مو کندن کودک در حال عصبانیت
پرسش :
با کودکی که هنگام عصبانیت مو یا آبروی خود را می کند چه کنیم؟
پاسخ :
این کار نشانه نوعی وسواس است که گاهی ریشه در افسردگی هم دارد. در وسواس مو کندن، بچه ها با موهای بدنشان مثل موی سر، موی ابرو و موی مژه هایشان بازی می کنند و سرانجام آنها را می کنند. برخی از کودکان آن قدر این کار را تکرار می کنند که قسمتی از سرشان خالی می شود و پوست آن قسمت نسبت به این عمل حساس می گردد و ایجاد خارش می کند و فرد تمایل بیشتری پیدا می کند که به آن قسمت دست بزند و آنها را بکند و این کار کم کم به صورت عادت درمی آید، به طوری که هر وقت ناراحت می شود این کار را تکرار می کند. در مورد این بچه ها، در درجه اول باید وضعیت آنها را بشناسیم. شناخت زندگی آنها و پی بردن به اینکه از چه چیزی ناراحت هستند لازم است. باید با آنها صحبت کنیم و تا حدی که امکان دارد شرایط زندگی آنها را تغییر بدهیم. حتی اگر این تغییر جزئی و اندک باشد، او فکر خواهد کرد که چیزهایی برایش تغییر کرده است.
نکته دیگر اینکه باید انگشتان این بچه ها را به کار بگیریم. در مواقعی که می خواهد موی سرش را بکند، اشیایی را در اختیار او قرار دهیم که بتواند با آن بازی کند. هنگام درس خواندن یا زمانی که تنهاست، هر بار که می بینیم دستش به طرف سرش می رود و می خواهد موهایش را بکند، به او یاد بدهیم که انگشتانش را حرکت بدهد و بازی کند. کارهای هنری و کارهایی که با دست انجام می گیرد به این کودکان کمک می کند، ولى عامل اصلی، افسردگی این بچه هاست که باید برطرف بشود. نکته مهم دیگر رفع تنهایی این بچه هاست. این دسته از کودکان نباید منزوی و تنها بمانند و باید آنها را مشغول نگهداشت.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
این کار نشانه نوعی وسواس است که گاهی ریشه در افسردگی هم دارد. در وسواس مو کندن، بچه ها با موهای بدنشان مثل موی سر، موی ابرو و موی مژه هایشان بازی می کنند و سرانجام آنها را می کنند. برخی از کودکان آن قدر این کار را تکرار می کنند که قسمتی از سرشان خالی می شود و پوست آن قسمت نسبت به این عمل حساس می گردد و ایجاد خارش می کند و فرد تمایل بیشتری پیدا می کند که به آن قسمت دست بزند و آنها را بکند و این کار کم کم به صورت عادت درمی آید، به طوری که هر وقت ناراحت می شود این کار را تکرار می کند. در مورد این بچه ها، در درجه اول باید وضعیت آنها را بشناسیم. شناخت زندگی آنها و پی بردن به اینکه از چه چیزی ناراحت هستند لازم است. باید با آنها صحبت کنیم و تا حدی که امکان دارد شرایط زندگی آنها را تغییر بدهیم. حتی اگر این تغییر جزئی و اندک باشد، او فکر خواهد کرد که چیزهایی برایش تغییر کرده است.
نکته دیگر اینکه باید انگشتان این بچه ها را به کار بگیریم. در مواقعی که می خواهد موی سرش را بکند، اشیایی را در اختیار او قرار دهیم که بتواند با آن بازی کند. هنگام درس خواندن یا زمانی که تنهاست، هر بار که می بینیم دستش به طرف سرش می رود و می خواهد موهایش را بکند، به او یاد بدهیم که انگشتانش را حرکت بدهد و بازی کند. کارهای هنری و کارهایی که با دست انجام می گیرد به این کودکان کمک می کند، ولى عامل اصلی، افسردگی این بچه هاست که باید برطرف بشود. نکته مهم دیگر رفع تنهایی این بچه هاست. این دسته از کودکان نباید منزوی و تنها بمانند و باید آنها را مشغول نگهداشت.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
