پرسش :
امام سجاد(علیه السلام) چگونه بر پيكر پاك امام حسين(علیه السلام) نماز خواندند؟ آيا در روز سيزدهم محرم به كربلا آمدند؟
پاسخ :
در روز سيزدهم محرّم، امام زينالعابدين(ع) براي دفن پدر بزرگوارش به كربلا آمد زيرا امر غسل و كفن و دفن امام را جز امام عهدهدار نميشود، شاهد بر اين مطلب، مناظرهي امام رضا(ع) با علي بن ابيحمزه بطائني است.حضرت به او فرمود: بگو ببينم حسين بن علي امام بود؟ گفت: آري. فرمود: چه كسي امور او را بعد از شهادت به عهده داشت؟ گفت: حضرت سجاد(ع) فرمود: او در آن هنگام كجا بود؟ گفت: در زندان ابن زياد بود؛ اما بدون اين كه آنان بفهمند از آن جا خارج شد و امور دفن پدرش را انجام داد و به زندان بازگشت. امام رضا فرمود: آن كه علي بن الحسين(ع) را قدرت بخشيد كه به كربلا آيد و امور پدرش را انجام دهد و باز گردد، امام اين زمان را هم قدرت ميدهد كه به بغداد رفته و امور دفن پدرش موسي بن جعفر(ع) را انجام دهد، و حال آن كه در حبس و اسارت هم نيست.[1]
امام سجاد(ع) وقتي به كربلا رسيد طايفهي بنياسد را نزد كشتگان، متحيّر مشاهده نمود كه به لحاظ بيسر بودن پيكرها نميدانستند چه كنند، حضرت سجاد(ع) شهداء را به اسم شناساند، صداي گريه و فرياد بلند شد و زنان بنياسد موها را پريشان نمودند و بر صورت سيلي زدند؛ سپس امام زينالعابدين(ع) به سوي پيكر پدر مظلومش رفت و بعد از آن كه او را در آغوش كشيد و به صداي بلند گريه كرد، بدن را به نزديك قبر برد، و مقداري خاك برداشت كه ناگاه قبري آماده مشاهده كرد، دست در زير پيكر گذاشت و فرمود:
بسم الله و في سبيل الله و علي ملة رسول الله صدق الله و رسوله ما شاء الله ولا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم.
آنگاه بدن مبارك پدر را به تنهايي وارد قبر نمود و كسي از بني اسد در تدفين امام شهيد، با ايشان شركت نكرد. امام به ايشان فرمود: آيا كسي هست كه ياريم كند؟!
چون پيكر را در قبر نهاد، لبهاي شريفش را بر آن رگهاي بريده نهاد و فرمود:
طوبي لارض تضمّنت جسدك الطاهر، فان الدنيا بعدك مظلمة والآخرة بنورك مشرقة، اما الليل فمسهّد و الحزن سرمد او يختار الله لاهل بيتك دارك التي أنت بها مقيم و عليك مني السلام يابن رسول الله و رحمة الله و بركاته.
يعني، خوشا آن زميني كه جسد مطهّرت را در بر گيرد، دنيا بعد از تو تاريك و آخرت به سبب نور تو روشن گشت، از شب بگويم كه ديگر خواب به چشمانم راه نيابد، يا از حزنم كه ديگر پاياني ندارد؟ تا آن هنگام كه خاندان تو در آن جا كه اقامت گزيدهاي، وارد شوند، از من بر تو درود اي فرزند رسول خدا و رحمت و بركات خداوند بر تو باد. آنگاه بر قبر حضرتش نوشت:
هذا قبر حسين بن علي بن ابي طالب الذي قتلوه عطشاناً غريباً.
يعني، اين قبر حسين، فرزند علي بن ابيطالب است كه تشنه و غريب او را كشتند. سپس به سوي عمويش عباس رفت و او را در آن حالت مشاهده نمود، پس خم شد و رگهاي بريدهي گردن عمو را بوسيد و فرمود:
علي الدنيا بعدك العفا يا قمر بنيهاشم و عليك منيالسلام من شهيد محتسب و رحمة الله و بركاته.
3509 يعني، پس از تو اي ماه بنيهاشم، خاك بر سر دنيا، از من بر تو اي شهيد با اخلاص سلام باد و رحمت و بركات الهي شامل حالت باد. و قبري براي حضرت حفر نمود و او را نيز چون پدرش تنها وارد قبر ساخت و فرمود:
يا بنياسد ان معي من يعينني.
با من ياوراني هستند. پس بني اسد را دستور فرمود، تا دو حفره حفر نمايند. در يكي بني هاشم را نهند و در ديگري اصحاب را بگذارند اما حرّ را خانواده او پس از شهادت وي از ميدان جنگ خارج ساختند و در مرقد كنوني او دفن نمودند.[2]
پی نوشتها:
[1]. مقتل الحسين(ع)، عبدالرزاق، مقرّم، ص 319، بيروت، دارالكتاب الاسلامي، 1399 ق.
- نفس المهموم، شيخ عباس قمي، ص 389 قم، مكتبة بصيرتي، 1405 ق.
- بحارالانوار، ج 48، 1403 ق، ص 270، روايت 9.
[2]. عبد الرزاق المقرم، همان مأخذ، ص 320.
