پرسش :

همسر من، بازى والدين با كودكان را رفتارى نابخردانه و باعث كسر شأن آن دو مى‏داند. آيا اين انديشه درست است؟

پاسخ :
با استفاده از روايات دينى و نوع برخورد اولياى الاهى با اين مسأله، با اطمينان مى‏توان گفت كه انديشه همسر شما درست نيست. بازى والدين با كودكان، آثار و بركات بسيار ارزشمندى دارد كه نبايد فرزندان را از آن‏ها محروم كرد.
با توجه به اين كه والدين، مهم‏ترين افراد براى كودك هستند، دوست دارد وارد دنياى او شوند و با وى بازى كنند. بازى والدين با كودك، احساس خودباورى را در او تقويت مى‏كند.
اگر بازى پدر و مادر با كودك باعث كسر شأن آن دو مى‏شد، رسول گرامى صلى الله عليه و آله و امامان معصوم عليه‏السلام با فرزندان خود يا كودكان ديگر بازى نمى‏كردند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در جمع ياران، سر خود را براى حسن و حسين كه از سر و گردن حضرت بالا مى‏رفتند، پايين مى‏آورد و گاهى آنان را مى‏گرفت و مى‏بوسيد. (1)
روزى رسول گرامى در حركت به سمت ميهمانى، مى‏كوشيد حسين را كه با پسرها بازى مى‏كرد بگيرد؛ ولى او به اين سو و آن سو فرار مى‏كرد. حضرت او را مى‏خنداند و سرانجام او را گرفت. (2)
آن بزرگوار، زبانش را براى حسين كوچك در مى‏آورد و كودك سرخى زبان را مى‏ديد و مى‏خنديد. (3)
حضرت گاهى براى حسن و حسين عليهماالسلام نيم‏خيز مى‏نشست و آنان را بر پشت خود سوار مى‏كرد و مى‏فرمود: شتر شما شتر خوبى است. (4)
روزى دستان حسين را گرفت و پايش را روى پاى خود گذاشت و مى‏فرمود: بيا بالا چشم كوچولو. بيا بالا چشم كوچولو. (5)
رسول خدا صلى الله عليه و آله با دختر خوانده‏اش زينب نيز بازى مى‏كرد و پى در پى او را با تعبير «زينب كوچولو» صدا مى‏زد.(6)
بازى با كودكان آن قدر از ديدگاه رسول خدا صلى الله عليه و آله مهم بوده كه حتى هنگام نماز هم مانع بازى آنان نمى‏شد. روزى هنگام نماز، حسين خردسال در حال سجده بر دوش حضرت سوار شد و پاهايش را تكان مى‏داد و مى‏گفت: هى هى. وقتى پيامبر مى‏خواست از سجده سر بردارد، او را به آرامى مى‏گرفت و كنار خود مى‏گذاشت و حسين دوباره همان كار را تكرار مى‏كرد. (7)
فاطمه زهرا عليهاالسلام نيز با فرزند خود، حسن بازى مى‏كرد؛ او را به هوا مى‏انداخت و شعر زيبايى را مى‏خواند و مى‏فرمود:
حسن جان! مانند پدرت على باش و ريسمان را از گردن حق بردار. خداى احسان كننده را بپرست و با دشمنان و كينه‏توزان دوستى مكن. (8)
اشبه اباك يا حسن‏
و اخلع عن الحق الرسن‏
و اعبد الها ذا منن‏
و لا توال ذا الاحن‏
پی نوشتها:
1. محمدى رى شهرى، حكمت نامه كودك، ص 263 به نقل از شرح الاخبار، ج 2، ص 115.
2. همان، ص 265 به نقل از مستدرك صحيحين، ج 3، ص 194.
3. همان، ص 269 به نقل از صحيح ابن حبان، ج 15، ص 431.
4. علامه مجلسى، بحارالانوار، ج 43، ص 285.
5. تاريخ دمشق، ج 13، ص 194.
6. متقى هندى، كنزالعمال، ج 7، ص 140.
7. علامه مجلسى، بحارالانوار، ج 43، ص 296.
8. ابن‏شهر آشوب، مناقب، ج 3، ص 389.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388