فرزند آوری از نگاه اسلام

فرزند سالم و صالح می‌تواند موجب افزایش عشق، نشاط و سلامت روانی و تعالی شخصیت والدین شود.
 

چکیده : برای ازدواج، اهداف بسیاری یاد شده که از همه مهمتر تولید نسل و فرزند آوری است، که با آمدن فرزند زندگی ها رنگ و بوی محبت بیشتری به خود می گیرد. در آخر مقاله هم، قرآن جواب کسانی که شغل و کمبود درآمد را بهانه می‌کنند برای بچه نیاوردن، را می دهد.

تعداد کلمات 1337 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه

درست است که هدف و انگیزه اصلی از ازدواج صرفا بچه دار شدن نیست ولی عموم زوج هایی که ازدواج می کنند، به این موضوع توجه جدی دارند. داشتن فرزند یکی از اهداف مهم ازدواج و زندگی مشترک است و اکثر زوجین داشتن فرزند را به عنوان یکی از خواسته ها و هدف های خود در زندگی مشترک مد نظر دارند.
 

آنچه که در فرزندآوری باید به عنوان یک اصل اساسی مورد توجه قرار گیرد این است که هر بارداری و تولد در پی آن باید مسئولانه، آگاهانه و آزادانه بوده و زوجین با در نظر گرفتن شرایط لازم نسبت به فرزند دار شدن اقدام نموده و برای تربیت فرزندان نیز همه توان خود را به کار گیرند. 
 

فرزند صالح نعمتی است که خداوند به زوجین ارزانی می‌دارد، بنابراین باید زوجین قدر این نعمت را دانسته و در حراست و پاسداری از او همه سعی خود را به کار گیرند. قرآن مجید می فرماید: ( پروردگارا به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه روشنی چشمان ما باشد) .[1] و نیز می‌فرماید؛( ای پروردگارمن، مرا فرزندی از شایستگان بخش) [2] 
 

دین مبین اسلام هدف اصلی تشکیل زندگی و خانواده را (ایجاد آرامش در انسان‌ها و پیدایش محبت و مودت در زوجین دانسته) [3] و تاثیرات مثبت و سازنده ای را در زندگی آنان ایجاد کند.
فرزند آوری می تواند زندگی شما را متحول کند و روح زندگی و شادی را در آن بدمد و شادی و نشاط را به زندگی تان ببخشد. 
 

از نظر اسلام، فرزندان از ارکان مهم خانواده محسوب می‌شوند و در آیات و روایات از فرزند با تعبیری چون میوه دل، نور دیده، مایه خوشبختی، مایه ثواب و پاداش اخروی و رحمت و غفران الهی یاد شده است. 
خداوند کریم در وصف مؤمنان می‌فرماید؛ (آنها کسانی هستند که در مناجات خویش با پروردگارشان می گویند:از همسران ما مایه های نور و روشنایی چشم قرار ده) [4]
 

احادیث و روایات بسیاری از رسول گرامی اسلام و ائمه اطهار (علیهم السلام) نقل شده که نمایانگر نگرش مثبت آن بزرگواران به فرزندان صالح و سالم می باشد. 
رسول اکرم فرموده اند : فرزند صالح، گلی از گل های بهشت است.
 

افتی که بعضی ها به آن گرفتار هستند،جنسیت بچه است که بعضی ها هنوز مانند دوران جاهلیت به سر می‌برند، اگر بعد از گرفتن جواب آزمایش بفهمند که فرزندشان دختر است وهمسرآنها بچه پسر بدنیا نمی‌آورد، از چشم شوهر و خانواده شوهر میفتد در حالی که نباید جنسیت مهم باشد بلکه باید دعا کرد که بچه سالم باشد و عاقبتش ختم به خیر شود. 
[5]امام باقر علیه السلام فرموده اند؛ (خداوندا به من فرزندی عطا کن و او را پرهیزگار و پاک قرار ده که در آفرینش کم و زیاد نباشد و سرانجامش را نیکو گردان) [6]
امام صادق می‌فرماید؛ (دختران خوبی ها و پسران نعمت اند، به خوبی ها ثواب می‌دهند و از نعمت ها سوال می شود) [7]
 

بدون هیچ گونه تردیدی، فرزندآوری و پدر یا مادر شدن یکی از پر احساس ترین تجربیات انسانی، مطابق با تمایل فطری انسانها برای تداوم نسل و بقاء آنان و نیز مورد توصیه شرع مقدس اسلام است. 
فرزند سالم و صالح می‌تواند موجب افزایش عشق، نشاط و سلامت روانی و تعالی شخصیت والدین شود.
 

