بدرالدین نورالدین هلالی جغتایی

(مقتول 939/ 936/ 935 ق)، شاعر، متخلص به هلالى. نسب وى به تركان جغتایى مى‏رسد. در استرآباد به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل و كسب كمالات پرداخت. از زادگاهش به هرات رفت و به خدمت امیر علیشیر نوایى رسید و در سایه‏ى تربیت او به كسب فضایل و فنون شاعرى پرداخت. وى با سام میرزاى صفوى (م 975/ 974 ق)، صاحب «تحفه سامى»، معاصر و معاشر بود. بعد از فوت سلطان حسین، هرات به تصرف عبیداللَّه خان ازبك درآمد و هلالى به همراه گروهى از شیعیان یا متهمان به تشیع، به وسیله‏ى عبیداللَّه خان به قتل رسیدند. البته گفته‏اند كه وى ابتدا مورد محبت خان ازبك و از ملازمان او بود تا آنكه مورد حسادت اطرافیان شاه قرار گرفت و به شیعه بودن محكوم شد و به همین علت سلطان او را ابتدا به زندان افكند و پس از چندى در چهار سوق هرات به قتل رساند. هلالى طبع شعر خوبى داشت. از او قصایدى در مدح عبیداللَّه خان و ائمه اطهار (ع) به جاى مانده است، اما اهمیت وى بیشتر به سبب غزل‏هاى لطیف و پرمضمون او مى‏باشد. از آثارش: مثنوى «شاه و درویش»، در هزار و سیصد و چهل و پنج بیت؛ مثنوى «صفات العاشقین»، در هزار و دویست و سى و هفت بیت؛ مثنوى «لیلى و مجنون»؛ «دیوان» شعر.[1] جغتائى. نورالدین استرابادى (مقت. 936 ه.ق- 1529 م) وى به سبب انتساب به تركان جغتاى به «جغتائى» مشهور شده. هلالى یكى از غزلسرایان دوره‏ى صفویه است. در استراباد متولد شد و پس از پرورش در استراباد به خراسان رفت و به دستگاه سلطان حسین بایقرا و وزیر او امیر علیشیر نوائى راه یافت و پس از زوال سلطنت بایقرا در اوایل عهد صفوى هنگام حمله‏ى عبیداللَّه‏خان ازبك به جرم تشیع كشته شد. هلالى هلالى دیوان قصاید، غزلیات، مثنویهائى به نام «شاه و درویش» و «صفات‏العاشقین» دارد. غزلهاى او لطیف و پرشور است.

بدرالدین نورالدین هلالی جغتایی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته