پاسداری یک تکلیف است که برعهده اهل ایمان است و در ابعاد مختلف مادی و معنوی جریان دارد. از پاسداریِ مرزهای علم گرفته تا پاسداریِ مرزهای یک کشور؛ همچنین پاسدار بودن به شیوه‌های مختلفی هم صورت می‌گیرد که یکی می‌تواند بر دیگری ارجح باشد مثلا پاسداری بدون مهاجرت و پاسداری با مهاجرت و تحمل سختی‌های مختلف مانند دوری از خانواده، شهر، تعلقات، امکانات، وسایل آسایش و... به‌همین جهت است که خداوند در قرآن مقام و ثواب بزرگی برای اهل جهاد و هجرت در نظر گرفته است و به‌شدت آنها را دوست می‌دارد. زمانی‌که خداوند دستور می‌دهد به محافظت از مرزهای معنوی و مادی و می‌فرماید: «یَاأیُّهَا الَّذِینَ اَّمَنُوا قُوا أنفُسَکُمْ وَأهْلِیکُمْ نَاراً؛ ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید، خودتان و کسان‌تان را از آتش دوزخ حفظ کنید.»(تحریم6) می‌داند که برخی محافظت‌ها سختی و دردمندی به‌همراه دارد. به‌همین جهت آنان‌که اهل تحمل سختی‌ها هستند و با صبر این سختی‌ها را از سر می‌گذرانند را می‌ستاید و دوست‌شان دارد.(آل عمران146)؛ آنها را برتر می‌داند.(نساء95)؛ بهترین‌ها را برای‌شان در نظر می‌گیرد.(توبه88)؛ بهترین روزی را به آنها می‌دهد.(انفال74)؛ آنها را با حمایت، هدایت و کمکش به پیروزی می‌رساند.(صف12و13)؛ خداوند خودش جان آنها را به بهای بهشت می‌خرد.(توبه111) و...
حقیقت پاسداری همین اتصال و قرب به خداوند است. زندگی همین‌هاست و سعادت در این مسیر است. هنگامی که یک پاسدار احساس می‌کند خداوند متوجه اوست و مورد لطف و محبت و فضل خداوند قرار دارد آن لحظه زیباترین لحظات زندگی دنیای و اخروی اوست. این آیات باید همیشه در ذهن یک پاسدار باشد تا بدانند که در چه حالتی باید باشد که مورد توجه خداوند قرار بگیرد. حال با توجه به آیات ذکر شده بهتر می‌توانیم این آیه را درک کنیم که می‌فرماید: «وَاَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ وَ مِن رِباطِ الخَیلِ تُرهِبونَ بِه عَدُوَّ اللهِ وَ عَدُوَّکُم»(انفال60) یکی از قوایی که در یک پاسدار باید به نهایت قوت و قدرت برسد نیروی معنویت و حالت بندگی او است. اگر این قدرت در او نباشد، هر قدرت مادی دیگری می‌تواند بلای جان خودش و مردمش شود. قدرتی‌که با آن خداوند ترس و وحشت را در دل دشمنان اسلام و مسلمین می‌اندازد. این قدرت حتی دشمنان را به حیرت وامی‌دارد و مجذوب خود می‌کند تا جایی‌که آروز می‌کنند کاش مانند او بودند.
بر اساس روایتی در کتاب کافی، جبرئیل بر رسول خدا (ص) فرود آمد و عرض کرد «ای محمد! به‌راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها، ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت؛ (اما) امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است». هنگامی‌که امام حسین(ع) دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش گویی به نوزاد فاطمه زهرا سلام‌الله علیها، به زمین فرود آیند. خداوند هم در عوض شهادتش شفا را در تربت ایشان قرار دادند.
نام‌گذاری میلاد خجسته چنین امامی به نام روز پاسدار، موجب فخر سربازان سبزپوش وطن است؛ اما این نام‌گذاری که در سال 1358 توسط امام راحل انجام گرفت، برای پاسداران چند درس مهم دارد: 1- عدالت: ازآنجایی‌که امام حسین(ع) قیام خود را بر علیه جور و ستم یزید و معاویه قرار داد، پاسداران نیز علاوه بر اینکه خود باید موصوف به عدالت باشند تا بتوانند از عدالت پاسداری کنند؛ باید ذات پاسداری خود را نیز در دفاع از عدالت قرار دهند. 2- بصیرت افزایی: یکی از اهداف مبارزاتی امام حسین(ع) مقابله با خفقان و وارونه نشان دادن مکتب نورانی پیامبر اعظم (ص) بود و برای این جهاد تبیین هزینه‌های زیادی اعم از شهادت و اسارت اعضای خانواده و فرزندان را پذیرا شدند.
اکنون سپاه پاسداران در عرصه‌هایی بسیار گسترده‌تر از دفاع مقدس در حال مبارزه سخت، نرم و هوشمند است تا هم از ساختار و هم از محتوای انقلاب اسلامی دفاع کند. در موارد بسیاری در هوا، دریا، زمین و فضا پنجه در پنجه آمریکا افکنده و به لطف خداوند پیروزی‌های شایسته بی‌شماری به دست آورد و بارها دشمنان لجوج و عنود را به گوشه رینگ برده و پیام‌آور شادی در میان امت اسلامی گردیده است.
در سال‌های اخیر سپاه پاسداران در مقابل حجم گسترده آتش سلاح‌های جنگی دشمنان بیرونی با تعقل و شجاعت جنگیده است و بازدارندگی از هرگونه حمله نظامی دشمنان به کشور نشان از اثرگذاری این اقدامات مقتدرانه دارد؛ اما دشمن با تحریف و وارونه نمایی به تاکتیک‌هایی شبیه معاویه در معرفی پاسداران انقلاب اسلامی روی آورده است تا حمایت مردمی را از آنان کاهش دهد؛ لذا تاکتیک سپاه و پاسداران برای مقابله با این هجمه‌ها مبتنی بر حضور مؤثر در سه عرصه جهاد خصوصاً جهاد تبیین است و به لطف خداوند این راهبرد برکات زیادی داشته است.