منبع: نهضت عاشورا (تحريف‌ها و شبهه‌ها)، مركز مطالعات و پژوهش‌‌هاي فرهنگي حوزه‌ي علميه (1381)
در روز سيزدهم محرّم، امام زينالعابدين(ع) براي دفن پدر بزرگوارش به كربلا آمد زيرا امر غسل و كفن و دفن امام را جز امام عهدهدار نميشود، شاهد بر اين مطلب، مناظرهي امام رضا(ع) با علي بن ابيحمزه بطائني است.حضرت به او فرمود: بگو ببينم حسين بن علي امام بود؟ گفت: آري. فرمود: چه كسي امور او را بعد از شهادت به عهده داشت؟ گفت: حضرت سجاد(ع) فرمود: او در آن هنگام كجا بود؟ گفت: در زندان ابن زياد بود؛ اما بدون اين كه آنان بفهمند از آن جا خارج شد و امور دفن پدرش را انجام داد و به زندان بازگشت. امام رضا فرمود: آن كه علي بن الحسين(ع) را قدرت بخشيد كه به كربلا آيد و امور پدرش را انجام دهد و باز گردد، امام اين زمان را هم قدرت ميدهد كه به بغداد رفته و امور دفن پدرش موسي بن جعفر(ع) را انجام دهد، و حال آن كه در حبس و اسارت هم نيست.[1]
امام سجاد(ع) وقتي به كربلا رسيد طايفهي بنياسد را نزد كشتگان، متحيّر مشاهده نمود كه به لحاظ بيسر بودن پيكرها نميدانستند چه كنند، حضرت سجاد(ع) شهداء را به اسم شناساند، صداي گريه و فرياد بلند شد و زنان بنياسد موها را پريشان نمودند و بر صورت سيلي زدند؛ سپس امام زينالعابدين(ع) به سوي پيكر پدر مظلومش رفت و بعد از آن كه او را در آغوش كشيد و به صداي بلند گريه كرد، بدن را به نزديك قبر برد، و مقداري خاك برداشت كه ناگاه قبري آماده مشاهده كرد، دست در زير پيكر گذاشت و فرمود:
بسم الله و في سبيل الله و علي ملة رسول الله صدق الله و رسوله ما شاء الله ولا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم.
آنگاه بدن مبارك پدر را به تنهايي وارد قبر نمود و كسي از بني اسد در تدفين امام شهيد، با ايشان شركت نكرد. امام به ايشان فرمود: آيا كسي هست كه ياريم كند؟!
چون پيكر را در قبر نهاد، لبهاي شريفش را بر آن رگهاي بريده نهاد و فرمود:
طوبي لارض تضمّنت جسدك الطاهر، فان الدنيا بعدك مظلمة والآخرة بنورك مشرقة، اما الليل فمسهّد و الحزن سرمد او يختار الله لاهل بيتك دارك التي أنت بها مقيم و عليك مني السلام يابن رسول الله و رحمة الله و بركاته.
يعني، خوشا آن زميني كه جسد مطهّرت را در بر گيرد، دنيا بعد از تو تاريك و آخرت به سبب نور تو روشن گشت، از شب بگويم كه ديگر خواب به چشمانم راه نيابد، يا از حزنم كه ديگر پاياني ندارد؟ تا آن هنگام كه خاندان تو در آن جا كه اقامت گزيدهاي، وارد شوند، از من بر تو درود اي فرزند رسول خدا و رحمت و بركات خداوند بر تو باد. آنگاه بر قبر حضرتش نوشت:
هذا قبر حسين بن علي بن ابي طالب الذي قتلوه عطشاناً غريباً.
يعني، اين قبر حسين، فرزند علي بن ابيطالب است كه تشنه و غريب او را كشتند. سپس به سوي عمويش عباس رفت و او را در آن حالت مشاهده نمود، پس خم شد و رگهاي بريدهي گردن عمو را بوسيد و فرمود:
علي الدنيا بعدك العفا يا قمر بنيهاشم و عليك منيالسلام من شهيد محتسب و رحمة الله و بركاته.
3509 يعني، پس از تو اي ماه بنيهاشم، خاك بر سر دنيا، از من بر تو اي شهيد با اخلاص سلام باد و رحمت و بركات الهي شامل حالت باد. و قبري براي حضرت حفر نمود و او را نيز چون پدرش تنها وارد قبر ساخت و فرمود:
يا بنياسد ان معي من يعينني.
با من ياوراني هستند. پس بني اسد را دستور فرمود، تا دو حفره حفر نمايند. در يكي بني هاشم را نهند و در ديگري اصحاب را بگذارند اما حرّ را خانواده او پس از شهادت وي از ميدان جنگ خارج ساختند و در مرقد كنوني او دفن نمودند.[2]
پی نوشتها:
[1]. مقتل الحسين(ع)، عبدالرزاق، مقرّم، ص 319، بيروت، دارالكتاب الاسلامي، 1399 ق.
- نفس المهموم، شيخ عباس قمي، ص 389 قم، مكتبة بصيرتي، 1405 ق.
- بحارالانوار، ج 48، 1403 ق، ص 270، روايت 9.
[2]. عبد الرزاق المقرم، همان مأخذ، ص 320.
منبع: نهضت عاشورا (تحريف‌ها و شبهه‌ها)، مركز مطالعات و پژوهش‌‌هاي فرهنگي حوزه‌ي علميه (1381)
