سيف‌الدين قاجار
سيف‌الدين محمد ميرزا، ملقب به سيف‌الدوله، شاعري توانا بود که با تخلص سلطان در شعر براي خود به سلطان قاجار شهرت پيدا کرده بود. وي پس از مرگ فتحعلي شاه (1249 هـ ق.) در اصفهان، عازم تهران شد و در زمان سلطنت محمد شاه، (فرزند عباس ميرزا) جانشين فتحعلي شاه، منصب ميرپنجي گرفت.
سيف‌الدين، چندين سال در اين سمت بود. بيست سال از اين مدت مفتخر به شاگردي يغماي جندقي بود پس از آن قصد مسافرت و سياحت کرد؛ بنابراين در سال 1241 خورشيدي از راه گيلان و شهروان و اسلامبول و اسکندريه مصر به مکه رفت و از آنجا به شام و حلب و بغداد و موصل رسيد و از همه اين شهرها ديدن کرد. در حين اين سفر طولاني، کتاب ملوک‌الکلام که شامل نظم و نثر عربي و فارسي است را نوشت و اشعاري که در اين سفر يا پيش از آن سروده و عموماً در قالب مثنوي بود را در دو جلد کتاب به نام‌هاي تحفة‌الحرمين و سيف‌الرسائل تدوين کرد.
سلطان قاجار، افزون بر شاعري، نقاشي هم مي‌کرد. در عين حال به جمع‌آوري اشعار ديگران نيز علاقه‌مند بود. تذکره بزم خاقان مشتمل بر يک بزم و پنج انجمن را تنظيم و تدوين کرد که مربوط به اشعار شاهان و شاهزادگان بود. رضاقلي خان هدايت در کتاب مجمع الفصحاء، اشعار سلطان را بيش از 20 هزار بيت ذکر کرده است.
از سيف‌الدين سلطان قاجار، ديواني باقي مانده که در سال 1347 خورشيدي به کوشش غلام‌حسين جواهري به چاپ رسيده است. از محل و زمان درگذشت سلطان که چهل و چهارمين فرزند ذکور فتحعلي شاه و فرزند ارشد تاج الدوله بود اطلاع کافي به دست نيامده است.
.jpg "چگونه ماهی تازه را پاک کنیم؟")