داشتن فرزند و نگاه به او می تواند موجب نشاط والدین و سلامت روانی آنها شود.
(پژوهش ها نشان داده است که یکی از بزرگترین عوامل شادی آفرین برای والدین، اولین ملاقات آنها با فرزندان سالم خویش پس از تولد بوده است. هم زمان با تولد فرزند، به زن و شوهری که صاحب فرزند شده اند، پدر و مادر خطاب می شود و لذا آنها زندگی خود را معنادار تر از گذشته می یابند و بعدها نیز شنیدن الفاظ «مامان» و «بابا» از کودک برای آنها لذت بخش است.
تولد فرزندان، هم فی نفسه موجب نشاط والدین می شود و هم زوجین از دیدن فعالیت های شیرین و دل انگیز آنها و نگاه به چهره های بشّاش وتبسم آفرین فرزندان احساس شادمانی می کنند.
بنابراین، همان گونه که تولد فرزندان می تواند موجب نشاط و سلامت روانی والدین شود، نگاه به چهره فرزند نیز می تواند نشاطی وصف ناشدنی برای آنان به ارمغان آورد و موجب سلامت روانی شان شود)[8] لذا وقتی که از امام صادق علیه السلام سؤال می کنند که: از بهترین چیزها برای آدمی چیست؟ می فرماید: «داشتن فرزند جوان، وقتی سوال می شود بدترین و تلخ ترین حالت برای انسان چیست؟ می فرماید: از دست دادن فرزند»[9]
 

در ایام پیری دستگیر والدین می‌شوند و پس از مرگ والدین، سبب رشد و تعالی معنوی آنها می‌شوند. 
 

از نظر شرع مقدس اسلام، فرزندان، موهبت الهی هستند که به امانت در اختیار والدین قرار گرفته اند و والدین در دنیا و آخرت در برابر اعمال آنان مسئول هستند.امام سجاد در رساله حقوق خود می‌فرمایند؛ (فرزند هرگونه که باشد، چه نیک چه بد، در دنیای گذرا به تو منسوب است و تو در آنچه به او سرپرستی داری مسئول هستی، در ادب نیکو و راهنمایی به سوی پروردگار. پس بر این کار پاداش می گیری اگر درست عمل کنی و کیفر می بینی اگر نادرست عمل نمایی) 
سعادت و شقاوت فرزند در درجه اول بستگی به تربیت والدینش دارد که او را چگونه تربیت کنند
پیامبر اسلام می‌فرماید؛ (خداوند متعال فرزند را با فطرت سعادتمند به انسان عطا می‌فرماید و این والدین هستند که او را بدبخت و گمراه می‌کنند). 
 

 امروزه اکثر افراد جامعه به بهانه هایی همچون وضعیت اقتصادی و تربیت صحیح فرزندان از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کنند و زندگی دو نفره را به مشغله هایش ترجیح میدهند. این یکی از فتنه های شیطانی برای جلوگیری از فرزندآوری است که: آیا اگر بچه دار شوم، می رسم تربیتشان کنم یا نه؟ اصلا با این مخارج سنگین مگر می شود بچه دار شد؟! درست است که فرزندآوری هم تربیت می خواهد هم حداقل مخارجی برای تامین معاش را، اما آدمی برای رشد و رزقش باید تلاش کند و خیالش راحت باشد که کسی پشتش ایستاده است . مگر شده است کسی به خدا اعتماد کند و جواب نگیرد؟ 
مردی به نام بکر ابن صالح گوید به ابوالحسن (ع) یا موسی بن جعفر(ع) نوشتم که پنج سال است که از بچه دار شدن خودداری کرده ام زیرا خانواده ام بچه نمی خواهد و می گوید: بزرگ کردن ایشان به خاطر فقر و تنگدستی مشکل است، شما چه می فرمایید؟ حضرت در جواب نامه مرقوم فرمود: بچه بخواه که خداوند به آن ها روزی می دهد.
همچنین آیه ۱۵۱ انعام می‌فرماید «لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ مِنْ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَ إِیَّاهُمْ؛ فرزندانتان را از بیم فقر نکشید، ما شما و آن‌ها را روزی می‌دهیم.» 

پاورقی
[1] قرآن، سوره فرقان، آیه 74
[2] قرآن، سوره صافات، آیه 100
[3] قرآن، سوره روم، آیه 21
[4]قرآن،سوره فرقان، آیه 24
[5] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافى، جلد 6، صفحه 3
[6] شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ناشر:دار التعارف للمطبوعات، جلد 7،صفحه 411
[7] شیخ حرانی، ابومحمد، ترجمه صادق حسن زاده، تحف العقول، قم: انتشارات آل علی، صفحه 382
[8] جوزف،براگا،لوری،براگا.مترجم،پروین عظیمی، با کودکان خود رشد کنید، تهران: نشر آسیا، 1369،صفحه 16و 25
[9] ابن بابویه، من لا یحضره الفقیه، جلد 1 صفحه 188

منبع
قرآن کریم
شیخ حرانی، ابومحمد، ترجمه صادق حسن زاده، تحف العقول، قم؛ انتشارات آل علی
جوزف،براگا،لوری،براگا.مترجم،پروین عظیمی، با کودکان خود رشد کنید، تهران: نشر آسیا، 1369
شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ناشر:دار التعارف للمطبوعات، جلد 7
کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافى، جلد 6
ابن بابویه، من لا یحضره الفقیه، جلد 1