«عمر سعد و شمر» مؤمن بودند اما گرفتار کفر شدند

 ویرایش عکس دی ماه 98

رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران گفت : در به وجود آمدن حادثه کربلا برخی از بنی امیه نقش داشتند که کافر بودند و نمونه بارز آن نیز یزید بن معاویه است، اما عمر سعد و شمر از مؤمنانی بودند که گرفتار کفر شدند.
 
به گزارش راسخون به نقل از فارس، حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه، رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران در سخنرانی اخیر خود در هیئت ثارالله تهران طی مباحثی عنوان کرد: در این صحبت‌ها تلاش دارم دو جریان حق و باطل را در مقایسه با آموزه‌های قرآن کریم بررسی کنم.
 
وی در ادامه افزود: تمام این حوادث آینده‌ای که در عصر امام حسین(ع) اتفاق افتاد، گرایش‌های مختلف و جریانات گوناگونی که در آن زمان حضور پیدا کردند به یک معنی خداوند در قرآن کریم پیش بینی کرده و این پیش‌بینی قرآن و معرفی جریانات و گرایش‌های مختلف، اختصاصی هم به سال 60 هجری ندارد، بلکه در هر دوره، زمان و مقطعی ما این پیش بینی را داریم که باید از آن استفاده کنیم و بهره ببریم.
 
خسروپناه با اشاره به آیه 54 سوره حج گفت: خداوند در این آیه می‌فرماید که اهل دانش و معرفت می‌دانند که قرآن از طرف خدا به حق نازل شده است بنابراین اهل معرفت ایمان می‌آورند، دلهایشان با قرآن آرام می‌گیرد و هر کسی هم که ایمان بیاورد به هدایت می‌رسد. معنای این آیه این است که یک عده اهل حق هستند، اما عده‌ای هم هستند که اهل باطل‌اند آنها از باطل سخن می‌گویند ما این دو دسته حق و باطل را در حادثه کربلا مشاهده می‌کنیم.
 
وی با تأکید بر اینکه ما حق محض داریم اما باطل محض نداریم چرا که همیشه باطل وقتی ظاهر می‌شود که آمیخته‌ای از حق و باطل است، یادآور شد: هیچ زمان باطل محض خود را ظاهر نمی‌کند بلکه خود را با حق آمیخته می‌کند. ممکن است کسی کار درستی انجام دهد اما هدفش درست نباشد مثلا این کارها را برای شهرت و قدرت انجام می‌دهد. پس باطل اعم از این است که گفتار و کردار غلط باشد یا کردار و گفتار درست بوده اما برای غرض شیطانی باشد. اما وقتی کسی اهل حق است هم گفتار و کردار و هم هدفش حق است.
 
رییس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران درباره گرایش‌های باطل در حادثه کربلا و نهضت حسینی توضیح داد: یکی از گرایش‌های باطل در عصر امام حسین(ع) کافران هستند یک عده‌ای بودند که در قصه کربلا اصولا کافر بوده و در این حادثه هم نقش مهمی داشتند . قرآن کریم کافر را کسی می‌داند که ایمان به عالم غیب ندارد و اعتراف هم می‌کند که آنها را قبول ندارد. ما معتقد هستیم که برخی از بنی‌امیه کافر بودند و در حادثه کربلا هم نقش داشتند.
 
وی با اشاره به سندی از کافربودن امویان گفت: در حدیثی که شیخ طوسی روایت کرده، فردی نقل می‌کند که امام حسین(ع) هفت روزه بودند که پیامبر اکرم(ص) نزد آمدند و گفتند که پسرم را بیاورید، ما هم ایشان را دست پیغمبر(ص)‌ دادیم و حضرت شروع به گریستن کردند. پیغمبر فرمود که من برای پسرم می‌گریم چرا که پسرم را یک گروه متجاوز کافر از بنی امیه به قتل می‌رسانند.
 
خسروپناه، نمونه بارز گرایش اول در کربلا را یزید بن معاویه معرفی کرد و در ادامه افزود:  اما گرایش دوم اهل باطل که در حادثه کربلا نقش داشتند منافقین بودند، منافق با کافر هیچ فرق اعتقادی و قلبی ندارد، یعنی همانطور که کافر اعتقاد به خدا و پیغمبر ندارد منافق هم همینطور است اما فرقش با کافر این است که منافق اظهار دروغین می‌کند که مسلمان است اما کافر که اظهار می‌کن کافر است مثل یزید.
 
وی با تأکید بر اینکه منافقان به دنبال خدعه و نیرنگ هستند که می‌خواهند خدا و پیغمبر را فریب دهند درحالیکه خود را فریب می‌دهند، توضیح داد: منافق خود را مصلح و اصلاح‌گر معرفی می‌کنند درحالیکه به دنبال فساد در زمین هستند. هانتینگتون کتابی دارد که می‌گوید امروزِ ما دنیایی است که باید از اصلاح دم بزنیم اما دنبال ایجاد فساد باشیم، از دموکراسی دم بزنیم اما دنبال استبداد و استعمار باشیم، همان چیزهایی که ماکیاولی هم مطرح می‌کرد. این شعارها زیبا است اما در عملکرد عکس آن است.
 
این استاد فلسفه حوزه و دانشگاه گفت: قرآن کریم معتقد است که این منافقان به دنبال آرامش هم نیستند بلکه خیال می‌کنند که با یک مقام، موقعیت و منصب به چیزی می‌رسند درحالیکه به جز بدبختی چیزی نصیبشان نمی‌شود.
 
وی اظهار داشت: در روایات داریم امام حسین(ع) می‌فرماید که محبت ما را مؤمنان دارند. حضرت منافق را کسی می‌داند که دروغ می‌گوید، وعده می‌دهد وفا نمی‌کند، امانت می‌گیرد و خیانت می‌کند. حال اگر ما بخواهیم مصداق پیدا کنیم بهترین مصداق در حادثه عاشورا را می‌توان در افرادی مثل عبیدالله بن زبیر پیدا کرد.
 
وی اظهار داشت: ابی عبدالله(ع) در برخی خطبه‌ها می‌گوید که اینها کافر شدند بعد از ایمان اما برخی این کفر را اظهار کردند و برخی اظهار نکردند. واقعا عمر سعد و شمر مؤمنانی بودند که گرفتار کفر شدند. اصلاً شمر لذت می‌برد که به اهل بیت(ع) آسیب برساند و در این مسیر مسابقه می‌داد.
/2759/