کمال الدین علی محتشم کاشانی

(وف 996 ق)، شاعر. ملقب به شمس الشعراء. اصل وى از نراق بود كه در كاشان به دنیا آمد. محتشم در بیتى از «دیوان» خود به نام و سیادت خویش اشاره مى‏كند. بازرگان زاده‏اى بود كه در جوانى كسب پدر را كه بزازى بود دنبال كرد، سپس از آن شغل كناره گرفت و به شاعرى پرداخت. وى نزد مولانا صدقى استرآبادى فن شعر آموخت و با شاعرانى چون: حیرتى تونى، وحشى بافقى، حالى گیلانى، ضمیرى اصفهانى و دیگران رابطه‏ى دوستانه داشت و با آنان مشاعره و مكاتبه مى‏كرد و با استفاده از مهارت در شاعرى خیلى زود مورد توجه قرار گرفت و زندگى مرفهى ترتیب داد. محتشم در اصل، قصیده‏سرایى مداح بود و شاه طهماسب و شاهزادگان صفوى و شاهان و امراى هند مانند اكبرشاه و عبدالرحیم خان، خان خانان را مى‏ستود، ولى عمده شهرتش در ساختن اشعار مذهبى، به ویژه در رثاى ائمه اطهار (ع) بوده است. وى در شعر و نثر پیرو استادان پیشین خصوصا شاعران سده‏ى هشتم بوده و قصیده‏هاى خود را بیشتر در جواب استادان گذشته سروده است. محتشم در سرودن ماده تاریخ، معما، مرثیه و منقبت شهرت داشته است. شاعرانى چون میر تقى‏الدین محمد حسینى كاشانى، صاحب تذكره‏ى «خلاصة الاشعار»، مظفرالدین حسرتى، نوعى خبوشانى و ظهورى ترشیزى از جمله شاگردان وى بودند. محتشم در كاشان از دنیا رفت و مقبره‏اش همان جا است. به آورده‏ى «ریحانة الادب» و «مؤلفین كتب چاپى»، در «ذكره‏ى ناظم تبریزى» سال وفات محتشم 1000 ق ذكر شده است. از آثارش: «كلیات محتشم» شامل هفت دیوان: «صبائیه»، «شبابیه»، «شیبیه»، «جلالیه»، «نقل عشاق»، «ضروریات» و «معمیات» كه توسط میر تقى‏الدین كاشى تنظیم شده است؛ منظومه «دوازده بند»، در مرثیه‏ى امام حسین (ع)، كه علامه بحرالعلوم آن را به عربى به نظم درآورده است؛ «جامع اللطائف» كه دیوان قصاید اوست.[1] شمس‏الشعراى كاشانى، شاعر اوایل عهد صفوى. (ف. 996 ه.ق 1587/ م.) وى بیشتر به سرودن مدایح و مراثى اهل‏بیت مى‏پرداخت و بهترین اشعار او در همین زمینه است. مهمترین مراثى وى دوازده بند است كه تركیب‏بندى است در مرثیه‏ى شهیدان كربلا. دیوانى مشتمل بر قصاید و غزلیات متوسط از او در دست است قسمت قصاید را جامع‏اللطایف و غزلیات را نقل عشاق نامیده است.: محتشم كاشانى.

کمال الدین علی محتشم کاشانی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته