کمال الدین علی محتشم کاشانی
(وف 996 ق)، شاعر. ملقب به شمس الشعراء. اصل وى از نراق بود كه در كاشان به دنیا آمد. محتشم در بیتى از «دیوان» خود به نام و سیادت خویش اشاره مىكند. بازرگان زادهاى بود كه در جوانى كسب پدر را كه بزازى بود دنبال كرد، سپس از آن شغل كناره گرفت و به شاعرى پرداخت. وى نزد مولانا صدقى استرآبادى فن شعر آموخت و با شاعرانى چون: حیرتى تونى، وحشى بافقى، حالى گیلانى، ضمیرى اصفهانى و دیگران رابطهى دوستانه داشت و با آنان مشاعره و مكاتبه مىكرد و با استفاده از مهارت در شاعرى خیلى زود مورد توجه قرار گرفت و زندگى مرفهى ترتیب داد. محتشم در اصل، قصیدهسرایى مداح بود و شاه طهماسب و شاهزادگان صفوى و شاهان و امراى هند مانند اكبرشاه و عبدالرحیم خان، خان خانان را مىستود، ولى عمده شهرتش در ساختن اشعار مذهبى، به ویژه در رثاى ائمه اطهار (ع) بوده است. وى در شعر و نثر پیرو استادان پیشین خصوصا شاعران سدهى هشتم بوده و قصیدههاى خود را بیشتر در جواب استادان گذشته سروده است. محتشم در سرودن ماده تاریخ، معما، مرثیه و منقبت شهرت داشته است. شاعرانى چون میر تقىالدین محمد حسینى كاشانى، صاحب تذكرهى «خلاصة الاشعار»، مظفرالدین حسرتى، نوعى خبوشانى و ظهورى ترشیزى از جمله شاگردان وى بودند. محتشم در كاشان از دنیا رفت و مقبرهاش همان جا است. به آوردهى «ریحانة الادب» و «مؤلفین كتب چاپى»، در «ذكرهى ناظم تبریزى» سال وفات محتشم 1000 ق ذكر شده است. از آثارش: «كلیات محتشم» شامل هفت دیوان: «صبائیه»، «شبابیه»، «شیبیه»، «جلالیه»، «نقل عشاق»، «ضروریات» و «معمیات» كه توسط میر تقىالدین كاشى تنظیم شده است؛ منظومه «دوازده بند»، در مرثیهى امام حسین (ع)، كه علامه بحرالعلوم آن را به عربى به نظم درآورده است؛ «جامع اللطائف» كه دیوان قصاید اوست.[1]
شمسالشعراى كاشانى، شاعر اوایل عهد صفوى. (ف. 996 ه.ق 1587/ م.) وى بیشتر به سرودن مدایح و مراثى اهلبیت مىپرداخت و بهترین اشعار او در همین زمینه است. مهمترین مراثى وى دوازده بند است كه تركیببندى است در مرثیهى شهیدان كربلا. دیوانى مشتمل بر قصاید و غزلیات متوسط از او در دست است قسمت قصاید را جامعاللطایف و غزلیات را نقل عشاق نامیده است.: محتشم كاشانى.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.