(س هفتم و هشتم ق)، عالم امامى، نویسنده و شاعر، متخلص به كاشى. معروف به حسن كاشى. اصلش از كاشان بود اما در آمل به دنیا آمد و در آنجا نشو و نما یافت. وى از بزرگترین شعراى زمان خود بود كه هیچ گاه مدح شاهان نكرده و شعرهایش همگى در مدح ائمه اطهار (ع) به ویژه حضرت امیرالمؤمنین على (ع) بوده است. او از معاصرین ...

(ز 446 ق)، شاعر و نویسنده. از داستان‏سرایان بزرگ ایران و معاصر و مداح امیر ابوطالب طغرل بیگ محمد بن میكائیل سلجوقى (455 -429 ق) بود. از دانشهاى روزگار خود آگاهى داشته و زبان پهلوى را نیز مى‏دانسته و از ادبیات عربى نیز آگاه بوده است. شهرتش به واسطه‏ى منظومه‏ى عاشقانه‏ى «ویس و رامین» است كه به تشویق ابوالفتح ...

(تو 1328 ق)، عالم امامى، واعظ، عارف و نویسنده. در اصطهبانات به دنیا آمد و براى فراگیرى علوم اسلامى به شیراز مهاجرت كرد. پس از تحصیل معقول و منقول به وعظ و خطابه و تألیف پرداخت. وى به اكثر شهرستانهاى ایران براى تبلیغ و نشر مبانى و معارف اسلامى مسافرت كرد. از آثارش: «بستان معرفت» یا «كشكول شیخ‏الاسلامى»، ...

(ز 1041 ق)، نویسنده و شاعر، متخلص به نبى. در قزوین به دنیا آمد و در آنجا نیز نشوونمایافت. پدرش از تجار آن شهر بود كه به مرض طاعون درگذشت. عبدالنبى در اوایل كار عزتى تخلص مى‏كرد و سپس تلخص خود را به نبى تغییر داد.در «فرهنگ سخنوران» و «هدیه العارفین» تخلص وى را زلالى قزوینى ذكر كرده‏اند.وى در جوانى به ...

(ح 606 -544 ق)، مفسر، واعظ، مصنف، حكیم، اصولى و عالم اشعرى شافعى. مشهور به امام رازى و فخر رازى و امام فخرالدین، معروف به امام المشككین و موصوف به شیخ‏الاسلام و ابن‏خطیب و ابن‏خطیب رى. اصل وى از طبرستان بود و در رى به دنیا آمد. وى شاگرد پدرش، ضیاءالدین عمر، در كلام بود و سلسله‏ى استادانش را،از طریق پدر، ...

(وف 602 ق)، نویسنده و شاعر شیعى. پدرانش از مشاهیر شعیه خوارزم بودند. وى از رجال و وزراى دربار ملوك غور بود و نزد علاءالدین جهانسوز و پسرش سیف‏الدین محمد غورى و همچنین در دستگاه سلطان غیاث‏الدین غورى تقرب تمام داشت. از وى به عنوان پناه حاجتمندان نامبرده شده است. او داراى كتابى است كه به نثر بسیار روان ...

(1338 -1281 ق)، عالم، خطیب، مصنف، ادیب و شاعر، متخلص به فانى. معروف به سید آقایى. وى ساكن اصفهان بود. از جوانى در تحصیل علم و ادب كوشید، سپس روى به خطابه آورد تا در این فن سرآمد شد. او ادیبى شاعر و نویسنده‏اى پر تلاش بود. فانى در اصفهان درگذشت و در تكیه‏ى ملك از تخت پولاد دفن شد. از آثار وى: «اكسیر الاخبار»، ...

(1338 -1288 ش)، نویسنده و استاد دانشگاه. در اصفهان به دنیا آمد. پس از گذرانذد دوره‏ى ابتدایى و متوسطه در اصفهان و مشهد و اخذ لیسانس از دانشسراى عالى تهران براى ادامه تحصیل از طرف وزارت فرهنگ به فرانسه اعزام شد، و در 1317 ش با اخذ درجه‏ى دكتراى علوم طبیعى، در رتشه‏ى جانورشناسى، از دانشگاه مونپلیه، به ...

(1340 -1293 ش)، مترجم، نویسنده و شاعر. تحصیلات ابتدایى را در آمل به پایان رساند و سپس به تحصیلات دینى پرداخت. در 1317 ش با سمت دبیر ادبیات و روان‏شناسى در دانشسراى مقدماتى بابل مشغول خدمت شد. بعد از یك سال براى ادامه‏ى تحصیلات به تهران آمد و در 1324 ش از دانشكده‏ى الهیات در رشته‏ى فلسفه‏ى فارغ‏التحصیل ...

(تو 1284 ش)، نویسنده، مترجم و خطاط. در شیراز به دنیا آمد. در مدرسه‏ى شعاعیه تحصیل كرد. پاره‏اى از مقدمات علوم ادبى و عربى و زبان انگلیسى را در خدمت عم خود، میرزا عبدالصمد بدیع، آموخت. او در هیجده سالگى به عنوان معلم به استخدام وزارت فرهنگ درآمد. بدیع خط نسخ و شكسته بخصوص نستعلیق را بسیار خوش مى‏نوشت ...

(تو 1281 ش)، نویسنده. از خاندان نقیب خراسانى بود. در مشهد به دنیا آمد و بعد در تهران اقامت نمود. از آثار وى: «اسرار گیتى»؛ «فرخ یا نمایشگاه طبیعت»؛ «فلسفه ماوراء طبیعت»؛ «نماى زندگى». ...

(س دهم و یازدهم ق)، نویسنده. در دوره‏ى شاه‏عباس اول (1038 -996 ق) مى‏زیست. وى در سال 1000 منظومه‏اى حماسى در ستایش حضرت على علیه‏السلام و جنگهاى شگفت‏انگیز آن حضرت به نام «فارغ‏نامه» در بحر خفیف سروده است و در آن از شاه‏عباس نام برده است و این همان «دیوان» مشهور وى مى‏باشد. ...

(تو 1291 ش)، نویسنده، روزنامه‏نگار و شاعر، متخلص به فارسانى. مشهور به مرتضویان. وى از سادات حسینى پاقلعه‏ى اصفهان است كه در فارسان از توابع چهار محال اصفهان به دنیا آمد. در 1317 ش در شركت نفت مسجد سلیمان مشغول به كار شد. وى مدتى روزنامه‏ى «كارگران خوزستان» را منتشر مى‏كرد. او در سرودن شعر داراى قریحه‏ى ...