ابوالقاسم سلطان الحکما

(1322 -1223 ق)، طبیب و نویسنده. وى از طلاب مدرسه‏ى نیم‏آور اصفهان بود، بعدا براى تكمیل معلومات به یزد رفت و ده سال در آن شهر به كسب علم مشغول بود. در سال 1294 ق به سمت مدرسى طب ایرانى در مدرسه‏ى دارالفنون انتخاب شد و در این هنگام به تالیف دو جلد كتاب در علم طب پرداخت. وى در دربار ناصرالدین‏شاه از احترام بسیار برخوردار و از اطباى حضور وى بود و به لقب سلطان‏الحكما ملقب گردید. اغلب اطباى اواخر قارجاریه از شاگردان او بوده‏اند. در قریه‏ى كلاك، نیم فرسنگى كرج، وفات یافت و در امامزاده‏ى همان جا دفن شد. از آثار او است: «تحفه‏ى ناصرى»، به عربى؛ «ناصر الملوك»، در طب به فارسى.[1] (ع. پادشاه حكیمان) (حاجى میرزا) ابوالقاسم، طبیب مشهور قرن 13 و 14 ه. به سبك قدیم (ف. 1322 ه.ق.) بسیارى از اطباى اواخر قاجاریه از شاگردان او بودند. وى در دربار ناصرالدین شاه احترام بسیار داشت و از اطباى حضور وى بود. مدتى در مدرسه دارالفنون به تدریس طب ایرانى اشتغال داشته و كتابى در این رشته به نام «ناصرالملوك» تألیف كرده. وى در سن 99 سالگى به مرض وبا درگذشت.