ماه رمضان باعث رشد عواطف انسانی می شود

ماه رمضان باعث خواهد شد تا صبر شما بالاتر برود و زمانی که صبر زیاد داشته باشید، رفتار های مدیریت شده ای خواهید داشت و رفتار مناسبی با اهل خانه خود انجام می‌دهید.
 

هر انسانی، دارای وجود مستقل است که روح، اراده، فکر و شناخت مستقل دارد. و می‌تواند به صورت فردی یا اجتماعی زندگی کند به اندازه ای که انسان در امر زندگی جمعی اختیار دارد و برای اینکه زندگی جمعی برای انسانها ارزشمند و مفید باشد، باید نکات اخلاقی را رعایت کنند. ماه رمضان یک اردوی جهانی تربیتی است که خداوند برای تمام مسلمانان فراهم کرده که وارد این اردوی الهی شوند و سر سفره ضیافت الهی بنشینند و خود را تربیت کرده و انسانیت خود را قوی‌تر کنند تا زندگی برای همه آنها آرامش بخش باشد. چون همه انسانها نیاز دارند از محبت هم بهرمند شوند. در ماه رمضان به دلیل کم خوردن و کم شدن شکم بارگیها و وجود امواج معنوی، آمادگی برای رشد عواطف انسانی فراهم می ­آید و یک فرصت استثنایی تا احساسات و عواطف انسانی را تقویت کنیم و روح خودمان را هم گام با دستورات الهی، رشد بدهیم. 
 

ماه رمضان باعث می‌شود تا روح شما لطیف شود و یک نگاه مهربانانه به فقرا و یتیمان داشته باشید و آنها را از لطف خودتان بهرمند سازید. با تمرین در این ماه، برای ماه های بعدی هم آماده می‌شوید و لطف خودتان را شامل آنها می‌سازید. پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) سفارش می‌کند که مؤمنین در ماه رمضان این رفتار را داشته باشند؛ بر فقراء و بیچارگان تان ببخشید، به بزرگان تان احترام کنید، به کوچک­ترهای تان محبّت کنید و با خویشان تان ارتباط برقرار کنید.»[1] 

اینکه شما به یتیمان و فقرا کمک کنید، در واقع دارید برای روح خودتان تغذیه تهیه می کنید و روح خودتان را به تعالی می‌رسانید. کمک به یتیمان یک تمرینی برای داشتن روح لطیف است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: آیا دوست دارى نرمدل شوى و به خواسته ات برسى؟ به یتیم مهربانى کن و دست محبت بر سر او بکش و از غذایت به او بخوران، تا دلت نرم شود و به خواسته ات برسى.[2] 
 

ماه رمضان باعث خواهد شد تا صبر شما بالاتر برود و زمانی که صبر زیاد داشته باشید، رفتار های مدیریت شده ای خواهید داشت و رفتار مناسبی با اهل خانه خود انجام می‌دهید. یکی از جایگاه های که نیاز شدید به عاطفه دارد، خانواده است. زن و شوهر برای داشتن یک زندگی زیبا، نیاز به محبت یکدیگر دارند.
 
«در محیط خانواده، زن و مرد، نیازهای عاطفی یکدیگر و فرزند، نیاز تکوینی و مستقیم خود به پدر و مادر را تأمین می کند. مهم ترین عامل دوام و رشد خانواده، عاطفه و محبت اعضای خانواده به یکدیگر است. اگر زندگی خانوادگی به حکم عقل ضرورت داشته باشد، بهترین عامل برای استحکام و بقای آن، برانگیختن عواطف متقابل افراد خانواده نسبت به یکدیگر است.»[3] 
 

ماه رمضان فرصتی است تا ایمان خودمان را تقویت کنیم و در گروه دوستداران اهل بیت قرار بگیریم و یکی از راهکارهای که باعث تقویت ایمان می‌شود، محبت و احترام به بزرگسالان است. فرد روزه دار سعی می‌کند تا احترام دیگران را حفظ کند چون برای او ارزشمند است که دستورات دینی را انجام دهد. امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: کسی که به بزرگسالان احترام نگذارد و با خردسالان ما مهربان نباشد از ما نیست. [4]

نکته: محبت به یتیمان یک ذخیره ای است برای شما تا فرزندان شما در آینده مورد لطف دیگران قرار بگیرند. پس محبت شما و تقویت محبت، باعث ذخیره برای آینده فرزندان شما خواهد بود. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند؛ بر یتیمان مردم مهربان باشید تا به یتیمان شما رحم کنند.»[5]
 

ماه رمضان به شما این فرصت را می‌دهد تا از تعلقات دنیایی خارج شوید و روح خودتان را به مهربان بودن عادت دهید. اطعام دادن به دوستان و آشنایان یک نعمت بزرگی است که در ماه رمضان با آن انس بیشتری داریم. 

با وجود این مهمانی ها و اطعام دادن ها، محبت در بین شما ها بیشتر می‌شود و روابط های شما صمیمی تر خواهد شد، به شرطی که تجمل گرایی و چشم و هم چشمی در آن وجود نداشته باشد. چون این رفتارها سبب کینه و کدورت می‌شود. اما اطعام دادن باعث کسب فضیلت های فراوان می‌شود. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: کسی که روزه­ دار مؤمنی را در ماه رمضان افطاری دهد، نزد خداوند اجر آزادسازی بنده­ای دارد و موجب بخشش همه گناهان گذشته ­اش می­ شود.[6]

نکته: فرد روزه دار در تمام رفتارهای خودش مدیریت و دقت دارد و سعی می‌کند که رفتارهای انجام دهد تا باعث کسب محبت شود، نه اینکه باعث کینه و کدورت شود. 

پی نوشت :
[1] بحار الانوار، جلد 93، صفحه 376
[2] نهج الفصاحه، صفحه 160، ح 27
[3] محمدتقی مصباح‌یزدی، اخلاق در قرآن، تهران: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، 1383، صفحه 76
[4] اصول کافی (ط-الاسلامیه) جلد 2 ، صفحه 165 ، ح 2
[5] بحار الانوار، جلد 93، صفحه 376
[6] همان، صفحه 376