محمدعلی ثقه الاسلام اصفهانی

(1318 -1271 ق)، فقیه امامى. وى در خانواده‏اى كه بیشتر آنها عالم دینى بودند به دنیا آمد. نیاى او صاحب «هدایه المسترشدین» بود. ثقه‏الاسلام مقدمات علوم و بخشى از سطح و خارج را در خدمت پدرش و برخى علماى اصفهان فراگرفت. حدود سال 1288 ق رهسپار عراق شد و در نجف و سامراء در خدمت استادانى چون میرزا حبیب‏الله رشتى، میرزاى شیرازى و دیگران به تكمیل تحصیلات خود پرداخت. سپس به زادگاهش بازگشت و در مسجد شاه و مدرسه‏ى عربان به تدریس و تربیت شاگردان پرداخت. پس از درگذشت پدر اقامه‏ى نماز جماعت را نیز به عهده گرفت. از شاگردان او سید محمدجعفر میردامادى سدهى و سید جمال‏الدین گلپایگانى و شیخ محمدجواد صافى گلپایگانى و عده‏اى دیگر را مى‏توان یاد كرد. در جنبش تنباكو به همراه برادرش آقانجفى به حمایت از فتواى میرزاى شیرازى برخاست. پس از درگذشت پیكرش را به نجف بردند و در بارگاه حضرت على (ع) به خاك سپردند. از آثار وى: «رساله‏اى در اصول دین و اخلاق»، به فارسى؛ «لسان الصدق»، در مواعظ و اخلاق، به فارسى؛ «حاشیه‏ى مجمع المسائل»؛ رساله‏ى عملیه براى عمل مقلدان؛ «رساله‏اى در معاصى كبیره» به فارسى؛ «رساله‏اى در ولایات» به عربى؛ «رساله در كیفیت نماز شب و استخاره و نماز جعفر طیار».