پرسش :
با توجّه به اينكه خداوند در قرآن مؤمنين را از دادن نسبتهاي ناروا و داشتن سوءظن به همديگر منع مي‌كند، بفرماييد در چه صورت سوءظن گناه محسوب مي‌شود، آيا زمان اطلاق گناه به سوءظن وقتي است كه بر زبان آمده باشد، يا اين كه اگر در فكر انسان هم بگذرد گناه خواهد بود؟
پاسخ :
چنان كه از آيه 12 سوره حجرات برمي‌آيد، مطلق سوء ظن جايز نيست; زيرا مي‌فرمايد: «يا ايها الذين َامنوا اجتنبوا كثيراً من الظن ان‌ّ بعض الظن اثم» يعني اين كه «از بسياري ظنون بپرهيزيد چه اين كه پاره‌اي از آنها گناه و اثم هستند.»
يعني گرچه گاهي گمان شما به حق و درست است; امّا چون در مواردي هم غلط و نادرست از آب درمي‌آيد، لازم است كه از گمانهاي سوء و بد جداً احتراز نمائيد.
البته در مواردي كه حسن ظن خطراتي را به دنبال دارد و اطمينان بي‌جا به هر كسي و هر چيزي زيان‌آور باشد، حساب كردن روي احتمال خطر نمي‌تواند سوء ظن باشد و حرمتي بر آن مترتب نمي‌شود.
eporsesh.com
چنان كه از آيه 12 سوره حجرات برمي‌آيد، مطلق سوء ظن جايز نيست; زيرا مي‌فرمايد: «يا ايها الذين َامنوا اجتنبوا كثيراً من الظن ان‌ّ بعض الظن اثم» يعني اين كه «از بسياري ظنون بپرهيزيد چه اين كه پاره‌اي از آنها گناه و اثم هستند.»
يعني گرچه گاهي گمان شما به حق و درست است; امّا چون در مواردي هم غلط و نادرست از آب درمي‌آيد، لازم است كه از گمانهاي سوء و بد جداً احتراز نمائيد.
البته در مواردي كه حسن ظن خطراتي را به دنبال دارد و اطمينان بي‌جا به هر كسي و هر چيزي زيان‌آور باشد، حساب كردن روي احتمال خطر نمي‌تواند سوء ظن باشد و حرمتي بر آن مترتب نمي‌شود.
eporsesh.com
