پرسش :
در قرآن از جانب خداوند آمده است که: " من از روح خودم در انسان دمیدم " از آنجائی که گناه روح انسان را آلوده می‌کند ، آیا این موضوع با ذات پروردگار در تعارض نیست؟
پاسخ :
این سؤال انحرافی در برداشت آن آیه است. اینکه بخشی از روح خدا در انسان وجود دارد، این غلط است. نمی توان گفت حال بخشی از روح خدا در آدم است پس با گناه من روح خدا آلوده می‌شود. از ذات احدیت هیچ نوع صدوری میسر نیست در اصل او بسیط مطلق است. حضرت صادق (ع) در تفسیر این آیه بیان زیبایی دارد می فرماید: " اینکه می فرماید از روح خودم، اضافه شدن روح به یا(روح من)، این اضافه تشریفیه است." اینکه خداوند می گوید بیت من به این معنی نیست که مکان‌های دیگر خانه خدا نیست، این نوعی اضافه تشریفیه است، در اصل، شرافت مکان مطرح است. روحی که خداوند درانسان قرار داده به دلیل قابلیت رشد ، کمال و دریافت الهامات الهی، شریف‌ترین روحی است که خدا در وجود یک نوع مخلوقی قرار داده، این شرافت را این‌گونه معنی می‌کند که این روح من است. مثل اینکه برای نشان دادن نزدیکی شخص به خود بیان کنیم این جان من است.
این سؤال انحرافی در برداشت آن آیه است. اینکه بخشی از روح خدا در انسان وجود دارد، این غلط است. نمی توان گفت حال بخشی از روح خدا در آدم است پس با گناه من روح خدا آلوده می‌شود. از ذات احدیت هیچ نوع صدوری میسر نیست در اصل او بسیط مطلق است. حضرت صادق (ع) در تفسیر این آیه بیان زیبایی دارد می فرماید: " اینکه می فرماید از روح خودم، اضافه شدن روح به یا(روح من)، این اضافه تشریفیه است." اینکه خداوند می گوید بیت من به این معنی نیست که مکان‌های دیگر خانه خدا نیست، این نوعی اضافه تشریفیه است، در اصل، شرافت مکان مطرح است. روحی که خداوند درانسان قرار داده به دلیل قابلیت رشد ، کمال و دریافت الهامات الهی، شریف‌ترین روحی است که خدا در وجود یک نوع مخلوقی قرار داده، این شرافت را این‌گونه معنی می‌کند که این روح من است. مثل اینکه برای نشان دادن نزدیکی شخص به خود بیان کنیم این جان من است.
