دوستم نداشتی رفتی تو کما

یادت اون بار جلوی بابام سینه ات رو سپر کردی و توش روش واستادی، وای چقدر آب شدم، همین کارت باعث شد تا چند وقت از زور خجالت از چند تا خیابون اون ورتر خونه ی مامان اینا رد بشم، راستی اون سری که جلوی خواهرام و شوهراشون سرم داد زدی و جلوی اونا سکه ی یه پولم کردی، یادته؟

 

آخه من که تقصیر نداشتم با شوهر خواهرم حرفت شد و فقط به خاطر اینکه بهت گفته سیگارت رو بیرون آتیش کن ، دق و دلی ات رو سر من خالی کردی، چقدر خواهرام الکی می خواستن دلداریم بدن...

 

یادته اولین سالگرد عروسیمون بود، کلی غذاهایی که دوست داشتی رو واست درست کردم، وقتی اومدی خونه گفتی: بازم مهمون داریم؟ گفتم نه، یه کم فکر کن. اگه گفتی امروز چه روزیه؟ اصلاً فکر نکردی، نخواستی که فکر کنی، گفتی چهارشنبه است، غافل از اینکه دوشنبه بود، گفتی، زن بیست سوالی راه انداختی؟ زود بگو ببینم چی شده؟ نکنه دوباره پول می خواهی، چه خواب تازه ای برام دیدی؟ بازم خواستم که ناراحت نشم، اما گفتم بی انصاف هنوز یک سال از عروسی مون نگذشته، به همین زودی یادت رفت، و تو با نهایت بی خیالی گفتی اوووَه ... همین! دو ساعت وقت منو گرفتی. یادت مامانم اینا واسم تولد گرفتند، همه اش فکر می کردم این تولد کار توِ ، وقتی رفتم خونه ی مامان اینا، همه چی آماده بود، از کلاه بوقی تولدم تا کیک و کادو و ... همه هم آمده بودند. فقط تو نبودی، پیش خودم گفتم می خوای جلوی همه غافلگیرم کنی که هنوز نیومدی، تا اینکه صدای زنگ اومد تو بودی وقتی اومدی هیچی تو دستت نبود، گفتم حتماً یه تیکه طلا خریدی گذاشتی گوشه ی جیبت ، مثل بخ وا رفتم وقتی گفتی، تولد کیه بهش تبریک بگم، اولش فکر کردم شوخیه اما یه کم بعد دیدم نه تو اصلاً تو باغ نیستی دوباره جلوی همه خراب شدم...

 

این اواخر دیگه حسابی دعوامون بالا گرفته بود، نمی گم چی کار کردی اما خودت خوب میدونی کارت اشتباه بود، انقدر جفتمون عصبانی بودیم که یکی من می گفتم، یکی تو، انگار تازه زبون باز کرده بودم تو هم که منو یه جور دیگه می دیدی، دمپایی ات رو از پات در آوردی و به طرفم نشونه رفتی، جا خالی دادم و خورد به ظرف کریستال خوشگله ی تو ویترین و پخش زمین شد، وای من اون ظرفو خیلی دوست داشتم. اما اون موقع اصلاً فکر نکردم چی کار می کنم، یه گلدون دم دستم بود چشمامو بستم و با تمام وجود به سمتت انداختم ...

 

بی انصاف چرا جا خالی ندادی مثل من که بخوره تو فرق سرت و حالا ... حالا نزدیک بیست روزی هست که تو کمایی و تو بیمارستانی. نمی دونم بر می گردی یا نه، اما ای کاش اون روز یه کم جا خالی داده بودی...

 

فرزانه فرجی