ایجاد روابط دوستانه بین فرزندان

دخالت والدین در دعوای کودکان نه تنها به رابطه دوستانه فرزندان آسیب می زند بلکه تمرین حل مسأله را طی این بحث ها از آن ها دریغ می کند.
 

آیا می دانید چگونه رابطه دوستانه بین فرزندان برقرار کنید؟ هر کودکی همواره ممکن است با کودکان دیگر دچار درگیری و بحث شود. این بحث ها می تواند به دلایل مختلفی شکل گیرد و تا جایی که به تنش و آسیب تبدیل نشوند، کاملا طبیعی هستند. همچنین ممکن است فرزند بزرگتر به فرزندان کوچکتر از خودش حسادت کند. همین احساس رقابت و حسادت اگر به درستی هدایت نشود ممکن است بر رابطه خواهر و برادرها اثر منفی بگذارد. والدین با به کار بردن راهبردهایی می توانند با وجود این احساسات و بحث ها، فرزندان خود را به سمت فضایی دوستانه سوق دهند و یا با دریافت مشاوره خانواده در جهت کاهش مشکلات والدین و فرزندان تان حرکت نمایند.
 

برقراری یک رابطه دوستانه بین فرزندان، یکی از وظایف والدین محسوب می شود. والدین با روش های تربیتی و نوع برخورد خود در واقع الگویی برای کودکان هستند. آن ها با برخورد مناسب در هنگام دعوای کودکان می توانند منجر به ایجاد رابطه دوستانه بین فرزندان شان شوند و یا برعکس خشم و نفرت بین آن ها را دامن بزنند. احساس رقابت و حسادت از جمله مواردی اند که به شدت می توانند باعث تخریب رابطه دوستانه بین فرزندان شود.
 

خواهر و برادرها معمولا احساسی از رقابت نسبت به یکدیگر دارند که باعث بروز بحث هایی بین آن ها می شود. این بحث ها تا جایی که آسیبی برای آن ها نداشته باشد کاملا طبیعی است و نه تنها به رابطه آن ها آسیب نمی زند بلکه می تواند با احساس حمایت نسبت به یکدیگر همراه می شود. والدین می توانند این نگرش را در فرزندان خود ایجاد کنند که با وجود هر دعوایی که پیش می آید همچنان به عنوان خواهر و برادر باید حامی یکدیگر باشند.
 

معمولا با تولد نوزاد در یک خانواده نوعی از احساس حسادت در فرزند بزرگتر ایجاد می شود. این احساس حسادت ممکن است با رفتار والدین تشدید شود. والدین باید با به کار بردن راهکارهای ایجاد رابطه دوستانه بین فرزندان کمک کنند که این حس حسادت تا میزان زیادی از بین برود و جای خود را به یک رابطه سالم و حمایتی بدهد. کودکانی که تحت آموزش با این راهبردها قرار می گیرند مثل اعضای یک تیم می شوند که در عین حال که برای بهترین عضو تیم بودن با هم رقابت می کنند، از اعضای دیگر تیم حمایت می کنند. در بزرگسالی برای یکدیگر مانند یک دوست صمیمی خواهند بود.
 

ممکن است کاهش تنش بین فرزندان دور از ذهن به نظر برسد اما خواهر و برادرها می توانند به دعوای عادی خود ادامه داده و در عین حال همدیگر را دوست داشته باشند. به هر حال بر سر مسائل مختلف در رابطه بین خواهر و برادر ممکن است بحث پیش بیاید. آنچه مهم است تبدیل نشدن این بحث ها به احساس نفرت از یکدیگر است. در بسیاری از موارد این نفرت واقعی نیست اما همان نفرت غیر واقعی نیز می تواند رابطه فرزندان را با یکدیگر دچار مشکل کند. والدین می توانند با رفتار خود به ایجاد رابطه دوستانه بین فرزندان کمک کنند. بخشی از رفتارهایی که در ایجاد رابطه دوستان بین فرزندان مؤثر هستند را مرور می کنیم:
 

کودکان از مقایسه شدن با دیگران به ویژه خواهر و برادر خود بیزارند. وقتی فرزندی با فرزند دیگر مقایسه می شود این پیام را دریافت می کند که فرزند دیگر از او بهتر است. و دیگران او را کمتر از فرزند دیگر دوست دارند. دریافت این پیام باعث می شود که کودک به خاطر مقایسه شدن از پدر و مادر گله ای نداشته باشد بلکه نسبت به فرزند دیگر احساس رقابت و حسادت کند. این احساس در فرزندی که مورد مقایسه قرار گرفته باعث کاهش صمیمیت و از بین رفتن رابطه دوستانه او با فرزند دیگر می شود.
 

برخورد یکسان به این معنا نیست که در هر شرایطی و بدون توجه به تفاوت رفتار کودکان کاملا مشابه هم رفتار شود. بلکه به این معنا است که در شرایط مشابه با کودکان به یک شکل رفتار شود. نسبت به فرزندان مختلف با رفتارها و شخصیت متفاوت باید رفتار متفاوتی داشت اما در عین حال عدالت و انصاف را نیز رعایت کرد. کودکان اگر احساس کنند پدر و مادر فرزند دیگری را بیشتر دوست دارند نمی توانند رابطه دوستانه ای با آن فرزند برقرار کنند.
 

دعوای بین خواهر و برادر ها طبیعی است و والدین باید آن را به عنوان بخشی از زندگی آن ها بپذیرند. آنچه در این دعواها اهمیت دارد دخالت نکردن والدین است. جز در مواردی که احتمال آسیب به یکی از فرزندان وجود دارد خود کودکان قادر به حل مشکل خود هستند و نیازی به مداخله والدین نیست. دخالت والدین در دعوای کودکان نه تنها به رابطه دوستانه فرزندان آسیب می زند بلکه تمرین حل مسأله را طی این بحث ها از آن ها دریغ می کند.
 

بازی های دسته جمعی از عواملی است که باعث ایجاد روابط دوستانه بین همسالان می شود. همین الگو بین خواهر و برادرها نیز می تواند وجود داشته باشد. والدین می توانند فرزندان خود را به بازی با یکدیگر و همچنین مشارکت در فعالیت های مختلف ترغیب کنند. والدین می توانند برای دادن دستور به فرزندان آن ها را به مشارکت و همکاری وا دارند. به طور مثال اگر باید خریدی برای خانه انجام شود دو نفر از فرزندان را برای این کار بفرستند تا با همکاری هم خرید را انجام دهند. مشارکت خود والدین در کارهای فرزندان نیز در این مسأله مؤثر است. والدین بدون مشارکت در فعالیت های کودکان نقش حامی مالی و شاید سرویس مدرسه را بر عهده می گیرند در حالی که مشارکت در فعالیت های کودک به عنوان بخشی از نقش والدینی اهمیت بسیار زیادی دارد. به علاوه مسئولیت پذیری کودک نیز شکل می گیرد.
 

کودکان ممکن است به شیوه ای از زندگی عادت کرده باشند که در بخش های زیادی از آن خواهر و برادرها و والدین نقش چندان پر رنگی ندارند. تفریح جمعی با خانواده و مسافرت های چند روزه آن ها را از این عادت خارج کرده و به تعامل با اعضای خانواده تشویق می کند. هر چند ممکن است این اثر چند روزه با پایان فعالیت جدید از بین برود اما همچنان ممکن است به تغییر عادت کودکان و ایجاد رابطه دوستانه بین آن ها منجر شود.

منبع : هنر زندگی