رقص فرزندان در هنگام پخش آهنگ
پرسش :
من یک دختر یک ساله دارم. زمانی که برای او سی دی های کارتونی را می گذارم و در آن کارتون شعرها را به صورت آهنگ پخش می کند، حرکاتی مانند رقص انجام می دهد؛ در صورتی که ما در منزل موسیقی گوش نمی کنیم و این حرکات را از کسی هم ندیده است. این امر باعث شده است که وقتی در مهمانی کسی برای او شعر می خواند، خصوصا مردها، او این حرکات را تکرار کند. می خواستم ببینم که وظیفه من چیست و باید چه کار کنم؟ و چطور می توانم او را کنترل کنم؟
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
شاید وقتی ما بزرگتر ها نیز این موسیقی ها را می شنویم، اگر خود را مثل بچّه ها کنترل نکنیم، خود را تکان می دهیم؛ ولی ما خویشتن داری می کنیم و می توانیم خود را بهتر کنترل کنیم. ما در برابر موسیقی که پخش می شود، مقاومت می کنیم و خود را کنترل می کنیم. گاهی اوقات ما در خیابان و پشت چراغ قرمز می بینیم که راننده ای روی فرمان انگشتان خود را تکان می دهد، در صورتی که رادیو گوش می کند؛ ولی این [حرکت برای او یک] رفلکس طبیعی شده است؛ یعنی از طریق شنیدن موسیقی این رفتار را از خود بروز می دهد؛ لذا ما درباره ی بچّه ها می گوییم که نباید بگذاریم تا آنها این شکل موسیقی ها را بشنوند.
البته بزرگترها نیز نباید [این موسیقی ها را] بشنوند. این توجیه درست نیست که بزرگترها می گویند: حالا که ما می توانیم خود را کنترل کنیم، پس عیبی ندارد که موسیقی گوش کنیم! این حرف درست نیست. روی اصل موسیقی خیلی حرف است و ما باید در یک زمان مناسب، مفصل تر روی این موضوع صحبت کنیم و آسیب هایی که دارد و نکاتی که پیرامون او هست را [بیان کنیم]. گاهی اوقات من به افراد تاکید می کنم که موسیقی های طبیعی مانند صدای آبشار، صدای چه چه بلبل، صدای وزیدن باد در میان درختان را گوش کنند؛ چون این ها آرام بخش هستند.
لذا ما درباره ی کودکان می گوییم که نباید آن ها را در معرض شنیدن چنین موسیقی هایی قرار بدهیم. وقتی کودکان مدام این موسیقی ها را بشنوند، این حرکات در آن ها به نوعی نهادینه می شود و وقتی بزرگتر می شوند، در برابر موسیقی چنین رفتارهایی از خود نشان می دهند؛ پس ما باید محیط را از این آلودگی ها پاک کنیم و نگذاریم آلودگی ها در آن پدیدار شود.
بعضی از کارتون هایی که از رسانه ی ما پخش می شود یا بعضی از موسیقی هایی که از طریق تلویزیون پخش می شود، ممکن است که بچّه های کوچک را به همین حرکات وا دارد؛ در اینجا تدبیر ما پدر و مادرها نمایان می شود که چطور صدای تلویزیون را قطع کنیم یا صدا را کم کنیم و حواس فرزند را از طریق حواس پرتی که درباره ی آن صحبت کردیم، پرت کنیم تا عکس العمل نشان ندهد و حسّاس نشود که چرا این صدا را قطع کردید؛ مثلا در آن موقع درخواستی از او داشته باشید و به او بگویید که کاری انجام دهد.
بچّه های یک ساله خیلی به محیط توجّه می کنند؛ مثلا وقتی مادر او را صدای بزند، او سریعا رو بر می گرداند و به سمت مادر حرکت می کند. وقتی ما این رفتارها را انجام دادیم، فرزند ما عادت به حرکات موزون نمی کند تا دیگران هم بخواهند از این رفتار سوء استفاده کنند. پس توصیه مشخص ما به این مادر این شد که سعی کنند در محیط هایی که فرزند قرار دارد، اجازه ی پخش این موسیقی ها را ندهند.
شاید وقتی ما بزرگتر ها نیز این موسیقی ها را می شنویم، اگر خود را مثل بچّه ها کنترل نکنیم، خود را تکان می دهیم؛ ولی ما خویشتن داری می کنیم و می توانیم خود را بهتر کنترل کنیم. ما در برابر موسیقی که پخش می شود، مقاومت می کنیم و خود را کنترل می کنیم. گاهی اوقات ما در خیابان و پشت چراغ قرمز می بینیم که راننده ای روی فرمان انگشتان خود را تکان می دهد، در صورتی که رادیو گوش می کند؛ ولی این [حرکت برای او یک] رفلکس طبیعی شده است؛ یعنی از طریق شنیدن موسیقی این رفتار را از خود بروز می دهد؛ لذا ما درباره ی بچّه ها می گوییم که نباید بگذاریم تا آنها این شکل موسیقی ها را بشنوند.
البته بزرگترها نیز نباید [این موسیقی ها را] بشنوند. این توجیه درست نیست که بزرگترها می گویند: حالا که ما می توانیم خود را کنترل کنیم، پس عیبی ندارد که موسیقی گوش کنیم! این حرف درست نیست. روی اصل موسیقی خیلی حرف است و ما باید در یک زمان مناسب، مفصل تر روی این موضوع صحبت کنیم و آسیب هایی که دارد و نکاتی که پیرامون او هست را [بیان کنیم]. گاهی اوقات من به افراد تاکید می کنم که موسیقی های طبیعی مانند صدای آبشار، صدای چه چه بلبل، صدای وزیدن باد در میان درختان را گوش کنند؛ چون این ها آرام بخش هستند.
لذا ما درباره ی کودکان می گوییم که نباید آن ها را در معرض شنیدن چنین موسیقی هایی قرار بدهیم. وقتی کودکان مدام این موسیقی ها را بشنوند، این حرکات در آن ها به نوعی نهادینه می شود و وقتی بزرگتر می شوند، در برابر موسیقی چنین رفتارهایی از خود نشان می دهند؛ پس ما باید محیط را از این آلودگی ها پاک کنیم و نگذاریم آلودگی ها در آن پدیدار شود.
بعضی از کارتون هایی که از رسانه ی ما پخش می شود یا بعضی از موسیقی هایی که از طریق تلویزیون پخش می شود، ممکن است که بچّه های کوچک را به همین حرکات وا دارد؛ در اینجا تدبیر ما پدر و مادرها نمایان می شود که چطور صدای تلویزیون را قطع کنیم یا صدا را کم کنیم و حواس فرزند را از طریق حواس پرتی که درباره ی آن صحبت کردیم، پرت کنیم تا عکس العمل نشان ندهد و حسّاس نشود که چرا این صدا را قطع کردید؛ مثلا در آن موقع درخواستی از او داشته باشید و به او بگویید که کاری انجام دهد.
بچّه های یک ساله خیلی به محیط توجّه می کنند؛ مثلا وقتی مادر او را صدای بزند، او سریعا رو بر می گرداند و به سمت مادر حرکت می کند. وقتی ما این رفتارها را انجام دادیم، فرزند ما عادت به حرکات موزون نمی کند تا دیگران هم بخواهند از این رفتار سوء استفاده کنند. پس توصیه مشخص ما به این مادر این شد که سعی کنند در محیط هایی که فرزند قرار دارد، اجازه ی پخش این موسیقی ها را ندهند.
