راه های نجات از خسران و پشیمانی

داشتن قناعت سبب بزرگ شدن روح شما می‌شود و گنجایش و ظرفیت شما را در برابر سختی ها بیشتر می‌کند. 

مقدمه 
مشغول دنیا و سرگرمی های آن شده ایم و زندگی خود را با رفتارهای ناپسند  لرزان و بدون آرامش کرده ایم.بسیاری از کارهای که انجام می‌دهیم درباره عاقبت آن تفکر نداریم و فقط به دنبال هیجان های کاذب هستیم. به عنوان مثال:جوان برای چه به سراغ مواد های مخدر می‌رود؟ فقط برای بدست آوردن هیجانات کاذب و دور شدن لحظه ای از مشکلات دنیا. اما در نهایت آن چیزی که نصیب آنها می‌شود تلخی و گرفتاری در این دنیا است.  پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) در روایتی بیان می‌کنند که:سرگرم عیش و لذتی نباش که در پایانش حسرت و پشیمانی است. [1] 

نکته: این نهی های که اسلام برای ما بیان کرده، دلیل آن سودی است که در پشت آن نهفته است. اگر مشغول چیزهای باشیم که انتهای آن تباهی و فساد است، آیا شایسته نیست که از آن دوری کنیم؟ 

برای اینکه از حسرت و تاسف خوردن دوری کنیم لازم است یک خانه تکانی ذهنی کنیم و اطراف خودمان را پر از انرژی مثبت کنیم…زندگی گوارا را باید برای خودتان بسازید و این نوشتار کمکی است برای ساختن یک زندگی خوب. این نوشتار به راه کارهای اشاره دارد که سبب آرامش و راحتی روح شما و دوری از حسرت در آینده خواهد شد.

1. داشتن نیت خوب و صالح
نیت، سبب صعود و سقوط شخص می‌شود. داشتن یک نیت خوب و صالح می‌تواند شما را به سمت جلو ببرد و نیت بد سبب سقوط و عقب ماندگی می‌شود. امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: آدمى با نیّت خوب و خوش اخلاقى به تمام آن چه در جستجوى آن است، از زندگى خوش و امنیت محیط و وسعت روزى، دست مى یابد.[2] آرامش روح یا شورش و تلخی روان در اثر نیت است که باعث خسارت و حسرت می‌شود. اگر به دنبال روح آرامی هستید باید نیت های خودتان را خیر کنید تا خداوند، اختیار موجودات را به دست شما بسپارد. امام باقر(علیه السلام) در این رابطه فرمودند :هرگاه خداوند ببیند کسی حسن نیت دارد او را در پناه خود حفظ می کند. [3]


2.دوری از خودنمایی و سخت گیری (تکلف)
شیرینی زندگی را با رفتارهای اشتباه خودمان به کام خود و دیگران تلخ می کنیم. مثلا:صله رحم بسیار مهم و ارزشمند است اما همین امر مهم را با تکلف های که برای خود درست میکنیم مثل میوه های گوناگون، غذاهای متنوع و انتخاب کردن ظروف متفاوت، با همین کارها سلب آرامش و سلامت روانی می کنیم. گواراترین زندگی نصیب کسانی است که تکلف ها و زحمت های نابجا را کنار بگذارند. 

وقتی انسان بخواهد خودنمایی کند و در دید عموم قرار بگیرد، باید برای جلب رضایت آنها تمام وقت خود را بگذارد و وقف آنها شود. این فرد در زندگی خودش آرامشی نخواهد داشت و دائما درگیر این خواهد بود که دیگران در مورد او چه حرفه‌ای می‌زنند. بخاطر همین افکار و دیدگاه، رضایتمندی از زندگی برای او کمتر از دیگران است.
 

داشتن قناعت سبب بزرگ شدن روح شما می‌شود و گنجایش و ظرفیت شما را در برابر سختی ها بیشتر می‌کند. خشنود بودن به داشته ها و راضی بودن به زندگی خود به دور از چشم دوختن به دارایی افراد را قناعت می‌گویند. 

امام هادی( علیه السلام) می فرمایند : بی نیازی و توانگری در آن است که کمتر آرزو و توقّع باشد و به آنچه موجود و حاضر است راضی و قانع گردی، ولیکن فقر و تهی دستی در آن موقعی است که آرزوهای نفسانی اهمیّت داده شود، امّا دقّت و توجّه به مسائل، اهمیّت دادن به امکانات موجود و مصرف و استفاده صحیح از آن ها است، اگر چه ناچیز و کم باشد.[4]

نکته: به داشته های خود راضی باشید و قدر آنها را بدانید و چشم خود را از داشته های دیگران ببندید تا آرامش و رضایت از زندگی را کسب کنید. زندگی شایسته و بایسته در نگاه بزرگان دین برای کسانی است که در زندگی خود قناعت داشته باشند. 
 

برای داشتن یک زندگی آرام و دور از حسرت، باید با مردم مدارا کنید. انسان بخاطر وجود اجتماعی خودش ناگزیر است با دیگران ارتباط داشته باشد و چه خوب است با دیگران مدارا و مروت داشته باشید تا زندگی را به کام خود عسل کنید. 

نکته:مهم نیست که با شما مودبانه برخورد کنند یا نه، برخورد مؤدبانه‌ ی شما، باعث ایجاد آرامی و احساس خوبی در شما خواهد شد.

هر انسانی فطرتاً علاقمند به مدارا و شفقت است. به همین دلیل، قلبی که به دشمنی با بندگان خدا آلوده است، قلبی است که بر اثر آلودگی های دنیا و خودخواهی ها و خودپسندی ها، از فطرت اولیه اش فاصله گرفته است. لازمه محبت به خدا، محبت به خلق خدا نیز هست؛ و لازمه محبت به خلق خدا، مدارای با آنان است. [5]

نکته پایانی: شما می‌توانید با خوش خلقی و شوخ طبعی و متانت طبع خود سبب رضایتمندی از دنیا را برای خود فراهم سازید و احساس لذت کنید. کسی به شما احساس رضایت را هدیه نمی‌دهد، خودتان هستید که باید تلاش کنید و خوشبختی را برای خودتان بسازید و از زندگی لذت ببرید. 

پی نوشت :
[1] علامه مجلسی، بحارالانوار ، جلد 70، صفحه 395
[2] تصنیف غررالحکم و دررالکلم ،صفحه 92 ، ح 1607
[3] اعلام الدین فی صفات المومنین ، صفحه 301 بحارالانوار(ط-بیروت)، جلد 75 ، صفحه 1188
[4] شهید اول، محمد بن مکی، الدّرّة الباهرة، ترجمه عبدالهادی مسعودی، قم: زائر الروضة المقدسه، 1379، صفحه 14
[5] شرح حدیث جنود عقل و جهل، امام خمینى، تهران : مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، سال1388، صفحه 319- 320.