با کمی اندیشه و بصیرت ریشه حضور انورهای آسمانی را میتوان در عشق و مودت آنها به حضرت ثامن الحجج (ع) جستجو کرد.
چه ارتباط تنگاتنگی میان ضامن آهو و دوست‌داران و عاشقان این حضرت وجود داشت که از سایر کشورهای اسلامی برای تجدید میثاق با ایشان همگان راهی خراسان شدند و چه نعمتی افزون تر از اینکه گوشه گوشه کشورمان به قدوم عزیزیان دل حضرت زهرا (س) متبرک شده است.
با تمام توطئه‌ها و کینه‌ورزی‌های بیگانگان و بدخواهان نظام و انقلاب اسلامی کشورمان ایران، تا موعد ظهور حضرت صاحب (عج) ایران ما از تمام گزند بلایا و دشمنی دشمنانمان در امان است؛ چراکه مشهد الرضا (ع) معطوف توجه‌های حضرت حق است.
در زمان حضور حضرت رضا (ع) به منظور ولایت‌عهدی در دوران حکومت عباسی شمار کثیری از فرزندان حضرت موسی کاظم (ع) برای دیدار ایشان راهی ایران شدند و بنا به دلایل مختلف در کشور ما یا توسط مامورین حکومت غاصب عباسی به شهادت رسیدند و یا پس از گذشت زمان به طور طبیعی این دنیای فانی را وداع گفتند.
چه ارتباط تنگاتنگی میان ضامن آهو و دوست‌داران و عاشقان این حضرت وجود داشت که از سایر کشورهای اسلامی برای تجدید میثاق با ایشان همگان راهی خراسان شدند و چه نعمتی افزون تر از اینکه گوشه گوشه کشورمان به قدوم عزیزیان دل حضرت زهرا (س) متبرک شده است.
با تمام توطئه‌ها و کینه‌ورزی‌های بیگانگان و بدخواهان نظام و انقلاب اسلامی کشورمان ایران، تا موعد ظهور حضرت صاحب (عج) ایران ما از تمام گزند بلایا و دشمنی دشمنانمان در امان است؛ چراکه مشهد الرضا (ع) معطوف توجه‌های حضرت حق است.
در زمان حضور حضرت رضا (ع) به منظور ولایت‌عهدی در دوران حکومت عباسی شمار کثیری از فرزندان حضرت موسی کاظم (ع) برای دیدار ایشان راهی ایران شدند و بنا به دلایل مختلف در کشور ما یا توسط مامورین حکومت غاصب عباسی به شهادت رسیدند و یا پس از گذشت زمان به طور طبیعی این دنیای فانی را وداع گفتند.
او کیست که حضرت مقام معظم رهبری عشق و مودت خودشان نسبت به این آستان مقدس را بارها نمایان کرده اند؟!
ایشان از فرزندان امام موسی کاظم (ع) و بر کتیبه درب منبت کاری شده ضریح چوبی بقعه نام امامزاده (جعفر حوازی) فرزند امام هفتم (ع) نگاشته شده است.
علامه بیهقی متوفای سال ۵۶۵ هجری قمری از پیشگامان علم انساب است می‌نویسد: «جعفر بن محمد بن جعفر بن‌الحسن بن‌علی بن‌عمرالاشرف بن‌امام زین‌العابدین، قتله عبدالله بن عمر، عامل محمد بن طاهره بالری بسر بالری سناردک و قبره بها و صلی علیه القاضی بالری، و کان یوم قتل ابن سبع و اربعین سنه»
بنابراین گفتار مرحوم بیهقی که تمام مطلب را در سه خط خلاصه کرده دیگر جای هیچ بحث و تردیدی نیست که مشهد کنونی از آن همین امامزاده جلیل‌القدر است که در شهر ری به شهادت رسیده است و در سنادرک (پیشوا) مدفون شده است.
