رقم پائین کودکان بدون مشکل ما را مطمئن می‌سازد که روش‌های غربالی که در مورد کودکان به کار گرفته شده بود، و هنوز نیز از آن‌ها استفاده می‌شود، کارآیی لازم را داشته است.

یکی از واقعیت‌های روشن در کار سنجش زبان، پی بردن به شیوه‌های درمانی است. این روزها، این باور که بتوان کار درمان را بدون مطالعه و بی‌نیاز از گردآوری اطلاعات کامل شروع کرد در میان متخصصان پسندیده نیست.

از دید اکثر گفتار درمانگران و آسیب شناسان زبان که در حال حاضر مشغول به کاراند، سنجش گامی متداول و معمول در روند درمان است.

امید می‌رود که بحث‌ها و پژوهش‌های علمی سبب بالا رفتن و ارتقاء بیشتر درک ماهیت اختلال‌های رشد زبان شود و در نهایت به ارائه راهکارهای موثر در ارزیابی، مداخله، و درمان این اختلال‌ها منجر گردد.

عوامل مرتبط با دانش و آمادگی‌های ذاتی باید بسیار گسترده باشد، زیرا هر کودکی می‌تواند هر زبانی را که با آن در تماس است در سال‌های اولیه زندگی بیاموزد.

روشن است که انسان در مقام پردازشگر، نقشی فعال دارد، بدین معنی که وی تنها پذیرنده غیر فعال اطلاعات دریافتی نیست.

حذف برنامه‌های نظارتی و مراقبتی بدون هیچ طرح جایگزین، برای شناسایی کودکان مبتلا به اختلال رشد زبانی از طریق آموزش والدین، پیامدهای زیانباری دارد.

مطالعات سبب شناختی انواع خاص اختلال زبان تا هنگامی که پدیده‌های موردنظر بخوبی تعریف نشود و امکان تمایز، تشخیص، و اندازه گیری آنان را فراهم نیاورد، نمی‌تواند با پیشرفت خوبی همراه باشد.