لذت معنوی نماز خواندن چگون قابل درک است؟ لذت معنوی نماز خواندن را نمازگزار چگونه حس می کند؟با این مطلب در راسخون همرا باشید.

شادی و لذت، به لحاظ قلمرو باید فراگیر و همه جانبه باشد، به لحاظ اندازه، متوازن و متناسب، و به لحاظ اثر نباید دارای پیامد منفی باشد.

مشاهدات و مطالعات تجربی نشان داد که لذت گرایی نمی‌تواند شادکامی و سعادتمندی را به ارمغان آورد.

در متون دینی، دنیا را «سرای ابتلا» نامیده‌اند و ابتلا در ادبیات دین، یعنی حالتی از کهنه شدن و فرسوده شدن که در اثر آزمون‌های سخت به وجود می‌آید.

زندگی شاد، به انسان احساس نشاط می‌دهد و زندگی خوب، احساس رضامندی را به وجود می‌آورد و بدین سان، احساس شادکامی شکل می‌گیرد.

هر چند شادی و لذت، مفید و بلکه ضروری است، اما اگر از اندازه و جایگاه اصلی‌اش خارج شود، به ضد شادکامی تبدیل می‌شود.

آنچه را حق تعالی حلال کرده، در آن برای بندگان صلاح است و بقایشان وابسته به آن است و جملگی به آن نیاز دارند و آنچه را که حرام کرده، بندگان به آن محتاج نیستند و موجب فساد و فنا و هلاکتشان است.

اگر افراد به درستی از انواع داشته‌ها آگاه شوند، رضایت‌ها و نارضایتی‌های کاذب از میان می‌روند از این رو، بازشناسی داشته‌های زندگی انسان، نقش مهمی در تحقق رضامندی صادق دارد.

اگر انسان ببیند که در زندگی خود چیزهایی برای بالیدن وجود دارند، خرسند و سپاس‌گزار و راضی خواهد بود. ناسپاسی و نارضایتی هنگامی شکل خواهد گرفت که انسان احساس کند چیزی در زندگی ندارد.

خداوند متعال، برنامه شادکامی را تنظیم نموده و کسی که بخواهد به شادکامی دست یابد، باید خدا را با تمام ابعادش «باور» داشته باشد و با تمام وجود خود، از برنامه‌هایش پیروی کند.