شَعوانه

شعوانه از زنان زاهد و عابد و عارف است و به نوشته عبدالرحمن جامی وی از ایرانیان ساکن اُبُله بود و با صدای دلنشین خود مردم را موعظه می کرد و عابدان و صاحبدلان در مجلس وی حاضر می شدند. به گفته جامی شعوانه غالباً می گریست و زنان با وی می گریستند، وی را گفتند: «می ترسم از شدت گریه نابینا شوی». گفت: «در دنیا کور شدن در نزد من بهتر است از عذاب آخرت» شعوانه می گفت: «چشمی که از لقای محبوب خود بازماند به دیدار وی مشتاق باشد بی گریه نیک نمی ماند». عارفان بزرگی مانند ابوعلی فُضَیل بن عیاض بر علو مقام و زهد وی گواهی داده اند.