علیرضا پناهیان

حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان

متولد : 1344 – تهران

اساتید برجسته : مقام معظم رهبری ، آیت الله جوادی آملی ، آیت الله وحید خراسانی ، آیت الله سید کاظم حائری یزدی ، آیت الله تهرانی ، آیت الله سید محمود شاهرودی

تالیفات : شهر خدا ( در مورد برکات ماه رمضان ) ، انتظار ( در دست انتشار ) ، تکبر پنهان ( در دست انتشار )

مسوولیتها : معاونت فرهنگی نهاد رهبری در دانشگاهها و مسوول نهاد رهبری دانشگاه هنر

زمان حضور در برنامه ظهور:تابستان و پاییز 88، و از پاییز 90 تا کنون

توضیحات بیشتر:

ایشان یکی از موثرترین افراد در پیشبرد انقلاب، نه در 3-2 سال اخیر، که در 30-20 سال اخیر بوده اند. از آن شخصیت های خیلی خیلی مومن و متقی و ولایتمدار و فداکار که خدا به کارشان برکت داده و یک شان را هزار کرده.

این رشد عظیمی که در فضای مذهبی کشور امروز شاهدش هستیم، مرهون مجاهدت های کسانی مثل ح.پناهیان است. شاید خیلی ها ندانند که 20-10 سال پیش خبری از این مراسمات دعا، اعتکاف ها، هیئات بزرگ و متعدد و... در کشور نبود. البته این ها بعد از انقلاب اختراع نشده اند! اما در این سالیان اخیر است که عمومی شده و تبدیل به بخشی از سبک زندگی عموم مردم و علی الخصوص جوانان این کشور شده اند. وگرنه از قدیم دعای ندبه در مفاتیح های همه ی خانه ها موجود بود، یک مراسم اعتکاف کوچکی هم فقط در مسجد اعظم قم برگزار می شد، و...

این مراسمات دینی به عنوان یک «پروژه» توسط افراد هوشمند و دین مدار و انقلابی ای مثل ح.پناهیان برنامه ریزی و اجرا شده اند و از علل اصلی این موج معنویتی که امروز در کشور شاهدش هستیم بوده اند.

یکی از علل اصلی شکست غربگرایان در عرصه ی سیاسی کشور و افتادن کار به دست حزب اللهی ها را هم به طور قطع باید همین کارها (علی الخصوص پروژه ی پرشور و عمومی کردن هیئات مذهبی که در دوره ی دوم خرداد توسط جمعی از رزمندگان مثل ح.پناهیان کلید خورد) دانست.

حاج آقا خودشان در جلسه ای -که می خواستند این را برای ما جا بیندازند که با صداوسیما است که می توان در کشور تحول ایجاد کرد- تعریف می کردند که «بنده یک زمانی (در دهه ی هفتاد) به این نتیجه رسیدم که باید برویم سراغ دعای ندبه. گفتم راه حل مسئله ی امروز ما این است که دعای ندبه در کشور راه بیفتد. رفتم پیش آقای کافی. گفتم شما بیا پای کار که صبح های جمعه در مهدیه تهران دعای ندبه خوانده شود. ایشان گفت فایده ندارد، چون کسی نمی آید که! گفتم شما قبول کن، من یک کاری می کنم بیایند. رفتم با هیئت رزمندگان اسلام هم صحبت کردم که بیایند پای کار. پول می دادیم برای گرفتن مهدیه برای برگزاری دعای ندبه! رفتم پیش آ.حسین محمدی، گفتم شما در خانه ات مراسم دعای ندبه بگیر، مسئولین کشور را هم دعوت کن، خودم هم دعا را می خوانم. آنجا یک صحبتی کردم و لزوم کار را گفتم. بعد از کلی رایزنی آقای ... را راضی کردیم که صداوسیما بیاید مراسم دعای ندبه ی مهدیه تهران را پخش مستقیم کند. راضی نمی شدند که! می گفتند پخش مستقیم برای برنامه های خیلی خاص و مهم و پرمخاطب است! خلاصه آدم های مختلف پای کار آمدند، مراسم هم روی آنتن رفت، و بعد از مدتی موج دعای ندبه کشور را گرفت».

بعضی، نقطه ی تمایز حاج آقا را در اتخاذ مواضع به روز انقلابی در عرصه ی کشور می دانند، اما این خود نتیجه ی چیز دیگری است.

دین شناسی دردمندانه و هوشمندانه، و داشتن فهم عمیق از ظرائف دین، یک روی سکه ای است، که روی دیگرش سیاسی بودن و پاسداری دقیق و محکم از انقلاب در صحنه است. این دو بدون هم ممکن نیستند (و البته هر دو توفیقی می خواهند که ثمره ی مرتبه ای از تقواست).

لذاست که می بینیم نسل جوان پیشروی انقلاب، از قدیم به وجهه ی غیرسیاسی حاج آقا -مثل منبرهای اخلاقی ایشان، روضه ها و مناجات خوانی شان و...- هم علاقه ی ویژه ای دارد و این نگاه ظریف به تربیت شخصی خود و شناخت مکرهای نفس را هم اینجا می یابد.

هرچند امروز حاج آقا بیشتر وقت شان را دارند برای تحول در رسانه (علی الخصوص تولید محصولات ارزشمند برای صداوسیما) می گذارند، اما کارهای مختلف هیچ گاه موجب این نشده که ایشان شأن اصلی خود را منبری بودن و روضه خوانی ندانند. منبرهایی که حاج آقا برای هرکدام شان -به تناسب مخاطب انتخاب شده- هدف، محتوا و طرزبیان خاصی را طراحی می کنند.

دوستان حاج آقا هنوز حسرت می خورند که چرا ایشان به مسیرش در حوزه ادامه نداد تا الان یکی از پربارترین درس های خارج در قم را داشته باشد...