پرسش :
آيا توسل به معصومین(علیهم السلام) شرک است؟
پاسخ :
در جواب پرسش فوق، بايد گفت كه روي آوردن به درگاه اين بزرگواران و برگزيدگان خداوند بدان معنا نيست كه ما از خود آنها حل مشكل را مستقلاََ طلب كنيم؛ بلكه دست توسل به سوي آنان ميگشاييم تا ما را نزد خداوند مورد شفاعت قرار داده، براي حل مشكل ما از خداوند قادر مطلق چارهجويي كنند؛ زيرا ما معتقديم كه اين بزرگواران اگر كاري ميكنند به اذن خداوند است. اما وهابيها كه بخاطر اين دعاها و توسلات، نسبت شرك و كفر به ما ميدهند، سخت در اشتباهند و معناي حقيقي و واقعي شرك و كفر را نفهميدهاند؛ همان گونه كه ماهيت توسل شيعه را ندانستهاند!
به هر حال معتقدان به دعا و توسل، بزرگان و اوليا را شريك خدا نميدانند، بلكه آنها را به درگاه خداوند شفيع قرار ميدهند و به عبارت ديگر، ما همان اعتقادي را داريم كه در آيه 110 سوره مائده، درباره حضرت مسيح(ع) آمده است «وَ اِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطُينِ كَهَيْئَةِ الطّيرِ بِاِذْني فَتَنْضَخُ فيها فَتَكُونَ طَيْراََ بِاِذْني وَ تُبْريُّ الْاَكْمَهَ وَ الْاَبْرَصَ بِاِدْني وَ اِذْ تُخْرِجُ الْمُوْتي بِاِذْني...» [هنگامي كه به فرمان من، از گل چيزي به صورت پرنده ميساختي، و در آن ميدميدي، و به فرمان من پرندهاي ميشد و به فرمان من كور مادرزاد و مبتلابه بيماري پيسي را شفا ميدادي و نيز مردگان را به فرمان من زنده ميكردي...]
در اين آيه شريفه زنده كردن مردگان، شفاي بيماران، آفرينش پرندگان، همه به حضرت مسيح نسبت داده شده است؛ ليكن همه آنها با اذن و دستور خداوند متعال بوده است. شيعه نيز جز اين نميگويد. او معتقد است كه بزرگان و اولياي دين، ميتوانند به اذن و دستور خداوند كارهايي را كه ديگران از انجام آن عاجزند، انجام دهند و يا شفيع و واسطه بين بندگان و خدا بشوند تا حضرت حق مشكلات بندگان را حل كند، بنابراين دعا و توسل شيعه، نه شرك است و نه كفر.
eporsesh.com
در جواب پرسش فوق، بايد گفت كه روي آوردن به درگاه اين بزرگواران و برگزيدگان خداوند بدان معنا نيست كه ما از خود آنها حل مشكل را مستقلاََ طلب كنيم؛ بلكه دست توسل به سوي آنان ميگشاييم تا ما را نزد خداوند مورد شفاعت قرار داده، براي حل مشكل ما از خداوند قادر مطلق چارهجويي كنند؛ زيرا ما معتقديم كه اين بزرگواران اگر كاري ميكنند به اذن خداوند است. اما وهابيها كه بخاطر اين دعاها و توسلات، نسبت شرك و كفر به ما ميدهند، سخت در اشتباهند و معناي حقيقي و واقعي شرك و كفر را نفهميدهاند؛ همان گونه كه ماهيت توسل شيعه را ندانستهاند!
به هر حال معتقدان به دعا و توسل، بزرگان و اوليا را شريك خدا نميدانند، بلكه آنها را به درگاه خداوند شفيع قرار ميدهند و به عبارت ديگر، ما همان اعتقادي را داريم كه در آيه 110 سوره مائده، درباره حضرت مسيح(ع) آمده است «وَ اِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطُينِ كَهَيْئَةِ الطّيرِ بِاِذْني فَتَنْضَخُ فيها فَتَكُونَ طَيْراََ بِاِذْني وَ تُبْريُّ الْاَكْمَهَ وَ الْاَبْرَصَ بِاِدْني وَ اِذْ تُخْرِجُ الْمُوْتي بِاِذْني...» [هنگامي كه به فرمان من، از گل چيزي به صورت پرنده ميساختي، و در آن ميدميدي، و به فرمان من پرندهاي ميشد و به فرمان من كور مادرزاد و مبتلابه بيماري پيسي را شفا ميدادي و نيز مردگان را به فرمان من زنده ميكردي...]
در اين آيه شريفه زنده كردن مردگان، شفاي بيماران، آفرينش پرندگان، همه به حضرت مسيح نسبت داده شده است؛ ليكن همه آنها با اذن و دستور خداوند متعال بوده است. شيعه نيز جز اين نميگويد. او معتقد است كه بزرگان و اولياي دين، ميتوانند به اذن و دستور خداوند كارهايي را كه ديگران از انجام آن عاجزند، انجام دهند و يا شفيع و واسطه بين بندگان و خدا بشوند تا حضرت حق مشكلات بندگان را حل كند، بنابراين دعا و توسل شيعه، نه شرك است و نه كفر.
eporsesh.com