حضرت امام موسی الکاظم (ع) نسبت به سایر ائمه (ع) فرزندان زیادتری داشت.
برخی از مورخان تعداد آنان را تا ۶۰ نفر ذکر کرده‌اند، ولی اغلب مورخان تعداد فرزندان آن حضرت را ۳۷ نفر دانسته‌اند. بدیهی است که اغلب آن بزرگواران، برادران ناتنی امام رضا (ع) به شمار می‌روند. با مطالعه تاریخ آنچه مسلم است، اینکه یکی از فرزندان امام کاظم (ع)، امامزاده جعفر است.
از کسانی که این امامزاده را از فرزندان بلافصل امام کاظم (ع) ذکر کرده‌اند، شیخ عباس قمی است.
مؤلف کنز الانساب، تعداد فرزندان امام هفتم را ۴۲ تن ذکر کرده و در ادامه نوشته است: «چون مأمون، حضرت علی بن‌موسی‌الرضا را از مدینه به شهر طوس دعوت کرد، جمله فرزندان و فرزندزادگان حضرت امام کاظم (ع) به تدریج از بغداد رو به ولایت خراسان نهادند، من جمله تعدادی از این بزرگواران همچون جعفر و ابراهیم و ... چون به ناحیه ساوجبلاغ رسیدند، دشمنان از عقب آمدند و مجادله بسیار کردند و سرانجام حسن بن‌موسی الکاظم (ع) را شهید کردند. امام جعفر بن‌موسی الکاظم (علیه السلام) که در حین دفاع مجروح شده بود، در توابع ورامین به موضع سناردک (پیشوا) در اثر شدت جراحات وارده به شهادت رسید.»
مؤلفان ریاض الانساب و تاریخ خوار و ورامین نیز این نکته را تأیید می‌کنند آیت‌الله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی در جواب سؤال دو تن از علمای پیشوای ورامین درباره هویت امامزاده جعفر، این گونه اظهار نظر فرموده‌اند:
«امامزاده جعفر از فرزندان بلافصل حضرت موسی بن‌جعفر (ع) می‌باشند که در قریه خوار در اطراف مدینه منوره زندگی می‌کردند. جمعی از آن قریه تصمیم گرفتند به خدمت حضرت علی بن‌موسی‌الرضا (ع) در مرو مشرف شوند و امامزاده جعفر را به سرپرستی خودشان انتخاب کنند. چون ایشان عالم و دانشمند و زاهد بودند و به این قصد حرکت کردند، وقتی به ایران آمدند، مأمون حضرت رضا (ع) را شهید کرده بود. مأمورین مأمون، با این گروه در اطراف ساوه جنگیدند. عده‌ای از این جمع در آن درگیری شهید شدند. امامزاده جعفر در حین مبارزه با مأمورین مأمون، دراین جنگ مجروح شدند و با همان حالت بدان نواحی تشریف برده و در محل سناردک (شهرستان پیشوا) در اثر همان مجروح بودن شربت شهادت نوشیدند.»
کاتب نسخه خطی تاریخ خوار و ورامین می‌نویسد: «امامزاده جعفر در سناردک، در منزل مردی به نام جلال‌الدین به تاریخ ۱۵ جمادی الثانی ۲۱۷ قمری رحلت نموده است و سپس در گورستان محل مدفون شد.»
نکاتی که از زندگانی این امامزاده جلیل‌القدر به دست می‌آید، این است که وی از فرزندان بلافصل امام هفتم (ع) است و درباره مدفن وی تردیدی نیست که موضع کنونی، مدفن او است. درباره محل جراحت آن بزرگوار ـ ساوجبلاغ یا ساوه ـ اختلاف است. آنچه مسلم است اینکه وی در اثر شدت جراحت، در این مکان فعلی شربت شهادت نوشیده است. شهادت امامزاده جعفر در سال ۲۱۷ بعید به نظر می‌رسد؛ زیرا مهاجرت سادات و علویان را به سرزمین ایران میتوان به چهار گروه و دسته کلی تقسیم کرد:
دسته اول، سادات و علویانی هستند که در زمان حجاج بن یوسف ثقفی به ایران مهاجرت کردند.
