بنابراین واضح است که اعزام رسمی و علنی نیروی رزمی به اوکراین هم مورد مطالعه قرار گرفته است. این موضوع را ما ماه‌ها پیش مطرح کرده و موارد آن را هم بررسی کرده بودیم. این نیروها به شکل‌های غیررسمی و غیراعلامی از همان ابتدا در اوکراین حضور داشتند و آنها بودند که میدان نبرد را مدیریت می‌کردند، چرا که بسیاری از اوکراینی‌ها هیچ کینه و عداوتی نسبت به روسیه نداشته و حتی در شش ماه پس از شروع جنگ قرارداد متارکه را هم امضا کردند. ولی به دلیل حضور گسترده و نقش‌آفرینی موثر این نیروها در اوکراین، آنها موفق شدند دامنه جنگ را گسترش دهند و امروز هم شاهد این هستیم که آنگلوساکسون‌ها از شکست در جبهه اوکراین وحشت‌زده هستند.
قبلا اشاره کردیم که نبرد در اوکراین برای ناتو، مساله مرگ و زندگی است؛ اگر غربی‌ها در این نبرد شکست بخورند، شاهد فروپاشی نهایی این نهاد نظامی پس از حدود سه ربع قرن و سه دهه پس از فروپاشی پیمان ورشو خواهیم بود. این موضوع بسیار مهم و راهبردی است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت و باعث شده تا پس از سقوط آویوکا، شاهد واهمه نگرانی و ترس سران آمریکا و انگلیس باشیم. اینکه وزیر جنگ امریکا تهدید می‌کند اگر به قول او «اوکراین» و در واقع «ناتو» در این سطح و شکل در جنگ با روسیه شکست بخورد، ناتو با مسکو وارد جنگ می‌شود، موضوع تازه‌ای نیست و نشان از وضعیت بسیار بحرانی ناتو دارد.
این گفته‌های ژنرال لوید آستین در جلسه استماع کمیته خدمات مسلح مجلس نمایندگان آمریکا مطرح شده است. اگرچه این جلسه استماع در ابتدا درباره بستری شدن آستین در بیمارستان در اوایل سال جاری میلادی برگزار شد، اما اعضای کنگره سوالات دیگری را درباره مقدار و میزان کمک‌های نظامی آمریکا که مورد نیاز اوکراین است از وی پرسیدند. وزیر جنگ آمریکا همچنین تاکید کرد که تصویب کمک‌های بیشتر به کی‌یف برای جلوگیری از بدتر شدن اوضاع در اوکراین مهم است؛ تصویب این کمک‌ها از آن جهت مهم است که جلوی یک کشور را برای ترسیم مرزهای همسایه‌اش و کنترل غیرقانونی قلمروی حاکمیتی آن کشور می‌گیرد.
وزیر جنگ آمریکا در ادامه صحبت‌هایش گفت: می‌دانیم که اگر ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در اوکراین موفق باشد، متوقف نخواهد شد. او به اقدامات تهاجمی‌تر در منطقه ادامه خواهد داد و دیگر رهبران در سراسر جهان و دیگر مستبدان در سراسر جهان به این موضوع نگاه خواهند کرد و از این واقعیت که این اتفاق افتاد و ما در حمایت از یک دموکراسی شکست خوردیم، تشویق خواهند شد. او در ادامه مدعی شد: اگر اوکراین در این جنگ شکست بخورد، کشورهای حوزه بالتیک نیز شاید مورد تهدید قرار بگیرند؛ اگر شما یک کشور بالتیک هستید، واقعا نگران هستید که آیا بعدی هستید یا خیر. آنها پوتین را می‌شناسند. آنها می‌دانند که او چه توانایی‌هایی دارد. صادقانه بگویم، اگر اوکراین سقوط کند، من واقعا معتقدم که ناتو با روسیه درگیر خواهد شد.
این اظهارنظر وزیر جنگ آمریکا، پیش از آنکه هشداری به روسیه باشد «مبنی بر اینکه نباید در جنگ پیروز شود و باید در همین نقطه‌ای که هست، متوقف شده و جنگ را خاتمه دهد» یک اعلام آمادگی و هشدار به سناتورها، افکار عمومی امریکا و همچنین کشورهای اروپایی است که در خط مقدم نبرد با روسیه حضور دارند و بیشترین آسیب را می‌بینند. در حقیقت، آنچه آستین می‌گوید؛ بیان دیپلماتیک اعزام نیرو به اوکراین است. صحبت‌های او را باید اینگونه تفسیر کرد: برای آنکه ناتو ناچار نشود با روسیه در اوکراین وارد جنگ شود باید جلوی پیروزی روس‌ها را گرفت و این مساله با اعزام محدود نیرو صورت می‌گیرد تا ناچار به اعزام گسترده نیرو نگردیم!
با این حال به نظر می‌رسد که خود روس‌ها هم موضوع اعزام نیروی نظامی غربی به اوکراین را جدی گرفته‌اند؛ دستکم دستگاه‌های اطلاعاتی و عملیاتی قدرتمند روسیه آن سطح از دسترسی را در نهادهای تصمیم‌گیر و دولت‌های عضو ناتو دارند که بتوانند برخی از خط و ربط‌ها و خطوط تماس را تشخیص دهند. بنابراین برای روس‌ها مبرهن شده که با شکست‌های پیاپی و عقب‌نشینی‌های مداوم مزدوران اوکراینی و ارتش زلنسکی از خطوط مقدم نبرد، سطح مداخله کشورهای غربی برای جلوگیری از یک فروپاشی جدی که قابلیت جمع شدن را نداشته باشد بسیار بالا است و این موضوع باعث واکنش مقامات کرملین شده است.
به همین دلیل وزیر امور خارجه روسیه در مورد اظهارنظر رئیس جمهور فرانسه و صحبت‌های وزیر جنگ آمریکا اینگونه توضیح داده است: پس از همه بحث‌هایی که به دلیل اظهارات ماکرون انجام شد، تا جایی که من متوجه شدم او گفت که سخنان خود را پس نمی‌گیرد. اشاره کردید که واشنگتن خود را از چنین موضعی جدا کرده است؛ اما این کاملاً درست نیست. در واقع، رئیس‌جمهور آمریکا گفت که ما قرار نیست (با روسیه) بجنگیم و آقای آستین گفت که اگر اوکراین از روسیه شکست بخورد، ناتو باید با روسیه مبارزه کند. این مسئله‌ای جدی است.
لاوروف همچنین با اشاره به حضور نظامیان غربی در اوکراین گفت که نه‌تنها مزدوران داوطلب، بلکه افسران نظامی ایالات متحده، انگلیس و فرانسه در اوکراین حضور دارند. قبل از کودتا (کودتای میدان در اوکراین) صدها شهروند آمریکایی وزارتخانه‌ها صاحب منصب بودند، مانند حال حاضر که گفته می‌شود آنها مزدوران خود را در آنجا دارند. در واقع افسران نظامی در آنجا حضور دارند افسران انگلیسی و فرانسوی. ما به‌خوبی از این موضوع آگاهی داریم.
افشاگری روزنامه آمریکایی درباره دخالت نظامی ناتو در جنگ اوکراین
باشگاه خبرنگاران جوان: در واکنش به اظهارات رئیس‌جمهور فرانسه مبنی بر احتمال اعزام نیروهای ناتو به اوکراین، روزنامه واشنگتن‌پست در گزارشی به شرح این نکته پرداخت که با کمی دقت می‌توان دریافت نیروهای ناتو همین حالا هم در جنگ اوکراین حضور دارند.به گزارش واشنگتن‌پست، با ادامه درگیری اوکراین و روسیه، حضور نیروهای خارجی از جمله ناتو در خاک اوکراین به محل بحث ژئوپلتیک و ابهام استراتژیک تبدیل شده است. اگرچه کشورهای عضو ناتو رسماً استقرار نیروهای رزمی در اوکراین را رد کرده‌اند، اما با انجام یک بررسی عمیق‌تر می‌توان به شبکه‌ای از مستشاران نظامی، نیروهای ویژه و شبکه‌های پشتیبانی پی برد که تشخیص مرزهای مداخله مستقیم را دشوار کرده است.
اظهارات اخیر «امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه در مورد امکان استقرار نیروهای ناتو در اوکراین، بحث‌هایی را در مورد میزان مداخله ناتو در جنگ اوکراین برانگیخته است. رویکرد «ابهام استراتژیک» ماکرون نشان از تلاش ناتو برای برقراری یک موازنه ظریف و دشوار است: حمایت از قدرت دفاعی اوکراین بدون تشدید درگیری و رویارویی مستقیم با روسیه. این موضع نماد استراتژی کلی غرب است؛ چراکه غرب در ابتدا از ارائه کمک‌های غیرمرگ‌بار به اوکراین شروع کرد و حال به درنظرگرفتن حمایت نظامی مستقیم‌تر و آشکارتر رسیده است.
ماکرون اخیرا در نشستی درباره اوکراین در پاریس به خبرنگاران گفت: «امروز هیچ اتفاق‌نظری برای اعزام نیروها، به‌شیوه‌ای رسمی، وجود ندارد. اما از نظر پویایی، ما نمی‌توانیم گزینه‌ای را حذف کنیم. ما هر کاری که لازم است انجام خواهیم داد تا از پیروزی روسیه در این جنگ جلوگیری کنیم.» این اظهارات وی واکنش‌های گسترده‌ای را به همراه داشت؛ اما روزنامه واشنگتن‌پست در گزارش خود اظهار کرد نظامیان ناتو همین حالا هم به نوعی در اوکراین حضور دارند.
بر اساس این گزارش، برخی اسناد و گزارش‌های فاش‌شده از حضور تعدادی از نیروهای ویژه و مستشاران نظامی آمریکا، انگلیس، فرانسه و سایر کشورهای ناتو در اوکراین خبر می‌دهند. این نیروها عمدتاً بیشتر درگیر پشتیبانی تدارکاتی، آموزشی و اطلاعاتی هستند تا نبرد مستقیم. نقش سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در تأمین مالی و تجهیز شبکه‌ای از پایگاه‌های جاسوسی در سرتاسر اوکراین برای کمک به ردیابی تحرکات نیروهای روسیه و هدف قراردادن تجهیزات نظامی این کشور، ماهیت مخفیانه مداخله ناتو را بیشتر آشکار می‌کند.
علاوه بر این مداخله‌های مستقیم دولتی، جنگ اوکراین شاهد پیوستن هزاران داوطلب خارجی از جمله از کشورهای ناتو به نیروهای مسلح اوکراین بوده است. این داوطلبان پیشینه‌های مختلفی دارند؛ از جمله کهنه‌سربازان سابق ارتش که با انگیزه تعهدات ایدئولوژیک یا اعتقادات شخصی به ارتش اوکراین پیوسته‌اند. «ولودیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور اوکراین دستور داده تا به اتباع خارجی اجازه پیوستن به گارد ملی این کشور داده شود و همچنین روند شهروندی برای کسانی که از اوکراین دفاع می‌کنند تسهیل گردد. این طرح‌های کی‌یف موجب هجوم جنگجویان خارجی به ارتش اوکراین شده و اتکای اوکراین به حمایت‌های بین‌المللی را نشان می‌دهد.
به گزارش این روزنامه آمریکایی، حضور سربازان و مستشاران خارجی از کشورهای ناتو در اوکراین، هرچند در نقش‌های غیرجنگی، نشان می‌دهد غرب سعی دارد بین ارائه حمایت لازم از اوکراین و اجتناب از اقداماتی که منجر به تشدید تنش با روسیه شود، توازن برقرار کند. کرملین نیز با اشاره به نشانه‌های حضور نظامیان خارجی در اوکراین، استدلال می‌کند که این درگیری یک نبرد نیابتی با غرب است؛ امری که حمایت مردم روسیه را از ادامه‌یافتن جنگ اوکراین افزایش داده است.
دخالت نیروها و مستشاران ناتو در اوکراین، چه از طریق مجاری رسمی و چه از طریق مشارکت داوطلبانه فردی، بر سهم جامعه بین‌المللی در جنگ اوکراین تاکید دارد. کشورهای ناتو همچنان درگیری مستقیم جنگی را امری خارج از گزینه‌های موجود می‌دانند، اما واشنگتن‌پست اذعان می‌کند که حمایت ارائه‌شده از طریق آموزش، اطلاعات و کمک‌های تدارکاتی غرب، نقش مهمی در قدرت نظامی اوکراین ایفا می‌کند.
به گزارش واشنگتن‌پست، این حضور غیابی ناتو در اوکراین گواهی است بر ابعاد بین‌المللی این جنگ. بر اساس این گزارش، ابهام استراتژیک اتخاذشده توسط کشورهای ناتو علاوه بر فراهم‌ساختن ارائه حمایت‌های حیاتی به اوکراین، سؤالاتی را در مورد آینده مداخله نظامی بین‌المللی و قوانین حاکم بر جنگ در قرن بیست و یکم ایجاد می‌کند.
