پرسش :
قرآن عذاب قوم شعيب را چگونه توصيف مي كند؟
پاسخ :
قرآن مي گويد«هنگامي كه فرمان ما (دائر به مجازات اين قوم گمراه و ستمكار و لجوج) فرا رسيد، نخست شعيب و كساني را كه با او ايمان آورده بودند به بركت رحمت خود از آن سرزمين نجات داديم». هود/9
«سپس فرياد آسماني و صيحه عظيم مرگ آفرين، ظالمان و ستمگران را فرو گرفت». هود/94
«صيحه» به معني هرگونه صداي عظيم است، اين صيحه احتمالا به وسيله صاعقه و مانند آن بوده است، گاهي ممكن است امواج صوتي بقدري قوي باشد كه سبب مرگ گروهي شود.
و به دنبال آن مي فرمايد «قوم شعيب بر اثر اين صيحه در خانه هاي خود برو افتادند و مردند» و اجسادبي جانشان به عنوان درسهاي عبرتي تا مدتي در آنجا بود. هود/94
آنچنان طومار زندگاني آنها در هم پيچيده شد كه «گويا هرگز ساكن آن سرزمين نبودند. هفت روز، گرماي سوزاني سرزمين آنها را فرا گرفت، و مطلقاً نسيمي نمي وزيد، ناگاه قطعه ابري در آسمان ظاهر شد و نسيمي وزيدن گرفت، آنها از خانه هاي خود بيرون ريختند و از شدت ناراحتي به سايه ابر پناه بردند.
در اين هنگام صاعقه اي مرگبار از ابر برخاست، صاعقه اي با صداي گوش خراش، و به دنبال آن آتش بر سر آنها فرو ريخت، و لرزه اي بر زمين افتاد، و همگي هلاك و نابود شدند.
تمام آن ثروتهائي كه به خاطر آن گناه و ظلم و ستم كردند و تمام آن كاخها و زينتها و زرق و برقها و غوغاها، همه از ميان رفت و همه خاموش شدند.
سرانجام قرآن مي فرمايد «دور باد سرزمين مدين از لطف و رحمت پروردگار همانگونه كه قوم ثمود دور شدند». هود/95.
روشن است كه منظور از «مدين» در اينجا اهل مدين است. آنها بودند كه از رحمت خدا دور افتادند.
eporsesh.com
قرآن مي گويد«هنگامي كه فرمان ما (دائر به مجازات اين قوم گمراه و ستمكار و لجوج) فرا رسيد، نخست شعيب و كساني را كه با او ايمان آورده بودند به بركت رحمت خود از آن سرزمين نجات داديم». هود/9
«سپس فرياد آسماني و صيحه عظيم مرگ آفرين، ظالمان و ستمگران را فرو گرفت». هود/94
«صيحه» به معني هرگونه صداي عظيم است، اين صيحه احتمالا به وسيله صاعقه و مانند آن بوده است، گاهي ممكن است امواج صوتي بقدري قوي باشد كه سبب مرگ گروهي شود.
و به دنبال آن مي فرمايد «قوم شعيب بر اثر اين صيحه در خانه هاي خود برو افتادند و مردند» و اجسادبي جانشان به عنوان درسهاي عبرتي تا مدتي در آنجا بود. هود/94
آنچنان طومار زندگاني آنها در هم پيچيده شد كه «گويا هرگز ساكن آن سرزمين نبودند. هفت روز، گرماي سوزاني سرزمين آنها را فرا گرفت، و مطلقاً نسيمي نمي وزيد، ناگاه قطعه ابري در آسمان ظاهر شد و نسيمي وزيدن گرفت، آنها از خانه هاي خود بيرون ريختند و از شدت ناراحتي به سايه ابر پناه بردند.
در اين هنگام صاعقه اي مرگبار از ابر برخاست، صاعقه اي با صداي گوش خراش، و به دنبال آن آتش بر سر آنها فرو ريخت، و لرزه اي بر زمين افتاد، و همگي هلاك و نابود شدند.
تمام آن ثروتهائي كه به خاطر آن گناه و ظلم و ستم كردند و تمام آن كاخها و زينتها و زرق و برقها و غوغاها، همه از ميان رفت و همه خاموش شدند.
سرانجام قرآن مي فرمايد «دور باد سرزمين مدين از لطف و رحمت پروردگار همانگونه كه قوم ثمود دور شدند». هود/95.
روشن است كه منظور از «مدين» در اينجا اهل مدين است. آنها بودند كه از رحمت خدا دور افتادند.
eporsesh.com
