثل کتک زدن استفاده می‌کند تا دوباره به حرفش گوش کند. در این مواقع باید چه کار کنم؟
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
معمولاً دو کودک سه و شش ساله نمی‌توانند همبازی های خوبی برای یکدیگر باشند. درست است که آن ها می توانند با هم بازی کنند، امّا نباید آن ها را به حال و هوای خودشان رها کنیم؛ چون قطعاً این خواهر سه ساله نمی تواند نیاز خواهر شش ساله را در بازی رفع کند و گاهی اوقات عصبانی می شود. از آن طرف هم این دختر شش ساله، یک انسان بزرگ نیست که تجزیه و تحلیل داشته باشد و آستانه تحملش بالا باشد؛ بلکه وقتی می‌بیند که خواهرش حرفی را دو بار گوش نمی‌کند، او هم عصبانی می شود. برای همین ما می‌گوییم که خواهرها و برادرها می‌توانند با هم بازی داشته باشند، ولی پدر و مادر هم باید نظارت داشته باشند و مواقعی که می بینند آن ها دیگر کشش بازی را ندارند، باید با عوامل جداگانه و بازی های انفرادی حواس آنها را پرت کنند و آن ها را از هم جدا کنند.
دادگاه تشکیل ندهید!
اگر مادری دید که یکی از بچّه ها دیگری را کتک می زند، هیچ وقت در این شرایط نباید دادگاه تشکیل دهد؛ مثلاً نباید بگوید: حالا که خواهرت را زدی، من هم دست تو را می گیرم تا خواهرت هم تو را بزند! این کار، اشتباه است و نباید در آنجا دادگاه تشکیل داد و فقط ما باید به عنوان یک میانجی گر به وسط دعوا برویم تا این دعوا قطع شود و ببینیم که اینها بر سر چه موضوعی دعوا کرده اند؛ مثلاً اگر دعوا بر سر اسباب بازی است، باید ببینیم که ما چه کار می‌توانیم بکنیم و چه چاره ای باندیشیم تا اینها با هم بهتر بازی کنند. گاهی اوقات هم می توانیم عوامل مزاحم را دور کنیم.
پرسش های مرتبط:
معمولاً دو کودک سه و شش ساله نمی‌توانند همبازی های خوبی برای یکدیگر باشند. درست است که آن ها می توانند با هم بازی کنند، امّا نباید آن ها را به حال و هوای خودشان رها کنیم؛ چون قطعاً این خواهر سه ساله نمی تواند نیاز خواهر شش ساله را در بازی رفع کند و گاهی اوقات عصبانی می شود. از آن طرف هم این دختر شش ساله، یک انسان بزرگ نیست که تجزیه و تحلیل داشته باشد و آستانه تحملش بالا باشد؛ بلکه وقتی می‌بیند که خواهرش حرفی را دو بار گوش نمی‌کند، او هم عصبانی می شود. برای همین ما می‌گوییم که خواهرها و برادرها می‌توانند با هم بازی داشته باشند، ولی پدر و مادر هم باید نظارت داشته باشند و مواقعی که می بینند آن ها دیگر کشش بازی را ندارند، باید با عوامل جداگانه و بازی های انفرادی حواس آنها را پرت کنند و آن ها را از هم جدا کنند.
دادگاه تشکیل ندهید!
اگر مادری دید که یکی از بچّه ها دیگری را کتک می زند، هیچ وقت در این شرایط نباید دادگاه تشکیل دهد؛ مثلاً نباید بگوید: حالا که خواهرت را زدی، من هم دست تو را می گیرم تا خواهرت هم تو را بزند! این کار، اشتباه است و نباید در آنجا دادگاه تشکیل داد و فقط ما باید به عنوان یک میانجی گر به وسط دعوا برویم تا این دعوا قطع شود و ببینیم که اینها بر سر چه موضوعی دعوا کرده اند؛ مثلاً اگر دعوا بر سر اسباب بازی است، باید ببینیم که ما چه کار می‌توانیم بکنیم و چه چاره ای باندیشیم تا اینها با هم بهتر بازی کنند. گاهی اوقات هم می توانیم عوامل مزاحم را دور کنیم.
پرسش های مرتبط:
