یا محمد بن علی الباقر
ابن شهر آشوب درباره امام باقر (علیه السلام) مىگوید: او راست‌گوترین، گشادهروترین، بخشندهترین و عالم‌ترین مردمان بود، همواره ذکر حقّ بر زبانش جارى بود و غذا خوردن یا صحبت با مردم مانع از ذکر وى نبود، مراتب بخشندگى و بزرگوارى آن امام در میان مردم زبانزد بود و هیچ گاه از صله دادن به برادران و دیدارکنندگان و آرزومندان به ستوه نمىآمد، بسیار خاضع و خاشع بود و همواره اهل بیت خود را به تلاوت قرآن فرمان مىداد و هر کس نمىتوانست مىفرمود، ذکر بگوید.
امام باقر علیه السلام فرمودند: مَنْ زارَ أَخاهُ فی بَیْتِهِ قالَ اللّه ُ عَزَّ وَجَلَّ لَهُ أَنْتَ ضَیْفی وَزائِری عَلَیَّ قِراکَ وَقَدْ أَوْجَبْتُ لَکَ الْجَنَّهَ بِحُبِّکَ إِیّاهُ. هر کسی برادر دینی خویش را (به قصد قربت) در خانه اش دیدار کند خدای عزّ وجلّ به او می فرماید: مهمان و زائر من هستی، پذیرایی از تو برعهده من است و برای تو بهشت را بدلیل دوستی او واجب کردم. الکافی، ج2، ص177.