دسته دوم، سادات و علویانی بودند که در زمان ولایت‌عهدی امام رضا (ع) به عشق دیدار آن حضرت به ایران مهاجرت کردند؛ ولی اغلب آنان موفق به زیارت حضرت نشدند. آنان در بین راه با شنیدن خبر شهادت امام رضا (ع) و در اثر درگیری با مأموران عباسی، به دست آنان شهید شدند و یا فرار کردند و بعدها در اثر بیماری از دنیا رفتند.
گروه سوم، سادات و علویانی هستند که در قیام‌های مسلحانه علیه خلفای اموی و عباسی شرکت داشتند و بعد از شکست قیامشان، ازخوف خلفای عصر به ایران پناهنده شدند.
دسته چهارم، ساداتی بودند که در زمان حکومت علویان در طبرستان و گیلان به ایران مهاجرت کردند و برای همیشه ماندگار شدند.
امامزاده جعفر (ع) طبق اظهارات عالمان انساب، ازدسته دوم به شمار می‌آید که برای دیدار برادر بزرگوارش عازم ایران شد؛ ولی در میان راه، به دست دشمنان مجروح و در اثر شدت جراحت شهید شد. اگر آن بزرگوار بعد از شهادت امام رضا (ع) در سال ۲۰۳ قمری مجروح شده باشد، آن وقت رحلت وی چهارده سال پس از شهادت حضرت رضا (ع) است که درست به نظر نمی‌رسد، مگر آنکه امامزاده جعفر (ع) دیگری باشد که آن هم نیاز به تحقیق و بررسی کامل‌تری دارد.اهالی محترم پیشوا معتقدند که امامزاده جعفر (ع) بعد از مجروح شدن، به این موضع پناه آورده و سپس شهید شده است و هم اکنون محل شهادت او را «شهیدگاه» می‌نامند و این مکان در نزد اهالی آن سامان، احترام و قداست خاصی دارد. میان شهیدگاه و محل تدفین و مرقد کنونی او، فاصله است.
از تاریخ دقیق شهادت وی اطلاعی در دست نیست؛ ولی بی‌گمان شهادت آن بزرگوار در بین سال‌های ۲۰۳ و ۲۰۴ قمری بوده است.
مقام معظم رهبری عشق و ارادت اهالی شهرستان ورامین و پیشوا نسبت به این آستان مقدس را چنین بیان می‌کنند: «مردم ورامین این امامزاده عظیم الشان را چون جان شیرین در برگرفته‌اند.»
«اساساً پیشوا مرکز شهادت است. پایگاه شهادت نیکان و برگزیدگان است و برجسته‌ترین چهره شهید همین بزرگواری است که این صحن و سرای به نام اوست فرزند موسی بن جعفر و سلاله پاک پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)».
آیت‌الله العظمی صافی گلپایگانی نیز در این باره فرموده‌اند که: «وجود حضرت امامزاده جعفربن موسی‌الکاظم (ع) در این منطقه که ولایت اهل بیت را داشته‌اند نشانه ریشه داشتن تشیع در این منطقه است.» معظم‌له هنگامی‌که کارت دعوت آستانه که منقش به تصویر بارگاه ملکوتی امامزاده جعفر بود را رویت نمودند آن تصویر را بوسید و فرمودند: «سلام من را به آقا امامزاده جعفر برسانید.»
آیت‌العظمی نوری همدانی نیز درباره شکوه و جلال این آستان مقدس فرموده‌اند که: «شکوه صحن و سرای امامزاده جعفر نماینگر علاقه و محبت شدید اهالی آن شهر به خاندان عصمت و طهارت است».
